Το απόγευμα του Σαββάτου, στο Πετροκάραβο, βρέθηκα τυχαία με έναν παλιό μου καθηγητή από τα χρόνια του Γυμνασίου. Μια απλή συνάντηση, γεμάτη αναμνήσεις και νοσταλγία, κατέληξε σε μια συζήτηση για το μέλλον της Χίου, και συγκεκριμένα για τα έργα που – υποτίθεται – σχεδιάζονται, υλοποιούνται ή «βαδίζουν προς ολοκλήρωση».
Σε κάποια στιγμή, μου είπε με μια δόση ειλικρινούς απορίας:
«Εγώ Παντελή, πηγαίνω στην Κύπρο περίπου τέσσερις μήνες τον χρόνο. Το πιστεύεις ότι εκεί υπάρχουν έργα που δεν προλαβαίνω να δω την έναρξή τους;».
Η φράση του με έκανε να χαμογελάσω πικρά. Γιατί στη Χίο, του απάντησα, πολλοί δεν προλαβαίνουν να δουν την ολοκλήρωσή τους.
Κι εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Στο νησί μας, τα έργα μοιάζουν να έχουν τη δική τους χρονομέτρηση – όχι με βάση τις ανάγκες των πολιτών, αλλά με ρυθμούς που συχνά ξεπερνούν τις θητείες των εκλεγμένων. Ξεκινούν με τυμπανοκρουσίες, μελέτες και υποσχέσεις, εγκαινιάζονται πολλές φορές «στα χαρτιά», και ύστερα χάνονται μέσα σε έναν λαβύρινθο γραφειοκρατίας, χρηματοδοτήσεων και ατέρμονων αναβολών.
Δεν είναι μόνο το τεχνικό ζήτημα· είναι και η ψυχολογία της κοινωνίας. Κάθε φορά που ένα έργο σέρνεται ή μένει μισό, χάνεται η εμπιστοσύνη. Οι πολίτες κουράζονται να ακούν υποσχέσεις, απογοητεύονται όταν βλέπουν σκαλωσιές και εργοτάξια που μοιάζουν παγωμένα στον χρόνο, και τελικά παύουν να ελπίζουν.
Και τα παραδείγματα στη Χίο πολλά... Μα πάρα πολλά. Έχουμε καταντήσει να κάνουμε και έναν μικρό πανηγυρισμό, μόλις ένα έργο ξεκολλήσει και πάει ένα βηματάκι παρακάτω.
Η σύγκριση με την Κύπρο δεν είναι τυχαία. Εκεί, σε λίγους μήνες, έργα ξεκινούν και ολοκληρώνονται. Εδώ, σε λίγα χρόνια, έργα ξεκινούν… και απλώς συνεχίζονται. Το ερώτημα είναι απλό: θέλουμε να είμαστε ένα νησί που κοιτάζει μπροστά ή ένα νησί που μονίμως περιμένει;
Ίσως τελικά το πιο δύσκολο έργο που πρέπει να υλοποιηθεί στη Χίο δεν είναι ούτε ένας δρόμος ούτε μια υποδομή. Είναι η αλλαγή νοοτροπίας: να περάσουμε από τη λογική της αργοπορίας και της αναβολής, στη λογική της ευθύνης και της συνέπειας. Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν είναι οι πέτρες και τα τσιμέντα που δίνουν ζωή σε έναν τόπο· είναι η αίσθηση ότι κάτι κινείται, ότι κάτι ολοκληρώνεται, ότι μπορούμε να ονειρευτούμε χωρίς να φοβόμαστε πως θα μείνει κι αυτό μισό.
Και σε αυτό ευθύνη έχουν και οι αιρετοί πρωτίστως αλλά και οι υπηρεσιακοί και οι... εργολάβοι.
Σημείωση: Στο Πετροκάραβο μαζευτήκαμε γιατί ήταν η μία και μοναδική πολιτιστική εκδήλωση του Καλοκαιριού από την Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου. Κατά τα λοιπά, φέτος το Καλοκαίρι ο Βροντάδος δεν υπήρχε πουθενά. "Ως ένδειξη πένθους στον Πέτρο", μου απάντησαν από τον Δήμο. "Ο Πέτρος δεν θα χαίρονταν ποτέ με έναν "νεκρό" Βροντάδο", τους απάντησα, "ούτε και με έναν βρώμικο και παρατημένο Βροντάδο", προσθέτω τώρα δημόσια που το ξανασκέφτομαι.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο.
facebook
youtube
instagram
X
