Τις τελευταίες εβδομάδες χιλιάδες βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφοι σε όλη την Ελλάδα έχουν υψώσει το δίκαιο λάβαρο του αγώνα. Με τρακτέρ, αγροτικά αυτοκίνητα και με δυνατό όπλο την τιμή και την αξιοπρέπεια τους βγήκαν σε εθνικές οδούς, τελωνεία, λιμάνια και αεροδρόμια διεκδικώντας το αυτονόητο, να μπορούν να ζουν από τον κόπο τους και να συνεχίσουν να παράγουν ποιοτική, προσιτή τροφή για όλο τον λαό. Τα μπλόκα και οι συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα εκφράζουν μια οργή συσσωρευμένη αλλά και μια βαθιά αλληλεγγύη.
Στο επίκεντρο βρίσκεται το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, που αποκάλυψε όλο το ξεγύμνωμα και τη σαπίλα του συστήματος, μια πολιτική χρόνιας ανεπάρκειας και αδιαφάνειας. Οι καθυστερήσεις πληρωμών, τα «μαϊμού» δικαιώματα και η διαχειριστική αναρχία, το συνεχές αυξανόμενο κόστος παραγωγής και η αβεβαιότητα ήταν το κερασάκι στην τούρτα μιας ήδη ασφυκτικής για την ζωή τους καθημερινότητα.
Από την πλευρά της κυβέρνησης οι εξηγήσεις περί αναγκαίων ελέγχων και διαλόγου δεν έπεισαν κανέναν. Αντίθετα οι αγρότες είδαν μια προσπάθεια συγκάλυψης πολιτικών ευθυνών και μεταφοράς του κόστους στους ίδιους τους ανθρώπους της παραγωγής. Η παραδοχή ότι έγιναν αλλαγές χωρίς προετοιμασία δείχνει πρόχειρο σχεδιασμό και πλήρη έλλειψη σεβασμού προς όσους περιμένουν τα χρήματα τους, για να μπορέσουν, να συνεχίσουν να καλλιεργούν.
Κι όμως απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους του μόχθου το κράτος διάλεξε να στείλει τα ΜΑΤ. Στα μπλόκα έπεσαν χημικά, υπήρξαν προσαγωγές, πίεση και εκφοβισμός. Κι όλα αυτά απέναντι σε ανθρώπους που υπερασπίζονται το δικαίωμα να ζήσουν από τη δουλειά τους. Την ίδια στιγμή για τα «δικά μας παιδιά» με τις Ferrari, τις offshore και τα απανωτά, ανεξήγητα κέρδη, που ούτε οι ίδιοι δε θυμούνται πότε τα εισέπραξαν, δεν υπάρχει ούτε έλεγχος, ούτε αυστηρότητα.
Ως γιος ψαρά, ξέρω από πρώτο χέρι τι σημαίνει να βγαίνεις τη νύχτα στη θάλασσα και να γυρίζεις με τον φόβο, αν το μεροκάματο θα φτάσει για ένα κομμάτι ψωμί. Ξέρω τι σημαίνει να βλέπεις τα εργαλεία σου, το καΐκι, τα δίχτυα, τον ιδρώτα και τη δουλειά μιας ολόκληρης ζωής κατεστραμμένα από την κακοκαιρία, αλλά κι από τα δελφίνια ή τις φώκιες που σκίζουν ό,τι έχτισες με κόπο. Και ύστερα να πρέπει εσύ και η οικογένειά σου να στερηθείτε, για να τα ξαναστήσεις όλα από το μηδέν. Να βάζεις πλάτη με καθαρό ιδρώτα, για να κρατηθείς όρθιος, για να μη χαθεί αυτό, που σου δίνει ζωή.
Αυτή η αγωνία δεν είναι ατομική. Είναι κοινή, βαθιά λαϊκή, ριζωμένη σε όσους παλεύουν καθημερινά. Την κουβαλά ο αγρότης ,ο ψαράς ο εργάτης, ο μικροεπαγγελματίας, που μετράει κάθε ευρώ, για να καλύψει τα χρέη. Είναι ο ίδιος πόνος, η ίδια αγωνία, το ίδιο πείσμα να σταθείς όρθιoς, όταν όλα γύρω σου μοιάζουν, να σε σπρώχνουν να πέσεις.
Κι αυτή η κοινή αγωνία είναι που μας ενώνει όλους τους ανθρώπους του μόχθου, από άκρη σε άκρη της χώρας, σε έναν αγώνα, που αφορά τον τρόπο, που θέλουμε να
ζούμε, να εργαζόμαστε και να στεκόμαστε με αξιοπρέπεια σε αυτόν τον τόπο.
Ο αγώνας των αγροτών δεν είναι συντεχνιακός. Είναι παλλαϊκός. Είναι αγώνας για αξιοπρέπεια, για δικαιοσύνη, για μια πολιτική, που θα στηρίζει τον παραγωγικό κόσμο της χώρας.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο.
facebook
youtube
instagram
X
