Από την περασμένη εβδομάδα η Αγιοτόκος νήσος Χίος, ευρίσκεται πλέον υπό την σκέπη και την προστασία των ιερών λειψάνων της Οσιακής μορφής της Μοναχής Βρυαίννης, Ηγουμένης της Παναγίας Βοηθείας, δεδομένου ότι έγινε η εκταφή των Αγίων λειψάνων της, από τον Ιερό τάφο όπου ευρίσκοντο, στο κοιμητήριο της Μονής για 11.5 ολόκληρα χρόνια-- από τις 10 Φεβρουαρίου 2005.
Η εκταφή έγινε, δυστυχώς, εν κρυπτώ, από τον Μητροπολίτη Χίου Μάρκο και τους Ιερείς που εξυπηρετούν την Μονή.
Σε μία επίδειξη μάλιστα ακραίας μικροψυχίας και μικροπρέπειας ο γνωστός Μάρκος, αγνόησε και απέκλεισε, κατά τρόπο απαράδεκτο, τα στενά πνευματικά παιδιά της, τους λίγους ανθρώπους με τους οποίους εσυνεδέετο ιδιαιτέρως και οικογενειακώς όλη της τη ζωή,αλλά και τους λίγους εξ αίματος συγγενείς της. Αλλά αυτή είναι η προσφιλής μέθοδός κάθε μικρόνοου και κομπλεξικού ανθρώπου : ο αποκλεισμός των άλλων! Για να νοιώθει ο ίδιος ασφαλής και κυρίαρχος.
Η Μακαριστή Ηγουμένη Βρυαίννη, η ψυχή και ο ιθύνων νούς για πολλές δεκαετίες της Ιεράς Μονής Παναγίας Βοηθείσς στη Χίο--της οποίας κτήτωρ ήταν ο Άγιος Ανθιμος ο Χίος-- ήταν για μένα η δεύτερη μητέρα μου.
Και οι πέτρες ακόμη γνωρίζουν στο νησί της Χίου τους ακατάλυτους δεσμούς μου και την στενή σχέση μου με την Ιερά Μονή και την αείμνηστη Γερόντισσα Βρυαίννη .
Εκτός από τους εξ αίματος δεσμούς που μας συνέδεαν, από την πλευρά της οικογενείας του αειμνήστου πατέρα μου, η Βρυαίννη υπήρξε για μένα ο πνευματικός στυλοβάτης μου από τα παιδικά μου χρόνια έως και μέχρι την Κοίμησή της στις 10 Φεβρουαρίου 2005- 45 ολόκληρα χρόνια μετά την Κοίμηση του Αγίου Ανθίμου.
Και ποτέ δεν ζήτησα θέσεις ή κάποια ιδιαίτερη ανάμιξη στα της διοίκησης της Μονής. Η ίδια το ήθελε και μου το ζητούσε. Ήθελε μαζί με την καλή και ξεχωριστή φίλη δικηγόρο Μαριάννα Αγγελίδη- πνευματική κόρη της και με τον τότε Ιεροκήρυκα της Μητροπόλεως τον Αρχιμ. Νίκωνα Χαρέα τον οποίο σεβότανε και εκτιμούσε ιδιαιτέρως, να αποτελέσουμε, εμείς οι τρείς, τους θεματοφύλακες της Μονής και τους προστάτες των δικαίων της. Αλλά κανείς από τους τρείς μας δεν ήθελε έναν τέτοιο ρόλο για τους δικούς μας λόγους-- που θα τους εξομολογηθούμε κάποτε. Και αυτά που επρόσφερε η Μαριάννα ως νομικός, τα επρόσφερε αφιλοκερδώς. Ίσως γι’ αυτό μετά την Κοίμηση της Βρυαίννης την απέκλεισαν οι επιτήδειοι από όλα αυτά που χειριζότανε για το συμφέρον της Μονής.
Και προφανώς γι ‘αυτό η Γερόντισσα επέμενε προ του θανάτου της, να αναλάβουμε γιατί, όπως, μας έλεγε:
«φοβάμαι πολύ γι’ αυτά που θα έλθουν!»
Και δεν είχε τελικώς άδικο!
Θα μου επιτρέψετε να σας πώ για τα ακούσματα και τις μνήμες που έχω μέσα από την Μονή από τη νηπιακή ηλικία μου, όταν ήταν ακόμη νωπό το χώμα που σκέπασε τον Γέροντα Άγιο Άνθιμο (εκοιμήθη 15 Φεβρουαρίου 1960).
Α. Ηγουμένη ήταν τότε η Μοναχή Μάρθα Πετεινάκη, ανηψιά του Γέροντα, Αγίου Ανθίμου.
Ωστόσο η Βρυαίννη κινούσε πάντα τα νήματα της Μονής. Εκείνη ήταν "τα πάντα τοις πάσι" και το "κλειδί" για κάθε θέμα που επαρουσιάζετο.
