Πριν ένα περίπου χρόνο είχαμε μπει στον αστερισμό του covid 19. Βλέποντας τι τραγικό συνέβαινε σε άλλες, κοντινές μας, χώρες, είχαμε σεβαστεί στο ακέραιο τα μέτρα. Κλειστήκαμε σπίτια μας, περιορίσαμε στο ελάχιστο μετακινήσεις και επαφές, απομακρυνθήκαμε από τους αγαπημένους μας, ματαιώσαμε συναντήσεις και εκδηλώσεις, ρήμαξαν οι δουλειές μας. Κρατώντας χαμηλά τα κρούσματα και τους θανάτους η κυβέρνηση βγήκε στα μπαλκόνια να θριαμβολογεί. Με χρήματα της λίστας Πέτσα, με πομφόλυγες τύπου Πρωτοψάλτη, με μεγάλους περιπάτους, με χρήμα λόγω πανδημίας.
Ο Μητσοτάκης απέκτησε το προσωνύμιο «Μωυσής» (από δημοσιογράφο που νοσεί τώρα από covid, περαστικά του). Αργότερα, το καλοκαίρι, άνοιξε με φανφαρονισμούς ο τουρισμός. Ο Moses (έτσι θα τον γράφω στο εξής) πήγε με ένα τσούρμο ΜΜΕ στη Σαντορίνη για ποζεριές στην Καλντέρα. Μετά ο Moses πήγε Αντίπαρο και μετά με κρατικό ελικόπτερο πήγε Επίδαυρο για να τον αποθεώσει γονατίζοντας ο Λιγνάδης. Μετά χάσαμε τα ίχνη του ανέμελου Moses, πάντως στο όρος Σινά δεν ήταν!
Το φθινόπωρο με μια σειρά από παλινωδίες και αντιφατικά μέτρα η κατάσταση έπιασε να ξαναφουντώνει. Θα δεχτώ ατομική ανευθυνότητα και στ****δισμό. Και συνωστισμούς στις πλατείες όπου έστελναν ΜΑΤ να συνωστισθούν ακόμα περισσότερο, κάπως… εριστικά. Αλλά δεν μπορώ να ξεχνάω ότι στα ΜΜΜ των αστικών κέντρων ο κόσμος (θέλοντας και μη) συνωστίζονταν σε ακραίο βαθμό, ότι στους χώρους δουλειάς χωρίς μέτρα προστασίας οι εργαζόμενοι κολλούσαν ο ένας τον άλλον, ότι στα Νοσοκομεία γινόταν ήδη ο χαμός, και τόσα άλλα. Για εκεί δεν υπήρξε καμιά πρόνοια, κανένα σχέδιο καμιά προστασία. Το ΕΣΥ δεν είχε ενισχυθεί και έδειξε τα όριά του από νωρίς παρά τις ηρωικές προσπάθειες των λειτουργών του.
Το Νοέμβριο, έχοντας φτάσει σε οριακό σημείο, εγκαινιάστηκε το σύστημα ακορντεόν (δλδ. ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή). Βγήκαν μάλιστα ο Moses και ο «φίλος Σωτήρης» λάιβ στο πανελλήνιο, να μας πουν «μαζευτείτε επιτέλους». (αλήθεια ο αγαπητός Σωτήρης Τσιόδρας που έχει κρυφτεί ή τον κρύψανε; ). Μαγαζιά ανοιγοκλείνουν, σχολεία ανοιγοκλείνουν, υπηρεσίες ανοιγοκλείνουν. Μάθαμε τα κλικ ιν σοπ και τα κλικ εγουέι, έβγαινε κι ο ανεκδιήγητος τσαρλατάνος Άδωνης να τα δικαιολογεί. Τα ωράρια κυκλοφορίας έχουν γίνει λάστιχο ανάλογα πώς θα ξυπνήσει ο Moses. Τα ΜΜΕ, καλοθρεμμένα, κανοναρχούν το κυβερνητικό αφήγημα. Αντιδραστικοί νόμοι, παράλογοι περιορισμοί και απαγορεύσεις περνούν χωρίς να ανοιγοκλείσει μάτι. Η κοινωνική και οικονομική ζωή έχει ισοπεδωθεί, κι η προσωπική και οικογενειακή ζωή επίσης.
Περνούν τα Χριστούγεννα (όπου εντελώς παράλογα με πρόσχημα να «ζήσει η αγορά», έχουν ανοίξει τα πάντα πλην εστίασης). Δίχως μέτρα, δίχως προφυλάξεις, με μια ανέμελη αισιοδοξία που διατυμπανίζει με άρθρο του προχθές ο Moses. Και ξαναφουντώνει το κακό. Ο πολυπόθητος εμβολιασμός έρχεται αλλά σέρνεται παρά τις μεγαλόφωνες διαβεβαιώσεις για εκατομμύρια εμβόλια. Αλλά και πάλι ΔΕΝ. Γιατί; Γιατί οι πρωταρχικές εστίες μετάδοσης του ιού (αυτές που παραπάνω αναφέραμε) εξακολουθούν να υπάρχουν και να δρουν. Για να μην λέμε για τα αστικά κέντρα, όπου είναι και πιο θολή και περίπλοκη η εικόνα, δείτε ένα παράδειγμα από την νησιωτική περιφέρεια.
