Εκείνος, ήταν ο Αχιλλέας Παράσχος, ένας από τους δημοφιλείς ποιητές της εποχής, γεννημένος στο Ναύπλιο από Χιώτες γονείς. Εκείνη, η Μαρία-Αμαλία Σεραφείμ, κόρη αρχοντικής, αθηναϊκής οικογένειας. Ο έρωτάς τους γεννιέται τυχαία και ανθίζει από απόσταση, καθώς τα αυστηρά συντηρητικά ήθη της εποχής δεν επιτρέπουν ούτε στοιχειώδεις διαχύσεις. Πρόκειται για έρωτα βαθύ, αγνό, που όμως θα έπεφτε θύμα των αυστηρών ηθών που επικρατούσαν στα μέσα του 19ου αιώνα.
Η πρώτη συνάντηση
Χρειάστηκε να περάσουν δυο χρόνια από την πρώτη τους συνάντηση, ώστε ο Παράσχος και η Μαρία να κατορθώσουν να συναντηθούν για δεύτερη φορά από κοντά, αν και ερωτευμένοι μεταξύ τους όλο αυτό το διάστημα.
Συνεχίζουν να βλέπονται συχνά, χωρίς ο ποιητής να πιάσει ποτέ, έστω και τα δάχτυλα της νεαρής κοπέλας. Κι όμως, όταν η τόσο αγνή αυτή σχέση γίνεται γνωστή, οι γονείς της Μαρίας την κλείνουν στο σπίτι απαγορεύοντάς της να ξαναδεί τον Αχιλλέα. Μάλιστα, ο πατέρας της την αναγκάζει να γράψει γράμμα στον Παράσχο με το οποίο δήλωνε ότι δήθεν δεν τον αγαπούσε πια και άρα εκείνος ήταν ελεύθερος να γνωρίσει άλλη γυναίκα.
Η «αχάριστη, η εξωμότις»
Όταν ο Αχιλλέας Παράσχος παίρνει το γράμμα, μένει εμβρόντητος. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η κοπέλα, που ο ίδιος είχε αγαπήσει βαθιά, δεν αισθανόταν το ίδιο. Πλανεμένος από την ψεύτικη εντύπωση του γράμματος, εξωτερικεύει όλο του το θυμό σ’ ένα ποίημα, με το οποίο έβριζε τη Μαρία, την οποία και αποκαλούσε «εξωμότη», «αχάριστη» και «Φρύνη». Το ποίημα εκείνο είχε τίτλο «5 απριλίου», καθώς γράφτηκε στις 5 Απριλίου 1865. Ο Αχιλλέας στέλνει το ποίημα στη Μαρία, η οποία όμως δεν μπορεί να απαντήσει και τελικά αρρωσταίνει από τον καημό της. Θα ακολουθούσαν και άλλα ποιήματα οργισμένα: «Μίαν αυγήν εγείρεται ψυχρά καθώς η λήθη, Και γράφει: «Είσ’ ελεύθερος, λησμόνει με και ζήθι!»
Ένας γάμος καταστροφή
Στο μεταξύ, ο πατέρας της Μαρίας φροντίζει να βρει έναν κατάλληλο αρραβωνιαστικό για την κόρη του. Μια μέρα, τον φέρνει στο σπίτι της οικογένειας ενημερώνοντας ότι την επομένη θα γίνονταν οι αρραβώνες. Εκείνη δεν μπορούσε να αρνηθεί, παρότι ήταν ακόμη βαθιά ερωτευμένη με τον Παράσχο.
Πολύς κόσμος παραβρίσκεται στην τελετή των αρραβώνων, που πραγματοποιείται στην οικία της οικογένειας Σεραφείμ. Η Μαρία φαινόταν χαρούμενη και ομιλητική σαν να είχε αποδεχθεί τη μοίρα της. Μετά την τελετή, παρατίθεται γεύμα. Την ώρα που ο πατέρας της Μαρίας ευχόταν κάθε ευτυχία στην κόρη του και στο μέλλοντα γαμπρό του, συμβαίνει το αναπάντεχο. Η Μαρία σηκώνεται όρθια και αρχίζει να γελά ασταμάτητα, νευρικά, ώσπου στο τέλος λιποθυμά. Αυτό ήταν. Η Μαρία Σεραφείμ έχει χάσει τα λογικά της.
