Παράδειγμα προς μίμηση

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΕΡΡΙΚΟΣ

Έγινε κι εφέτος το καθιερωμένο μνημόσυνο του Κώστα Περρίκου και των συντρόφων[1] του στον γνωστό χώρο. Με την ευκαιρία στο ίδιο μνημόσυνο αναφέρομε και ανθρώπους που δεν εκτελέστηκαν μαζί του και ιδιαιτέρως αναφέρω την κοπέλα (την αείμνηστη Μπίμπα) η οποία εκτελέστηκε δια πελέκεως (!!!) στη Γερμανία πριν από αυτόν!

Στο σημερινό μου σημείωμα δεν θα αναφερθώ ιδιαιτέρως στον αείμνηστο ήρωα τον Κώστα Περρίκο διότι οι περισσότεροι από τους αναγνώστες μου γνωρίζουν το ιστορικό του καλύτερα από εμένα. Θα αναφερθώ σε κάποια γεγονότα που μου έκαναν εντύπωση:

Ξεκινώ από κάτι που το διαπιστώνομε καθημερινώς. Έχοντας σταθμεύσει («παρκάρει» αν προτιμάτε) το αυτοκίνητό μου περί τα 600-800 μέτρα μακρύτερα από τον τόπο της τελετής (το κέντρο ήταν κλειστό για κάποιο λόγο) και περπατώντας με γρήγορο βηματισμό για να είμαι στην ώρα μου, αναγκαζόμουν κάθε 60-80 μέτρα να σταματάω, ψάχνοντας για ψιλά για να δίδω κάτι στους αναξιοπαθούντας συνανθρώπους μας: Γυναίκες και άνδρες, μικροί και μεγάλοι, αλλοδαποί και ημεδαποί με κοινό παρονομαστή: φτώχεια και πείνα!...

Αφού έφθασα στον τόπο της συγκεντρώσεώς μας (δεν αναφέρω ποιοι παρευρέθησαν διότι αυτόματα θα σκεφθείτε ποιοι… δεν ήλθαν) πήρα προαγωγή σε… ψάλτη (χρόνια είμαι «βοηθός ψάλτου») διότι ο παπάς που έκανε την επιμνημόσυνη δέηση ήταν μόνος του. Δεν γνωρίζω βέβαια αν ο αναγνώστης έχει υπ’όψιν του ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (εκ Δαμασκού της Συρίας, βέβαια) που έχει γράψει την ακολουθία του μνημοσύνου ήταν γιος εξωμότου[2] και γι’αυτό όλοι οι ψαλμοί που έχει γράψει είναι λυπητεροί.

Τελειώνοντας το μνημόσυνο (για έξι εν συνόλω άτομα) συνηθίζομε να λέμε τον Εθνικό μας Ύμνο, όπερ και εγένετο. Αλγεινή εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι οι περαστικοί (90% Έλληνες) δεν είχαν την ευαισθησία (αν προτιμάτε, ούτε την περιέργεια) να σταματήσουν για 1-2 λεπτά και να συμπροσευχηθούν μαζί μας!

Τελειώνω με μία ακόμη παρατήρηση: Νομίζω (και ο Θεός ας με βγάλει ψεύτη) ότι με τις γενιές μας (ο κ. Αιμιλ. Ευαγγελινός ήταν ο νεώτερος από όλους μας) τελειώνει και κάποιο μέρος, κάποιο κομμάτι, της ιστορίας μας! Νέοι δεν υπήρχαν στη συγκέντρωση! Ποιος (ποιοι) θα τη συνεχίσει; Σε 20-30 χρόνια θα διερωτώνται (και οι πατριώτες μας) σε ποιον ανήκει η προτομή;

Ευχαριστώ αυτούς που με κάλεσαν σε αυτό το ΚΑΘΗΚΟΝ και λυπάμαι που δεν παραβρέθηκα στη συνέχεια στην αίθουσα του Πανικαριακού Συνδέσμου λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, και ευχαριστώ ιδιαιτέρως την Πρόεδρό τους που δεν λείπει από αυτή την εκδήλωσή μας!...

Και πάλι συγχαρητήρια σ’αυτούς που οργάνωσαν την εκδήλωση (ο εξής… ένας). Και του Χρόνου να είμαστε καλά.

Υ.Γ.:  (1) Στο μυαλό μου έχει αποτυπωθεί ανεξίτηλα μια από τις τελευταίες φράσεις του Κ. Περρίκου, λίγο πριν εκτελεστεί δια τυφεκισμού από τους Γερμανούς: «Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό που προσπάθησα να κάνω, το καθήκον μου δηλαδή, το έκανα σωστά, σας διαβεβαιώνω όμως ότι το έκανα όσο καλύτερα μπορούσα, με όλες μου τις δυνάμεις». Αιωνία σου η μνήμη Κώστα. Εμείς οι Πατριώτες σου είμεθα περήφανοι για σένα!...  (2) Επίσης σε γράμμα του (το τελευταίο;) προς τη γυναίκα του τη Μαρία γράφει: «…Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου. Για την δική τους πατρίδα αγωνίζονται κι εκείνοι οι οποίοι με καταδίκασαν. Θα ήθελα το αίμα μου να μη μας χωρίσει αλλά να μας ενώσει στο μέλλον με τους σημερινούς αντιπάλους» (Αντιγραφή από κ. Κυριάκο Τσιπούρα).

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.