Στην πρώτη συνάντηση και σταθερά σε κάθε άλλη, σε κατέκλυζε το καθάριο βλέμμα με το αστραφτερό χαμόγελο, καθρέπτες της υπέροχης ψυχής της. Η Σοφία ήταν η επιτομή της αθωότητας που σου «επέβαλε», σε παρότρυνε καλύτερα, να την υπερασπιστείς, να αγωνιστείς για το αναφαίρετο δικαίωμά της να διατυπώσει τη θέση της, να διαφυλάξει τις αρχές της, να υπεραμυνθεί των ιδεών της.
Και βέβαια όχι γιατί συμφωνείς, ήσσονος σημασίας ο συγκεκριμένος λόγος, αλλά για να αναδειχθεί η καθαρότητα της σκέψης της, το «ανδρείον» ή η αρετή του χαρακτήρα της, ως κορυφαία, κατά κοινή ομολογία, η αξιοπρέπεια.
Η Σοφία η Αδαμίδου δεν ήταν φίλη, δεν προφτάσαμε τουλάχιστον να υπάρξουμε με την ακριβή του όρου έννοια. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε ιδεολογικά συγγενείς, καμιά σχέση, όμως κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο είναι αυτό που αναγνωρίζεται, είναι αυτό που προκαλεί οδύνη, πένθος και κατ’ επέκταση κενό. Η σημαντική της συνεισφορά των τελευταίων ετών στα θεατρικά πράγματα της χώρας.
Η θεατρική ενασχόληση ανεστάλη βιαίως από την πανδημία, όπως κάθε δημιουργική δραστηριότητα ανά τον κόσμο, δυστυχώς όμως ανακόπηκε και το νήμα της ζωής της, σ’ αυτή την άνιση μάχη με τον covid, όπου η πολυήμερη μάχη της βύθιζε στην απελπισία οικείους, φίλους, συναγωνιστές, συνεργάτες και γνωστούς, με κάποια ελάχιστα, σύντομα διαλείμματα αχνής ελπίδας, πιο φθοροποιά όμως κι απ’ αυτήν την ίδια την απελπισία.
Η Σοφία Αδαμίδου, δημοσιογράφος και συγγραφέας, γεννήθηκε το 1963 στη Χαραυγή Κοζάνης. Τη δεκαετία του 1980 υπήρξε μέλος της ΚΝΕ και αργότερα γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Υπήρξε τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ. Στην επαγγελματική της πορεία ως δημοσιογράφος εργάστηκε στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, τον ΑΝΤ1.
Το συγγραφικό έργο που αφήνει πίσω της είναι πλούσιο και πολυσχιδές. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, την «Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει» και την «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη».
Συνέγραψε τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, με τίτλο «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», έργο το οποίο διασκεύασε για το θέατρο, με τον τίτλο «Σωτηρία με λένε».
Στα θεατρικά της έργα είναι μεταξύ άλλων ο «Άρης», βασισμένο στη ζωή και τους αγώνες του Άρη Βελουχιώτη, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Αλέκος Σακελλάριος» από τα Κορφιάτικα βραβεία, αλλά και έργο που αγάπησε «σαν παιδί της», όπως συνήθιζε να λέει.
Άλλα θεατρικά της είναι το «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ήλιος στην πέτρα», βασισμένο στο αφήγημα της αγωνίστριας και μέλους του Δημοκρατικού Στρατού Ελένης Τραγγανίδα – Μακρυνιώτη, «Η Μυρτιά του βουνού», «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», από το βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο κ.ά.
Με τον αδερφό της και θεατρικό συγγραφέα, Μυρώδη Αδαμίδη, συνεργάστηκαν στη συγγραφή του έργου «Εύα και Νόρα», σε ένα κείμενο γροθιά στην ομοφοβία, όπου δοκίμασε τις δυνάμεις της στην υποκριτική τέχνη, υποδυόμενη τη μητέρα της μιας ηρωίδας.
Το έργο «Τζένη και Μαρξ», εμπνευσμένο από τις επιστολές της βαρόνης Τζένης φον Βεστφάλεν προς τον σύντροφό της φιλόσοφο Καρλ Μαρξ αποδόθηκε σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη από την ηθοποιό Μαρία Κανελλοπούλου.
Ειδικά το “Άνθρωποι και ποντίκια”, μια παραγωγή του θεατρικού σχήματος “ΚΑΡΤΕΛ”, του Βασίλη Μπισμπίκη και των συνεργατών του, έχει χαρακτηριστεί η κορυφαία θεατρική παραγωγή της οποίας οι παραστάσεις επί τριετία υπήρξαν sold out και αναμένεται να ανέβει πάλι μετά την παράνοια της πανδημίας.
Καλό ταξίδι Σοφία!
(Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από αφιερώματα του Ριζοσπάστη και άλλων μέσων, στο πρόσωπο, τη φυσιογνωμία και το έργο της Σοφίας Αδαμίδου).
facebook
youtube
instagram
X