Πέρασαν τα χρόνια, ο Αχιλλέας Παράσχος γνωρίζει τη σύζυγό του Κλειώ, με την οποία θα έμενε παντρεμένος μέχρι το θάνατό του τον Ιανουάριο του 1895, ενώ μαζί της θα αποκτούσε και δύο παιδιά, πέραν των δύο παιδιών που είχε η Κλειώ ως χήρα από το πρώτο της γάμο, τα οποία ο Παράσχος ανέθρεψε σαν δικά του. Κάποτε, ο ποιητής διορίζεται υποπρόξενος στο Ταϊγάνι της Ρωσίας. Προτού όμως αναχωρήσει για τη ρωσική πρωτεύουσα, νιώθει την ανάγκη να επισκεφτεί τη Μαρία, που επί πολλά χρόνια νοσηλευόταν στο φρενοκομείο της Κέρκυρας.
«Θέλω να την δω, πριν πεθάνει. Θέλω να της ζητήσω συγγνώμη», εξομολογείται στη σύζυγό του Κλειώ, μετανιωμένος για εκείνο το σκληρό ποίημα που είχε γράψει κάποτε, όταν πίστεψε ότι η Μαρία δεν τον αγαπούσε αληθινά. Η Κλειώ, που γνώριζε από την αρχή τον έρωτα του Αχιλλέα με τη Μαρία Σεραφείμ, έναν έρωτα για τον οποίο μιλούσε όλη η κοσμική Αθήνα της εποχής, δεν έφερε αντίρρηση.
Έτσι, ο Αχιλλέας πηγαίνει στην Κέρκυρα. Εκεί ζητά τη Μαρία και βρίσκει μια γυναίκα γερασμένη, ξεμαλλιασμένη και ακάθαρτη, καμία σχέση δεν είχε με την εικόνα που διατηρούσε στην ανάμνησή του όλα αυτά τα χρόνια. «Μαρία!» της φωνάζει, όμως εκείνη τον κοιτά περίεργα χωρίς να του πει μια λέξη.
Το θολωμένο της μυαλό δεν την αφήνει ν' αναγνωρίσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της. Ένα χρόνο μετά η Μαρία Σεραφείμ αφήνει την τελευταία της πνοή στο φρενοκομείο της Κέρκυρας.
Η Κλειώ Παράσχου
«Η Μαρία υπήρξε για μένα πάντα μια εξαιρετική συμπάθεια» θα ομολογούσε η Κλειώ Παράσχου σε συνέντευξή της το 1929 με αφορμή τα αποκαλυπτήρια της προτομής του ποιητή συζύγου της, που όμως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πατρίς λίγες μέρες μετά το θάνατό της τον Οκτώβριο του 1930 σε ηλικία 90 ετών. «Την αγαπούσα πολύ, διότι αγάπησε, πριν από μένα, τον Αχιλλέα. Και όταν εκείνη πέθανε, εγώ κι ο άνδρας μου την κλάψαμε μαζί...».
Όταν η είδηση του θανάτου της Μαρίας Σεραφείμ έγινε γνωστή, ο Αχιλλέας Παράσχος βρήκε μια εικόνα της, κρυμμένη σ' ένα συρτάρι, και έγραψε το παρακάτω ποίημα προς τιμήν της:
Παρέλθωμεν, παρέλθωμεν εκ ταύτης της εικόνος,
Αν και το τραύμα προ πολλού επούλωσεν ο χρόνος.
Εκείνης είναι η εικών... Ταλαίπωρος νεάνις,
Πόσον σκληρά προς εαυτήν, πόσον σκληρά εφάνης.
Ω! αν το όμμα έκλειες πριν παύσ' η γοητεία,
Αν η Μαρία αληθής διέμενε Μαρία,
Δεν θα επήρχετο ποτέ τόσον φρικώδες τέλος...
Συ η ιδία έπληξες τα στήθη σου με βέλος.
Τα στήθη; Όχι δυστυχής, δεν έπληξες εκείνα.
Φευ, του νοός σου έσβυσες την ιεράν ακτίνα.
Και τώρα, εις απαίσιον, ψυχρόν φρενοκομείον,
Εκπνέεις, σβύσασα λαμπάς και άνευ μύρου ίον.
Παρέλθωμεν, παρέλθωμεν εκ ταύτης της εικόνος,
Αν και το τραύμα προ πολλού επούλωσεν ο χρόνος.
Πηγή: WOMANTOC
facebook
youtube
instagram
X
