Μια από τις πρώτες ελπιδοφόρες και εύστοχες ενέργειες της Νέας Διοίκησης της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών Χίου, ήταν η απόφασή της να διακηρύξει την ανάγκη δημιουργίας Παγχιακού μετώπου ενδιαφέροντος για τη μαστίχα και να δημοσιοποιήσει τον κίνδυνο για την τεκταινόμενη, προ πολλού, κατάργηση της αναγκαστικότητας του Συνεταιρισμού της Μαστίχης.
Προκάλεσε έτσι την συζήτηση για τη απειλούμενη άρση της, που συνιστά άμεσο κίνδυνο της ίδιας της ύπαρξης της μαστίχας και της επιδιωκόμενης ανάπτυξής της.
Παρά τα κροκοδείλια δάκρυα ορισμένων δημοσιευμάτων από τις προηγούμενες Διοικήσεις της Ένωσης, που συγκάλυψαν τον κίνδυνο που σοβεί, πριν από το 2002, η παλλαϊκή συνειδητοποίηση της σοβαρότητας του, από το σύνολο των μαστιχοπαραγωγών, μας γεννά αισιοδοξία, όπως εκφράστηκε με την πρωτογενή και πρωτοφανή συγκέντρωση της απεργίας της Πέμπτης (4/2/2016).
Για πρώτη φορά αποκρυπτογραφήθηκε ο λόγος, για τον οποίον, με απρόσμενο σθένος, οι Μαστιχοπαραγωγοί μας, προχώρησαν στην αντικατάσταση του διοικητικού κατεστημένου της μεταπολίτευσης, στην Ένωση, που «εν τω σκότει» των διαπλοκών, με το πολιτικό και το ευαίσθητο τραπεζικό κατεστημένο, είχαν δρομολογήσει την κατάργηση της αναγκαστικότητας, με την εκχώρηση του μάρκετινγκ, αρχικά στην ιδρυθείσα «θυγατρική» Α.Ε. MEDITERRA, με βασικό μέτοχο την Τράπεζα Αττικής (τότε).
Πιο άγαρμπα, όμως, στη συνέχεια επιχειρήθηκε το 2005 με την απόπειρα μεταβίβασης του μάρκετινγκ της μαστίχας στον «ΝΗΡΕΑ» για την παρασκευή τσίκλας, δηλαδή ανταγωνιστικού προϊόντος, που προκάλεσε την αντίδραση και άλλων παρακολουθούντων τα της Ενώσεως απ’ έξω, μετά την δημοσιοποιηθείσα και γνωστή συμφωνία Ένωσης-Νηρέα, που απετράπει και δεν υλοποιήθηκε.
//«...η διάσπαση στο επίπεδο της διάθεσης της μαστίχης στην αναγκαστικότητα, με το άνοιγμα της στην αγορά, ανεξέλεγκτα θα είχε ως αποτέλεσμα την κατάργηση της αναγκαστικότητας και στην παραγωγή, σε επίπεδο συνεταιρισμών...»//
Τότε με άρθρο μας (στην « Αλήθεια» 7/10/2005 με τίτλο «Η Τσίκλα του Νηρέα, πόλεμος κατά της Ε.Μ.Χ.») αφού αναφερόμαστε εκτενέστερα στους λόγους για τους οποίους θεσμοθετήθηκε η αναγκαστικότητα της Ένωσης και των Συνεταιρισμών της μαστίχης, καταλήγαμε στο συμπέρασμα, κατά λέξη ότι: « Ο αναγκαστικός Συνεταιρισμός στην περίπτωση της Ένωσης, δεν σημαίνει αναγκαστική ένωση μόνο στην παραγωγή, αλλά και στην διάθεση της μαστίχης. Η διάθεση είναι η ραχοκοκαλιά της Ένωσης και ρήγμα της, μια συμφωνία εκχώρησης της στην ελεύθερη διάθεση, αφού κινδυνεύει πάντα με τους όρους της ελεύθερης αγοράς, χωρίς ανταγωνισμό στην παραγωγή, να διαλυθεί από τη πολιορκία των εμπόρων της ανεξέλεγκτης διάθεσης» και συνεχίζαμε: «εφ’ όσον η μαστίχα είναι μοναδικό προϊόν στον κόσμο, δηλαδή ανήκει σε ένα και μόνο παραγωγό (Ένωση) ,αυτόματα είναι και μονοπωλιακό, με την έννοια ότι δεν υπόκειται στους κανόνες του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς», την οποίαν επικαλέσθηκε δυστυχώς, και ατυχώς τότε, ο Πρόεδρος της, για να επιχειρηματολογήσει πάνω στην επιτευχθείσα συμφωνία του, με τον Νηρέα. Είχαμε ήδη, επισημάνει από τότε επί λέξει, ότι το θέμα αυτό, «είναι κοινωνικό ,εθνικοχιακό, μεγάλο και συνεπώς πολιτικό, με την ευρεία και καλή έννοια του όρου».
