Παιδιά ενός άλλου θεού…

Κι εκεί που κάθεσαι να απολαύσεις το βραδινό σου μπροστά στην τηλεόραση και βάζεις την πρώτη μπουκιά στο στόμα, ένα ρεπορτάζ από την πλατεία Βικτωρίας, σου κόβει την όρεξη. Μικρά, δέκα ημερών, παιδιά πεινάνε, γιατί από το σοκ του δύσκολου και επικίνδυνου ταξιδιού και της ταλαιπωρίας, η μητέρα δεν έχει βρεφικό γάλα να τα βυζάξει… Και τα βλέπεις μέσα στο δρόμο κάτω από τη βροχή και σκέφτεσαι, πώς μπορείς να ήταν το δικό σου σπάργανο, το εγγόνι, το ανίψι που θέλει να μεγαλώσει σε ένα καλύτερο κόσμο, να έχει ευκαιρία να γίνει σπουδαίος άνθρωπος, θεωρώντας αυτονόητο και κεκτημένο , ότι θα έχει πάντα  φαγητό, σπίτι, ρούχα…. Κλείνεις την τηλεόραση…. η πλατεία Βικτωρίας είναι στην Αθήνα, τι μπορείς να κάνεις από τη Χίο;

Και πάνω που αποκοιμίζεις τις τύψεις σου, έρχεται μια ανακοίνωση των εθελοντών της Χίου… «Χρειαζόμαστε βοήθεια, σήμερα μαγειρέψαμε 200 μερίδες αλλά το φαγητό δεν έφτασε για όλους…» Και αναπαριστάς την σκηνή: ένας πρόσφυγας φτάνει στην ουρά αλλά δεν έχει μερίδα για αυτόν…

Ξέρω τις αντιρρήσεις, τις ενστάσεις, τα επιχειρήματα. Η Ελλάδα περνάει μια κρίση που δημιουργεί τους δικούς μας ανέργους, άστεγους, πεινασμένους. Γιατί έρχονται κι άλλοι; Και που θα πάει αυτό; Αν είχα απάντηση θα την  έδινα. Ξεπερνάει όλους μας αυτό το πρόβλημα. Μέχρι όμως να κοπάσει αυτό το κύμα, ας κάνουμε ότι μπορούμε γιατί και αυτά τα μωρά είναι παιδιά του  ίδιου- κι όχι ενός κατώτερου- θεού. Έχουν τις ίδιες ανάγκες, πεινούν, κρυώνουν, πονούν, αρρωσταίνουν…

Ο «πολιτισμένος κόσμος» δημιούργησε ή ανέχεται τις περιφερειακές συγκρούσεις και τον οικονομικό αποκλεισμό με θύματα όλους – ή σχεδόν όλους- αυτούς τους κατατρεγμένους. Δεν αποφάσισαν να αφήσουν την πατρίδα τους για να κοιμηθούν στη λάσπη, να κινδυνέψουν, να στηθούν στην ουρά για μια μερίδα φαγητό, χωρίς αιτία. Οι πολιτικές αυτές βέβαια δεν αλλάζουν  με διαπιστώσεις και απλουστεύσεις. Δεν είναι στόχος αυτής της επιστολής, η πολιτική ανάλυση του προβλήματος. Μια ιδέα θέλω μόνο να δημοσιοποιήσω παρακολουθώντας τις τιτάνιες προσπάθειες των εθελοντών, που μόνο θαυμασμό αξίζουν. Όλο και κάποια εφόδια (κουβέρτες, ρούχα, φαγητά κλπ) μας περισσεύουν. Κάποιες επιχειρήσεις εστίασης σίγουρα έχουν περίσσευμα έτοιμου φαγητού, κάποια αρτοποιεία  έχουν ψωμί αδιάθετο, κάποια τρόφιμα είναι κοντά στη λήξη τους και θα επιστραφούν. Οι Χιώτες δείχνουν την αλληλεγγύη τους μερικές φορές με συγκινητικό τρόπο. Το πρόβλημα είναι τεράστιο. Ένας φορέας ή μία επιτροπή φορέων, με γρήγορα αντανακλαστικά, μπορεί να  διαχειριστεί τα περισσεύματα πάντα σε συνεννόηση με τους εθελοντές  που έχουν ξεπεράσει κάθε όριο αντοχής , έτσι ώστε και χαμένα να μη πηγαίνουν και να ανακουφίσουν τους ανθρώπους που ψάχνουν για ένα σκληρό χαρτόνι για να κοιμηθούν και μια μερίδα φαγητό για να χορτάσουν. Γιατί, «άλλη  χαρά δεν είναι από αυτή που δίνεις», λέει ο ποιητής. Ας προσφέρει, λοιπόν, ο καθένας από εμάς το περίσσευμα ανθρωπιάς του, κυρίως για τα παιδιά..

ΥΓ. Αυτές τις μέρες γιορτάζει η Παναγιά η Μυρτιδιώτισσα. Όσοι βρεθούν στο Μοναστήρι, ας στρέψουν το βλέμμα προς τα πάνω στο χώρο που στοιβάζονται εκατοντάδες άνθρωποι κι ας κάνουν την σύγκριση.  

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.