Πάνε περίπου τριάντα χρόνια όταν, ένας αξιόλογος και πολύ έμπειρος άνθρωπος (επιθεωρητής του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου όπου εργαζόμουν), με καταγωγή από την Πελοπόννησο, ήλθε στη Χίο για επιθεώρηση. Στο τέλος αυτής, και λίγο πριν αναχωρήσει από το νησί μας, θυμάμαι να μου είχε πει:
- Να γνωρίζεις Ζαννίκο, εσάς τους Χιώτες σας θαυμάζουμε και σας ζηλεύουμε οι υπόλοιποι Έλληνες. Μου εξήγησε το γιατί:
- Είσθε ένα βαθύτατα πολιτισμένο και φιλήσυχο κομμάτι του Ελληνισμού. Μέσω της ναυτιλίας έχετε εξασφαλίσει υψηλό βιοτικό επίπεδο. Έχετε μια ωραία ιδιαίτερη πατρίδα με ιστορία και πολλές ομορφιές. Και συμπλήρωσε:
- Στο χέρι σας είναι να μη χάσετε ποτέ αυτά τα πλεονεκτήματα.
Πριν λίγες μέρες (αρχές Σεπτεμβρίου), βρεθήκαμε με τη σύζυγό μου και συγγενικό μας ζευγάρι, για ολιγοήμερες διακοπές στη Νάξο και την Πάρο που, φέτος, όπως πάντα άλλωστε, “βούλιαξαν” από τουρίστες, Έλληνες και ξένους,(τριάντα ημερήσια δρομολόγια τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο, περίπου τα μισά τώρα).
Σε ερώτηση ταβερνιάρη από πού είμαστε, μόλις του είπαμε “από τη Χίο”, η αντίδρασή του μας στεναχώρεσε:
- Σας λυπόμαστε εσάς τους Χιώτες με όσα έχετε πάθει τελευταία. Όλα τα βλέπουμε στην τηλεόραση, πρόσφυγες, φωτιές. Αλήθεια σας λέω, σας λυπόμαστε.
Με απλά και λίγα λόγια, ο απλοϊκός ταβερνιάρης, περιέγραψε την αρνητική εικόνα της Χίου έτσι όπως την εισπράττει κάθε τρίτος. Αυτά στη Νάξο.
Δυό μέρες μετά (9-9-2016), στο λεγόμενο “λιμάνι” της Πάρου, (ένας απλός μώλος είναι μέσα σε φυσικό κόλπο), μπήκαμε με τη σύζυγο σε κατάστημα τουριστικών ειδών. Από την ευγενέστατη πωλήτρια (μικρή στην ηλικία) ζητήσαμε να μας υποδείξει μικρά αλλά χαρακτηριστικά δωράκια για τους δικούς μας.
Μεταξύ άλλων μας πρότεινε “λικέρ μαστίχας από τη Χίο”!
Χαρήκαμε για την υπόδειξη, όταν όμως της είπαμε ότι είμαστε Χιώτες, άρα θα θέλαμε κάτι άλλο, η αντίδρασή της ήταν αυθόρμητη.
-Αχ, από τη Χίο είσθε; Πόσο λυπάμαι γι' αυτά που τραβάτε...
Μετά τη λύπηση του απλού ταβερνιάρη, αυτή η δεύτερη μας ταρακούνησε. Συνέβαλε στο να αντιληφθούμε πλήρως τη γενικευμένη αρνητική εικόνα που εκπέμπει πλέον το νησί μας. Αυτόματα και ασυναίσθητα θυμήθηκα τα λόγια του παλαιού επιθεωρητή μου. “Σας θαυμάζουμε και σας ζηλεύουμε”.
Πλέον-σκέφθηκα-ούτε μας θαυμάζουν ούτε και μας ζηλεύουν.
Τώρα, απλά ΜΑΣ ΛΥΠΟΥΝΤΑΙ...Οποία κατάντια για μας και το νησί μας.
Αποφάσισα να γράψω αυτή τη θλιβερή εμπειρία μιάς και όλα πείθουν ότι η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Όμως κάτι, επιτέλους, πρέπει να γίνει. Δεν μας αξίζει ούτε μας ταιριάζει η λύπηση των άλλων.
Αυτό ας το εμπεδώσουμε όλοι, απλοί πολίτες,αλλά κυρίως η ηγεσία του νησιού μας. Ας κάνουμε κάτι, αλλά μεθοδικά, επίμονα και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Φτάνει πια ο ωχαδερφισμός και η μοιρολατρία. Ας τεθεί τέλος στον τυφλό και καταστροφικό ιδεολογικό,παραταξιακό,κομματικό και, κυρίως, κυβερνητικό φανατισμό. Δεν γίνεται, οι εκάστοτε κυβερνώντες, να έχουν πάντα και σε όλα δίκιο. Και γίνομαι πιο σαφής:
-Τα νησιά μας χρειάζονται επειγόντως ειδικά, εξειδικευμένα προγράμματα στήριξης.
-Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δεν μπορούν ούτε και πρέπει να συνεχίσουν να αποτελούν ανοικτές ή κλειστές φυλακές για πρόσφυγες και μετανάστες. Όσοι (και για όσο διάστημα αυτό συνεχισθεί) τα επιλέγουν ως “πέρασμα” προς την Ευρώπη, να τυγχάνουν της ζεστής, ανθρώπινης υποδοχής μας, αλλά εντός τριών (3) ημερών (72 ωρών,όπως είχε υποσχεθεί ο νυν Πρωθυπουργός), πρέπει να μεταφέρονται στην αχανή στεριανή Ελλάδα.
Αν αυτό δεν αποφασισθεί και δεν εφαρμοσθεί ΑΜΕΣΑ, η Χίος και τα γειτονικά μας νησιά, ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΛΛΟΝ. Δυστυχώς για την Ελλάδα.
facebook
youtube
instagram
X