Διότι η διάσπαση στο επίπεδο της διάθεσης της μαστίχης στην αναγκαστικότητα, με το άνοιγμα της στην αγορά, ανεξέλεγκτα θα είχε ως αποτέλεσμα την κατάργηση της αναγκαστικότητας και στην παραγωγή, σε επίπεδο συνεταιρισμών, αφού όπως όλοι γνωρίζουμε και για τους ιστορικούς λόγους, που θα εκτεθούν στη συνέχεια, η υπερβολική, πολλές φορές αντιδημοκρατική, στενή παρακολούθηση προσωπικά από τον αείμνηστο Σταγκούλη, του ελέγχου των Συνεταιρισμών και του λαθρεμπορίου, δεν ήταν τυχαία, επέβλεπε στον έλεγχο και την διασφάλιση του μάρκετινγκ, που είναι η ραχοκοκαλιά της μαστίχης. Σήμερα, αφενός δεν γνωρίζουμε τι γίνεται με το λαθρεμπόριο και αφετέρου οι Συνεταιρισμοί μας, , για να μην ελέγχεται το μάρκετινγκ της Ένωσης από την βάση των μαστιχοπαραγωγών έχουν καταντήσει «σφραγίδες» με μόνο ουσιαστικό έργο την ανάδειξη της Διοίκησης της Ένωσης και ότι άλλο επιτελούν στη λειτουργία της, μέσω του διαφορετικού Σώματος των αντιπροσώπων των, σε διαπλοκή, με τον καταστροφικό εναγκαλισμό των πολιτικών κομμάτων που δεν αφήνουν την Ένωση να εξελιχθεί, σ’ ένα ΑΥΤΟΝΟΜΟ, μεγάλο οργανισμό, υπό την προστασία του κράτους λόγω του μοναδικού εθνικού προϊόντος της μαστίχης, παγκοσμίως.
//«Χωρίς την Ένωση να διαχειρίζεται έστω και έμμεσα το μάρκετινγκ οι συνεταιρισμοί των χωριών δεν μπορούν να σταθούν και να υπάρξουν. Η κατάρρευση θα είναι ολοκληρωτική και χωρίς την παρέμβαση της Ε.Ε.»//
Σύμφωνα, λοιπόν με τις ανωτέρω δύο επισημάνσεις, υφιστάμενες «εν τοις πράγμασι» ότι η μαστίχη πρέπει υπό την Ένωση να παραμείνει αναγκαστική ένωση σκοπού, τόσον στην παραγωγή, όσο και στην διάθεση (μάρκετινγκ), διότι πρόκειται για de facto και (sui generis) μονοπωλιακό προϊόν, εξαιτίας της παγκόσμιας μοναδικότητας του, επισημαίνουμε τον κίνδυνο από την διάσπασή της σε ένα εκ των δύο πυλώνων και δη της διάθεσης με την ίδρυση της AE MEDITERRA, η οποία δεν εμποδίζεται να διασπασθεί περαιτέρω και σε άλλα νομικά εμπορικά πρόσωπα. Άλλωστε η εισαγωγή της στο Χρηματιστήριο σημαίνει διάσπαση μέσω των μετοχών της. Εάν μέχρι σήμερα δεν έχε συμβεί το απευκταίον οφείλεται στην οπωσδήποτε σώφρονα διατήρηση ιδιαίτερα από την αμέσως προηγούμενη Διοίκηση, της πλειοψηφίας των μετοχών της MEDITERRA από την ίδια την Ένωση.
