Η φρίκη που σκόρπισε η τραγωδία των Τεμπών παραμένει ανοιχτή πληγή, όχι μόνο για τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά για μια ολόκληρη κοινωνία που βλέπει καθημερινά τη Δικαιοσύνη να αιμορραγεί και την αλήθεια να θάβεται κάτω από τον όγκο της πολιτικής σκοπιμότητας και της κρατικής αδιαφορίας. Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του αδικοχαμένου Ντένις, επιλέγει την πιο σπαρακτική μορφή αγώνα: την απεργία πείνας μπροστά από τη Βουλή. Δεν ζητά τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο – την εκταφή του παιδιού του, ώστε να γίνουν οι απαραίτητες τοξικολογικές και ιατροδικαστικές εξετάσεις. Όχι για να «ταλαιπωρήσει» το σύστημα, αλλά για να μάθει την αλήθεια. Για να του δοθεί το δικαίωμα στο πένθος με αξιοπρέπεια. Για να τιμηθεί η μνήμη του παιδιού του και όλων των θυμάτων που χάθηκαν μέσα σε κρατικά ψέματα και ανευθυνότητα.
Η απεργία του, που μετρά πλέον πολλές ημέρες, δεν είναι πράξη θεατρινισμού, αλλά σπαραγμός και απόγνωση. Μπροστά του περνούν βουλευτές, υπουργοί, πολίτες. Οι περισσότεροι προσπερνούν αμήχανα. Γιατί ο πόνος του είναι καθρέφτης μιας κοινωνίας που είχε μάθει να σκύβει το κεφάλι. Η εισαγγελία τελικά έδωσε εντολή εκταφής – αλλά μόνο για την ταυτοποίηση DNA. Όχι για τοξικολογικές εξετάσεις, όχι για μια πλήρη ιατρική αλήθεια. Μια πράξη που μοιάζει περισσότερο με ελιγμό παρά με δικαίωση. Ένα «ναι» που στην πράξη λέει «όχι». Και ο Πάνος συνεχίζει να πεινά, να στέκεται μπροστά σε ένα κράτος που του λέει "περίμενε", "θα δούμε", "είναι δύσκολο".
Αυτή η στάση των θεσμών δεν είναι απλή αμέλεια – είναι συνενοχή. Η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη όταν αδιαφορεί. Δεν είναι τυφλή όταν επιλέγει να βλέπει αλλού. Είναι μέρος ενός συστήματος που προσπαθεί να διαχειριστεί πολιτικά μια εθνική τραγωδία. Να τη συσκευάσει, να την κρύψει, να τη θάψει μαζί με τα παιδιά. Και όσο οι συγγενείς φωνάζουν, τόσο περισσότερο οι κρατικοί μηχανισμοί σιωπούν. Η καθυστέρηση στην πλήρη διερεύνηση, οι περιορισμοί στις εκταφές, η προσπάθεια να κλείσει ο φάκελος της υπόθεσης χωρίς πλήρη διαλεύκανση, δείχνουν ότι αυτό που προέχει για την εξουσία δεν είναι η δικαιοσύνη αλλά η διαχείριση του πολιτικού κόστους.
Μα η κοινωνία δεν μένει αμέτοχη. Πολίτες συγκεντρώνονται δίπλα του, συμπαραστέκονται, φωνάζουν. Δεν μπορούν να δεχτούν ότι μετά από μια τέτοια τραγωδία, χρειάζεται να πεθάνει κι ένας πατέρας για να κινηθεί ο μηχανισμός της δικαιοσύνης. Δεν μπορούν να δεχτούν ότι μια μάνα, ένας πατέρας, πρέπει να διαδηλώνει για το δικαίωμα να θάψει το παιδί του με ειρήνη και αλήθεια. Ο λαός δεν ζητά εκδίκηση, δεν ζητά χάρη – ζητά την αλήθεια. Ζητά λογοδοσία. Ζητά να μην ξαναγίνει το ίδιο.
Ο αγώνας του Πάνου Ρούτσι δεν είναι ατομικός. Είναι η φωνή όλων εκείνων που δεν βρήκαν απαντήσεις. Όλων εκείνων που άκουσαν τους κρατικούς εκπροσώπους να μιλούν για «ανθρώπινο λάθος», για «ατυχία», για «κακό συντονισμό», και είδαν να περνά ο καιρός χωρίς ευθύνες, χωρίς πράξεις. Είναι η φωνή ενός λαού που δεν αντέχει άλλο τη σιωπή, τη συγκάλυψη, την υποτίμηση του πόνου. Η πολιτεία, αν θέλει να λέγεται ανθρώπινη και δίκαιη, οφείλει να απαντήσει. Όχι με μισόλογα, όχι με επικοινωνιακά κόλπα. Οφείλει να πράξει το σωστό. Να επιτρέψει την πλήρη εκταφή και τις εξετάσεις. Να φέρει στο φως όλα τα στοιχεία. Να σταθεί στο πλευρό των ανθρώπων, όχι απέναντί τους.
Γιατί όταν ένας πατέρας πεθαίνει από πείνα στην καρδιά της πρωτεύουσας, όχι για να πάρει κάτι, αλλά για να μάθει τι έγινε στο παιδί του, τότε η κοινωνία ολόκληρη πρέπει να ουρλιάξει. Και αν δεν το κάνει, τότε η σιωπή της θα είναι συνενοχή.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο.
facebook
youtube
instagram
X