Στη Χίο τα κρούσματα από την αρχή της πανδημίας ήταν από ελάχιστα έως μηδενικά. Στερηθήκαμε πολλά, οι συμπολίτες μας με ταβέρνες, ουζερί και γενικά στον τουρισμό υποφερουν! Πώς έγινε και μπήκαμε στο βαθύ κόκκινο; Απόλυτη αβελτηρία και αδιαφορία, για να το πω ευγενικά. Στρατός κι ένα συγκεκριμένο σούπερ μάρκετ οι εστίες. Οι φαντάροι κλεισμένοι μέσα και τα στελέχη να κυκλοφορούν και να μεταδίδουν. Κρούσματα σε σχολεία και καμιά πρόνοια για τεστ, ελέγχους, εμβολιασμούς σε εκπαιδευτικούς και μαθητές. Κανένας έλεγχος στις πύλες εισόδου του νησιού, οι οποίες ΔΥΟ είναι οι ρημάδες, λιμάνι και αεροδρόμιο. Αποτέλεσμα; Βαθύ κόκκινο (που σε άλλα συμφραζόμενα μια χαρά θα ήταν). Φανταστείτε λοιπόν ένα νησί που θα μπορούσε αντικειμενικά λόγω της απομόνωσης να είναι ασφαλές, με όλα τα αντιφατικά μέτρα, αλλά κυρίως λόγω ανεπάρκειας, αδιαφορίας και ανοργανωσιάς του κράτους έρχεται και φτάνει στα όρια του. Ζούμε σε όλη τη χώρα και στο νησί μας ακραίες καταστάσεις ένδειας και δυστοπίας.
Από νωρίς χθες το απόγευμα που ανακοινώθηκαν τα νέα μέτρα μιλάω στα τηλέφωνα και στα ΜΚΔ με συγγενείς φίλους και γνωστούς. Ο κόσμος έχει θολώσει και πλέον έχει υπερβεί τα όρια του! Τι σημαίνει 2 χιλιόμετρα, ισχύει και για μας; Πόσο απέχει το ψιλικατζίδικό της γειτονιάς; Κι αν θέλω να πάω στο σούπερ μάρκετ που έχει προσφορές; Στους οικείους μας που μένουν σε απομακρυσμένους οικισμούς δεν θα μπορούμε να πάμε; Για αγροτικές εργασίες στα χωραφάκια μας θα μπορούμε να πάμε; Και πώς; Τι σημαίνει «διευκρινίσεις για τον κωδικό Β4»; Ότι θα παίρνω δικάβαλο στο μηχανάκι τον χωροφύλακα να τον πάω στη μάνα μου και να πρέπει να του αποδείξω ότι είναι μάνα μου; (μπορεί να θέλουν και τεστ DNA, Θε μου σχώρα με). Αν παρουσιαστεί έκτακτη ανάγκη (που δεν θα είναι χτύπα ξύλο ιατρική) δεν θα μπορώ να πάω εκεί που χρειάζεται σε άνθρωπο που θα θέλει βοήθεια; Ή όλα αυτά θα είναι στη διακριτική ευχέρεια του οργάνου της τάξεως που θα μας ελέγξει; Δεκαετία του 50 –και βγάλε!
Αυταπάτες δεν έχουμε. Γνωρίζουμε ότι από τη μια αυτή η συνολική εκστρατεία πειθάρχησης και αποστέωσης της κοινωνίας είναι στο γενετικό κώδικα αυτών που κυβερνούν. Γνωρίζουμε από την άλλη ότι στην καμπούρα του (δικαιολογημένου) φόβου για τον ιό έχουν περάσει μέτρα τα οποία δεν θα είχαν διανοηθεί να περάσουν αλλιώς. Γνωρίζουμε ότι ο Moses και το σινάφι του μας έχουν κανονικά γραμμένους και σουλατσάρουν ανέμελα στις Πάρνηθες και τρωγοπίνουν στις Ικαρίες. Γνωρίζουμε ότι οι στελεχάρες τους εμβολιάζονται παράνομα, παράτυπα και ξεδιάντροπα. Καταπατώντας ήθος και κανόνες!
Τι μένει; Η προσωπική και κοινωνική ευθύνη. Η τήρηση των μέτρων προστασίας που υπαγορεύει η κοινή λογική κι όχι η λογική των ακορντεόν που πλασάρουν τα φιγουρίνια της κυβέρνησης. Η συλλογική δράση και διεκδίκηση, όπου, όπως και όποτε μπορούμε. Με χίλιους δυο τρόπους. Η στήριξη στους εργαζόμενους. Στην υγεία. Στην εκπαίδευση. Στα σούπερ μάρκετ. Στα εργοστάσια. Παντού.
Τι μένει; Η αλληλεγγύη σε όσους το έχουν περισσότερο ανάγκη: στους ανήμπορους, στους ανέστιους, στους πρόσφυγες, στους σεισμοπαθείς, στους περιθωριοποιημένους της αγίας κοινωνίας μας. Κι αυτό να το διεκδικήσουμε και τοπικά, στο μικρόκοσμό μας, στη γειτονιά μας, στο χωριό μας, στο δήμο μας. Ξεπερνώντας ανευθυνοϋπεύθυνους και το δύσκολο σταυρόλεξο των αρμόδιων και αναρμόδιων. Διεκδικώντας σε πείσμα πολιτικάντηδων το ύψιστο αγαθό της υγείας, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.
Τι μένει; Η πεποίθηση ότι δεν περιμένουμε καμιά σωτηρία, θα βγούμε από το τούνελ όταν αντιληφθούμε ότι «της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες, μοναχοί τους θα σωθούν»!
ΥΓ. Για να προλάβω εκ των προτέρων δόλιες ενστάσεις και το κυβερνητικό αφήγημα: στη Χίο δεν υπήρξαν ούτε συναθροίσεις, ούτε διαδηλώσεις.
facebook
youtube
instagram
X