Όμως κανείς δεν μπορεί να το διασφαλίσει αυτό για το μέλλον, ίδια, αν περάσει η κρίση και προσελκύσει ευρύτερο ενδιαφέρον η μαστίχα. Χωρίς την Ένωση να διαχειρίζεται έστω και έμμεσα το μάρκετινγκ οι συνεταιρισμοί των χωριών δεν μπορούν να σταθούν και να υπάρξουν. Η κατάρρευση θα είναι ολοκληρωτική και χωρίς την παρέμβαση της Ε.Ε.
Η πολλαπλότητα των χωριών και των παραγωγών, της μαστίχης, εφ’ όσον δεν δημιουργεί των αναγκών του ανταγωνισμού μεταξύ των δεν ενδιαφέρει, ποσώς, την Ε.Ε. διότι πρόκειται για παγκοσμίως μονοπωλιακό αγαθό που δεν προσβάλει κανένα παραγωγό άλλης χώρας, ούτε συναγωνίζεται κανέναν, ακόμην και στην πολλαπλότητα των μαστιχοπαραγωγών, εφ’ όσον δεν νοείται ανταγωνισμός μεταξύ των σε αναγκαστικούς συνεταιρισμούς που πέραν του δημοσίου χαρακτήρα των ομοιάζει περισσότερο με ένα και μοναδικό πλοίο υπό Ελληνική σημαία στην συμπλοιοκτησία «του Εμπορικού Δικαίου που συνέταιροι είναι μόνον οι συγκύριοι του πλοίου.
Η sui generis οργάνωση της μαστίχης δεν μπορεί να προσβάλει οποιονδήποτε ευρωπαϊκή οδηγία ή νομοθεσία στην διασφάλιση του ελεύθερου ανταγωνισμού και δη τους κοινοτικούς κανόνες ανταγωνισμού που απαγορεύουν τις συμπράξεις μεταξύ επιχειρήσεων που μπορούν να επηρεάσουν το εμπόριο μεταξύ κρατών μελών και που έχουν ως αντικείμενο ή αποτέλεσμα, τον περιορισμό του ανταγωνισμού, όπως και την καταχρηστική εκμετάλλευση, δεσπόζουσας θέσης μιας επιχειρήσεως, που επηρεάζει το διακοινοτικό εμπόριο (κανόνες, applicabilite directe).
//«Εκείνο που έπρεπε να έχει γίνει μέχρι σήμερα, είναι η προσαρμογή της μαστίχης στην ευρωπαϊκή Νομοθεσία με πρωτοβουλία από την Ένωση και την Χίο εξαιτίας της αποκλειστικής γνώσεως της ιδιαιτερότητάς της, που κανείς δεν την αντιλαμβάνεται στην Ε.Ε. παρότι η Κοινότητα, είναι ανοικτή σε οποιαδήποτε διαβούλευση αν επιχειρηθεί με σοβαρή μελέτη».//
Συνεπώς, η αναμόχλευση του κινδύνου της κατάργησης της αναγκαστικότητας εξαιτίας της απόφασης του ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα κρασιά της Σάμου και η συσχέτιση με προϊόν που το εμπορεύονται όλα τα κράτη, οφείλεται στην άγνοια της κοινοτικής νομοθεσίας εδώ στη Χίο και εν πολλοίς στην δολιότητα όσων απεργάζονται την διάσπαση του μάρκετινγκ της μαστίχας. Εάν υπάρχει εξ αυτού ένας κίνδυνος για την μαστίχα, αυτός συνίσταται στην τυχόν πολυδιάσπαση του μάρκετινγκ στην ελεύθερη αγορά, με κίνδυνο να περιέλθει άμεσα ή έμμεσα σε ένα τεχνητό ανταγωνισμό, που θα προκαλούσε τον έλεγχο της Ε.Ε. και των κοινοτικών κανόνων, στο επίπεδο της παραγωγής και θα κατέστρεφε, το απ΄ αιώνων κεκτημένο του μονοπωλίου ως μοναδικού προϊόντος σ’ ολόκληρο τον κόσμο στο επίπεδο του μάρκετινγκ. Εκείνο που έπρεπε να έχει γίνει μέχρι σήμερα, είναι η προσαρμογή της μαστίχης στην ευρωπαϊκή Νομοθεσία με πρωτοβουλία από την Ένωση και την Χίο εξαιτίας της αποκλειστικής γνώσεως της ιδιαιτερότητάς της, που κανείς δεν την αντιλαμβάνεται στην Ε.Ε. παρότι η Κοινότητα, είναι ανοικτή σε οποιαδήποτε διαβούλευση αν επιχειρηθεί με σοβαρή μελέτη. Το να καταπιανόμαστε με «άυλες» ιδέες, δεν «επιχειρούμεν» αλλά «αεροβατούμεν» αν δεν «πονηρολογούμε» Χιώτικα.
