Πρόσφατη δημοσκόπηση (παρουσιάσθηκε στις 4-6-2020), πιστοποίησε κάτι που, για το ευρύ κοινό, ήταν (και είναι) βεβαιότητα. Με ποσοστό 83%, οι πολίτες απάντησαν ότι αξιολογούν θετικά την ανταπόκριση του ΕΣΥ στην πανδημία του κορωνοϊού και μόλις 9% απάντησαν αρνητικά.
Παρακάμπτοντας (όχι όμως αγνοώντας) αυτό το ισχνό 9%, και γενικεύοντας την ερώτηση, προσωπικά εκτιμώ ότι, οι Έλληνες, σε γενικές γραμμές, είναι θετικοί έναντι του ΕΣΥ όσον αφορά το επίπεδο της προσφερόμενης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στη Χώρα μας.
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, παρά τις σοβαρές ελλείψεις και τις παραδεκτές αδυναμίες του, παρά τα, κατά καιρούς, λίγα και αναπότρεπτα περιστατικά λανθασμένων διαγνώσεων ή την πιστοποίηση (γενικευμένη αίσθηση) χρηματισμού επίορκων του Ιατρικού κλάδου, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ΤΑ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ, παρά την υποχρηματοδότηση κατά τη διάρκεια της δεκαετούς οικονομικής κρίσης (2010-2019).
Χωρίς να παραγνωρίζουμε ή να υποτιμούμε την πολύτιμη συνεισφορά των ιδιωτών ιατρών και των ιδιωτικών Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων, για λόγους δικαιοσύνης και αντικειμενικότητας, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ΟΛΟΙ ότι, το πολύ μεγάλο βάρος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης τόσο των Ελλήνων πολιτών όσο και των αλλοδαπών (τουρίστες, πρόσφυγες, μετανάστες), το έχει επωμισθεί το ΕΣΥ. Αυτός είναι ο λόγος που υπαγορεύει στην Πολιτεία, (με οποιαδήποτε Κυβέρνηση), να πράξει τα δέοντα για την σταδιακή επίλυση χρονιζόντων προβλημάτων των Νοσοκομείων μας όπως είναι η κάλυψη κενών σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ο εκσυγχρονισμός και η βελτίωση των κτιριακών και λοιπών υποδομών και, βεβαίως, η επαρκής κάλυψη των λειτουργικών δαπανών των Νοσηλευτικών Μονάδων του ΕΣΥ.
Στον τομέα αυτόν (των λειτουργικών δαπανών και του υλικοτεχνικού εξοπλισμού), το Σκυλίτσειο Νοσοκομείο Χίου, μπορεί να θεωρηθεί “ΤΥΧΕΡΟ”, μιάς και διαθέτει κάποια αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία που του αποφέρουν πρόσθετους οικονομικούς πόρους (βουλώνουν τρύπες) και, επί πλέον, στηρίζεται από συχνές δωρεές ιδιωτών και διαφόρων Φορέων.
΄Ομως, κατά τα άλλα, και το Νοσοκομείο μας, παρουσιάζει σοβαρές ελλείψεις σε πολλούς τομείς. Παρά τα όσα έχουν γίνει κατά καιρούς, οι κτιριακές υποδομές παραμένουν ημιτελείς, ενώ παρουσιάζονται σοβαρά κενά σε ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, με αποτέλεσμα να είναι συχνό το φαινόμενο κατά το οποίο, το υφιστάμενο προσωπικό, “φθάνει στα όριά του” ή κάμπτεται περιστασιακά υπό το βάρος του πολύ μεγάλου αριθμού των ανθρώπων που προστρέχουν σ' αυτό ζητώντας ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Είναι μάλιστα γενικώς αποδεκτό ότι, η οικονομική κρίση (με την μείωση εισοδημάτων) και το “καλό όνομα”, που έχει βγάλει το Νοσοκομείο μας (ακόμη και εκτός Χίου), έχουν αυξήσει κατακόρυφα τον αριθμό των νοσηλευομένων στις Κλινικές αυτού ή όσων προσέρχονται καθημερινά στα Επείγοντα και τα Εξωτερικά ιατρεία αναζητώντας βοήθεια.
Αυτός είναι ο λόγος που, η σημερινή Κυβέρνηση, εν όψει κάποιων σημαντικών κονδυλίων που θα δοθούν στη Χώρα μας (λόγω της πανδημίας) από την Ευρωπαϊκή Ένωση κατά την προσεχή τριετία, θα πρέπει να στηρίξει ΕΠΑΡΚΩΣ ΤΟ ΕΣΥ και πρωτίστως τα Νοσηλευτικά Ιδρύματα αυτού που βρίσκονται στη νησιωτική παραμεθόριο του Ανατολικού Αιγαίου (αυτό για ευνόητους λόγους).
Με αφορμή το σημερινό κείμενο, ας μου επιτραπεί να αναφέρω, εν συντομία, δύο περιστατικά από την προσωπική μου εμπειρία τα οποία, με άπειρα άλλα, πιστοποιούν ότι το Νοσοκομείο μας όντως “έχει βγάλει καλό όνομα” και εκτός Χίου.
