Μια μικρή βόλτα στις υποτιθέμενες παιδικές χαρές και σε γειτονίες της πόλης που περιμένουν χρόνια να δημιουργηθεί ένας χώρος για να παίξουν τα παιδιά με ασφάλεια, αλλά και το σύντομο καθημερινό μου πέρασμα έξω από το τρίτο γυμνάσιο, μου δημιούργησαν τα παρακάτω ερωτήματα.
Πόσα ακόμα παιδιά θα μεγαλώσουν χωρίς παιδική χαρά;
Πόσα ακόμα παιδιά θα πάνε σχολείο με τάξεις σε κοντέινερ;
Πόσα ακόμα παιδιά θα ζήσουν με εικόνες από βρόμικα, παρατημένα ή κακοσυντηρημένα σχολεία ως μια “φυσιολογική” εικόνα της εκπαίδευσης;
Πόσα ακόμα παιδιά θα παίζουν μόνο μπροστά σε μια οθόνη γιατί δεν υπάρχουν ασφαλείς και προσβάσιμοι δημόσιοι χώροι στη γειτονιά τους;
Πόσα ακόμα παιδιά θα συνηθίσουν την ασχήμια, τη φθορά και την εγκατάλειψη ως δεδομένα στη ζωή τους;
Αυτά δεν είναι ρητορικά ερωτήματα. Είναι κραυγές αγωνίας από μια κοινωνία που φαίνεται να κουράστηκε να διεκδικεί τα αυτονόητα και καμιά φορά ντρέπεται να απαιτήσει τα απαραίτητα. Τα δικά μου παιδιά δεν είχαν και δεν απέκτησαν παιδική χαρά για να παίξουν. Τα εγγόνια μου;
Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τη μετριότητα. Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε πως οι δημόσιοι χώροι για τα παιδιά είναι πολυτέλεια. Δεν γίνεται το παιχνίδι να θεωρείται χάσιμο χρόνου και το σχολείο απλώς μια υποχρέωση.
Δεν ζητάμε υπερβολές. Ζητάμε ανθρώπινες υποδομές.
Αν συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε παιδιά μέσα στη φθορά, μην απορούμε όταν μεγαλώσουν πως μπορούν να αποδέχονται την ασχήμια και να συνεχίζουν να ζουν χωρίς πίστη, χωρίς προσδοκίες, χωρίς όνειρα.
Οι πολιτικές επιλογές κρίνονται πρώτα και κύρια από το πώς φέρονται στα παιδιά. Και δεν έχουμε πλέον και πολλά! Όταν η επένδυση σε σχολεία, παιδικές χαρές και δημόσιους χώρους θεωρείται “κόστος”, τότε έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας ως κοινωνία. Η σιωπή σε όλα αυτά δεν είναι απλώς αδιαφορία. Είναι συνενοχή.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο.
facebook
youtube
instagram
X