Η αναγκαστική δομή στα επίπεδα της παραγωγής και της διάθεσης με τον σωτήριο και σοφό νόμο 1390/1938 μετά την ισχύ του βασικού νόμου 602/1915 «περί Συνεταιρισμών» δεν απέβλεπε στην υπηρέτηση του «συνεταιριστικού ιδεώδους» στην περιοχή των Μαστιχοχωρίων, αφού αυτό θα μπορούσε να υπηρετηθεί από τον βασικό νόμο (602/15).
Οι πρωτοστατήσαντες τότε σοφοί Χιώτες, με τον αναγκαστικό Συνεταιρισμό, απέβλεψαν στην επαναφορά του de facto sui generis μονοπώλιο της μαστίχης, ως εκ της μοναδικότητας του και την διάσωση του μάρκετινγκ από την πολυδιάσπαση των εμπόρων και μεταπρατών στη διάθεση της μαστίχης.
Με δημόσια παρέμβαση (νόμο) όπως από την Παράδοση και την Ιστορία είχαν διδαχθεί και δρομολογηθεί από την εποχή της σφικτής διαχείρισης των Μαονέζων της Γενουοκρατίας και της σκληρής και ακριβοπληρωμένης διαχείρισης, με προνόμια και φιρμάνια από τους προκρίτους των Μαστιχοχωρίων επί Τουρκοκρατίας. Μέχρι την παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που η μαστίχη περιήλθε στους εμπόρους και τους μεταπράτες που ήλθε να θεραπεύσει με την απελευθέρωση, ο αναγκαστικός Νόμος 1390/1938, που επανέφερε το κρατικό ενδιαφέρον και τον δημόσιο χαρακτήρα της διαχείρισης που τώρα πάλι σε εποχή παρακμής κινδυνεύει να απολεσθεί.
Ο δημόσιος χαρακτήρας και η δημόσια αναγνώριση του de facto μονοπωλίου στο μάρκετινγκ προβλέπεται ρητά στο άρθρο 1 του ιδρυτικού νόμου 1390/1938 αναφερόμενου στην «συστηματοποίηση της παραγωγής»… και «την από κοινού διάθεση αυτής» και συνιστά τον κεντρικό σκοπό του νόμου, ώστε να τίθενται και θέματα νομιμότητας ως προς την ακολουθούμενη διάσπαση του μάρκετινγκ.
Τέλος, εκείνο που χρειάζεται η μαστίχη σήμερα, είναι η ανάδειξή της σε Εθνικό Μονοπωλιακό αγαθό, ώστε με την βοήθεια της Πολιτείας να δοθεί στην μελέτη και έρευνα σε αναγνωρισμένα διεθνή κέντρα ερευνών για την παγκόσμια αξιοποίησή της, την οποία δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν, ούτε η Ένωση, ούτε οι τράπεζες, ούτε το επικίνδυνο άνοιγμα στην ελεύθερη αγορά, αφού ως μοναδικό παγκοσμίως μονοπωλιακό αγαθό (προϊόν) ξεφεύγει των κανόνων της ελεύθερης αγοράς, αλλά και σώζει την αναγκαστικότητα της λειτουργίας της, από τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «εφόσον διατηρήσει την ενιαία οντότητά της».
facebook
youtube
instagram
X
