Υπάρχουν στιγμές που δε χρειάζεται να είσαι πολιτικός επιστήμονας ή οικονομολόγος, για να καταλάβεις ποια είναι η κατεύθυνση των εργασιακών εξελίξεων. Αρκεί μόνο να ξέρεις τι σημαίνει δουλειά, τι σημαίνει να γυρνάς σπίτι με σώμα κουρασμένο και χωρίς να έχεις δύναμη, ούτε για να μιλήσεις.
Όταν ψηφίστηκε στη Βουλή από την πλειοψηφία της ΝΔ νόμος, που επιτρέπει να δουλεύεις μέχρι και 13 ώρες τη μέρα, μιλάμε για επιστροφή στο σκοτάδι. Ενάμιση αιώνα πίσω, όπου ο άνθρωπος ήταν μόνο ένα εργαλείο χωρίς ζωή. Το 8ωρο που σήμερα κάποιοι πολιτικοί από τα γραφεία τους το θεωρούν ξεπερασμένο, δε χαρίστηκε σε κανέναν. Κερδήθηκε με αίμα, ιδρώτα και θάνατο.
Από το Σικάγο του 1886 ως τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης το ’36 οι εργάτες ζητούσαν μόνο αξιοπρέπεια.
Να ζουν, να αγαπούν και να βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν.
Να είναι άνθρωποι.
Κι όμως σήμερα στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, των ρομπότ και της τεχνολογικής προόδου, στην οποία θα έπρεπε οι εργαζόμενοι να δουλεύουν λιγότερο μας λένε πως η λύση είναι να δουλεύουν περισσότερο. Το κράτος ξεκλειδώνει την πόρτα της επιστροφής στη σκλαβιά, ενώ θα έπρεπε να προστατεύει τις κερδισμένες με αίμα χιλιάδων ανθρώπων κατακτήσεις.
Το 13ωρο είναι πρόβα σκλαβιάς με υπογραφή της ΝΔ.
Δε θα επιτρέψουμε να μας γυρίσουν πίσω στον μεσαίωνα σε δουλειά από νύχτα σε νύχτα. Αυτό το νομοσχέδιο δεν είναι ούτε νέο, ούτε σύγχρονο. Είναι παλιό, παμπάλαιο.
Το πραγματικά σύγχρονο είναι οι μισθοί και οι συντάξεις να μπορούν να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες, η μείωση του εργάσιμου χρόνου, το 5ήμερο, 7ωρο, 35ωρο, ο επαρκής χρόνος των εργαζομένων για ξεκούραση, αθλητισμό, πολιτισμό, η αφιέρωση ποιοτικού χρόνου στα παιδιά τους.
Σύγχρονο είναι η υψηλού επιπέδου δωρεάν, αποκλειστικά δημόσια υγεία, παιδεία, πρόνοια, η λαϊκή κατοικία, οι διακοπές για τους εργαζόμενους.
Μας θέλουν να ζούμε για να δουλεύουμε.
Να μετράμε τις μέρες μας σε βάρδιες.
Να φοβόμαστε να πούμε όχι.
Και όλο αυτό το βαφτίζουν εθελοντικό.
Πόσο εθελοντικό είναι να δεχτείς το 13ωρο, για να μην είσαι αύριο άνεργος; Πόσο εθελοντικό είναι να δεχτείς το 13ωρο, όταν κοιτάς τις ανάγκες του παιδιού σου και δεν έχεις άλλη επιλογή;
Αυτό δεν είναι ελευθερία. Είναι εκβιασμός. Είναι βαριά αλυσίδα στο λαιμό .
Δε χρειάζεται να έχεις πτυχίο οικονομικών για να το καταλάβεις. Δεν υπάρχει εργαζόμενος, που να αντέχει άλλο.
Δεν μπορεί να δουλεύει 12 και 13 ώρες, να γυρνά εξαντλημένος και να βλέπει τα παιδιά του μόνο στον ύπνο τους, να χάνει το δικαίωμα του να ζει.
Κι όμως το ονομάζουν ευέλικτο.
Μα αυτή η ευελιξία που θα αναγκαστούν κάποιοι να επιλέξουν, θα γίνει η βαριά αλυσίδα στο λαιμό όλων των εργαζομένων .
Το 13ωρο είναι προειδοποίηση, είναι το καμπανάκι, που χτυπά για τα παιδιά μας.
Γιατί αν δεν αντισταθούμε τώρα, το αυτονόητο να δουλεύεις για να ζεις , θα γίνει ξανά προνόμιο για λίγους. Η ιστορία όμως μας έχει διδάξει ότι κάθε φορά που πίστεψαν πως οι εργάτες λύγισαν, εκείνοι ξανασηκώθηκαν και έσπασαν τις άτιμες αλυσίδες τους, όπως λέει ο λαϊκός ποιητής.
Και κάθε φορά που προσπάθησαν να του κλέψουν τη ζωή, εκείνος με κάθε τίμημα την ξαναπήρε πίσω.
Το 8ωρο γράφτηκε με αίμα.
Κι αν χρειαστεί, θα ξαναγραφτεί με αγώνα.
Γιατί η ζωή δεν είναι αριθμοί.
Δεν είναι ώρες σε ένα ρολόι.
Η ζωή είναι ανάσα. Είναι αγκαλιά. Είναι αξιοπρέπεια.
Και όλα αυτά δεν χωρούν σε δεκατρείς ώρες.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο.
facebook
youtube
instagram
X