΄Ηταν Δεκέμβρης του 2002 όταν, τις απογευματινές ώρες (παραμονή της εορτής του Αγίου Νικολάου) διακομίσθηκα στο Νοσοκομείο μας με συμπτώματα εγκεφαλικού επεισοδίου (αδυναμία ομιλίας, παράλυση δεξιού χεριού κ.λ.π.). Μέχρι να οδηγηθώ στον αξονικό τομογράφο, τα συμπτώματα είχαν εξαλειφθεί. Η αξονική δεν έδειξε τίποτα. Όμως, για λόγους που δεν μου εξηγήθηκαν τότε, (και καλώς), την επομένη το πρωί, έγινε κατεπείγουσα διακομιδή μου με αεροπλάνο του ΕΚΑΒ στην Αθήνα. Οι γιατροί του Ευαγγελισμού που με παρέλαβαν, διαβάζοντας το παραπεμπτικό (με την διάγνωση) των γιατρών του Νοσοκομείου μας (Γιάννης Μαλακός και Χρυσάνθη Κάκαρη), άκουσα να λένε μεταξύ τους:
-Κοιτάξτε τώρα κατάσταση, μια απλή περίπτωση εγκεφαλικού, μας τη στέλνει η Χίος ως σοβαρό αυτοάνοσο νόσημα (για όσους γνωρίζουν, σύνδρομο Μόσχοβιτς, σπάνιο νόσημα και, συνήθως, θανατηφόρο). Αφού πιστοποιήθηκε ότι όντως ήταν Μόσχοβιτς και αφού “τη γλύτωσα” μετά από βασανιστική επιτυχημένη πολυήμερη θεραπεία (στην οποία συνέβαλε τα μέγιστα η συμπατριώτισσά μας, εκ Λαγκάδας, αιματολόγος Βασιλική Παππά, νυν Καθηγήτρια Παν/μίου), ήλθε η ώρα της εξόδου από τον Ευαγγελισμό. Τότε, γιατρός (καθηγητής) που είχε ειρωνευθεί τους “δικούς μας” γιατρούς, είπε στη σύζυγό μου:
-Επιστρέφοντας στη Χίο, να πείτε στους γιατρούς σας ένα μεγάλο μπράβο για την έγκαιρη και ακριβέστατη διάγνωση που έκαναν. Αυτό ήταν που έσωσε το σύζυγό σας.
Το δεύτερο περιστατικό καταγράφηκε τον Οκτώβριο του 2018. Πάλι επειγόντως οδηγήθηκα στο Νοσοκομείο με συμπτώματα εμφράγματος. Ο Θανάσης Καρτάλης και οι άξιοι συνεργάτες του, με στεφανιογραφία διέγνωσαν σοβαρή μορφή στεφανιαίας νόσου (φραγμένα τέσσερα αγγεία).
Κατεπειγόντως, μετά από σύσταση των γιατρών και κατ' επιλογή μου, βρέθηκα στο Ωνάσειο όπου υποβλήθηκα σε δύσκολη επέμβαση ανοικτής καρδιάς (baypass).
Όταν έλαβα το εξιτήριο και ο καρδειοχειρουργός με το επιτελείο του ήλθαν να μου δώσουν τις τελευταίες οδηγίες και να μας αποχαιρετήσουν, η σύζυγός μου ρώτησε πότε πρέπει να πάμε στο Ωνάσειο για τον καθιερωμένο μετεχγειριτικό έλεγχο. ΄Ηδη είχαμε ακούσει από άλλους “γείτονες” ομοιοπαθείς ασθενείς (από Κρήτη, Σπάρτη και Τρίκαλα), ότι τους είχαν ορίσει συγκεκριμένες ημερομηνίες. Η απάντηση ακόμη ηχεί στα αυτιά μου:
-Δεν χρειάζεται να έλθετε εδώ. Ο έλεγχος θα γίνει στη Χίο. Έχομε ΑΠΟΛΥΤΗ εμπιστοσύνη στο ιατρικό προσωπικό της Καρδιολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου σας!!
Προσωπικά ένοιωσα όχι μόνο ανακούφιση (μιάς και κάθε ταξίδι στην Αθήνα ήταν πάντα για μένα “γολγοθάς”) αλλά και τυχερός, ταυτόχρονα δε και περήφανος γι' αυτό που άκουσα από το στόμα ενός “μεγαλογιατρού” του Ωνάσειου και το οποίο πιστοποιούσε ότι, εμείς οι Χιώτες, έχουμε εναποθέσει τις ζωές και την υγεία μας σε “καλά χέρια”.
Μόνο που, αυτά τα “καλά χέρια”, για να αντέξουν και να γίνουν ακόμη καλύτερα, θα πρέπει να τύχουν της αμέριστης Κρατικής στήριξης, η οποία δεν πρέπει να βραδύνει άλλο.
Αυτήν την στήριξη στο Νοσοκομείο μας, θα την εκλάβουμε (δικαίως) ως στήριξη και σε μας που τόσα υφιστάμεθα επί χρόνια, ως κάτοικοι Παραμεθορίου νησιού.
facebook
youtube
instagram
X