Μετά από εκείνη επήλθε γρήγορα η παρακμή.
Την είδαμε, την ζούμε αυτή την παρακμή από το 2005,που η Βρυαίννη έφυγε από αυτή τη ζωή. Δυστυχώς αυτή είναι η φυσική κατάληξη σε κάθε Μονή που δεν υπάρχει ανανέωση προσώπων και δεν έρχονται νέες αδελφές.
Και η Μονή Παναγίας Βοηθείας μετά την Κοίμηση της Βρυαίννης πέρασε στην αντίστροφη μέτρηση.
Η Βρυαίννη ήταν μικρή το δέμας αλλά είχε μία γλυκιά και Οσιακή φυσιογνωμία . Με την διαπεραστική ματιά της σε καθήλωνε και με τον γλυκό και πνευματικό λόγο της σε μεταρσίωνε! Η Βρυαίννη ήταν ..."γητεύτρα" με όλη τη σημασία της λέξης! Είχε το χάρισμα να ..."γητεύει" ψυχές, αλλά και να γιατρεύει ανθρώπινες πληγές και πόνους και να παίρνει το ψυχικό άλγος που κουβαλούσε ο κάθε συνομιλητής της.
Πέντε λεπτά μαζί της ήταν αρκετά για να σε ξεκουράσουν ψυχικά! Ήταν κάτι σαν αναβάπτισμα.
Ναι ήταν προικισμένη με χιλιάδες χαρίσματα ακόμη και με εκείνο της διορατικότητας. Και ο Άγιος Ανθιμος, όχι μόνο δεν την απέτρεψε να τα εκδηλώνει αλλά αντιθέτως την ενθάρρυνε να τα αναπτύξει και να είναι χρήσιμη στους πιστούς που την επισκέπτονταν καθημερινά κατά δεκάδες ή επικοινωνούσαν μαζί της γραπτώς κατά χιλιάδες, από όλο τον κόσμο -Κύπρο, Αμερική, Καναδά, Γερμανία, Αφρική, Ιεροσόλυμα, αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα.
Ενεός και κεχηνός, έμεινε ο Μακαριστός Χίος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Διόδωρος(Καρίβαλης), όταν το 1981, μετά την εκλογή του σε Πατριάρχη ,επισκέφθηκε την γενέτειρά του και φυσικά την Μονή Παναγίας Βοηθείας και τον Άγιο Άνθιμο για να εναποθέσει στην εικόνα της Παναγίας, τριπλό σετ εγκολπίων, όταν η Γερόντισσα Βρυαίννη του είπε:
«Να προσέχετε Μακαριώτατε ! Στην πορεία σας θα αντιμετωπίσετε πολλά ! Αλλά να θυμάστε πάντα οτι τα στερνά τιμούν τα πρώτα! Και να προσέξετε την υγεία σας!»
Πόσες φορές θα θυμήθηκε τα λόγια αυτά ο Πατριάρχης.
Είχα την ευλογία όχι μόνο να την γνωρίσω την Βρυαίννη αλλά και να τη ζήσω πολύ! Εξομολογήθηκα στο Άγιο κομποσχοίνι της , έκλαψα στην στοργική αγκαλιά της, της εμπιστεύτηκα παιδί ακόμη τα όνειρα και τις ενδόμυχες σκέψεις και ανησυχίες μου, δέχθηκα την διαφωνία της και τις παρατηρήσεις της ,αλλά και την Αγία συμβουλή της. Και λυπάμαι πολύ που δεν την άκουσα σε αυτό που μου ζητούσε γιατί ήταν αυτό για το οποίο, όπως μου έλεγε, με προόριζε ο Θεός.
Και νοιώθω τόσο ευλογημένος γι’ αυτή την πρώτην αγία δωρεά που δέχθηκα στη ζωή μου-- η δεύτερη ήταν ο μεγάλος Πρωθιεράρχης μας, ο Χριστόδουλός μας, που από την ηλικία των 15 ετών μπήκε στη ζωή μου..
Β. Κάθε φορά που πήγαινα στη Μονή, παιδάκι μικρό ακόμη, με έπαιρνε η Βρυαίννη από το χέρι και πορευόμασταν μαζί πάνω από το κοιμητήριο των Μοναχών, εκεί στις πελεκανιές όπου είχε δημιουργήσει ο Γέροντας Αγιος Ανθιμος, μια μικρή κυκλική βεράντα, η οποία από κάτω ήταν δεξαμενή νερού που τροφοδοτούσε την Μονή και τις πολυάριθμες τότε Μοναχές στις καθημερινές φροντίδες που είχαν .
Η βεράντα αυτή έμοιαζε με υπαίθριο κυκλικό σχολείο. Καθόμασταν εκεί και όλη η χώρα της Χίου ήταν μπροστά μας πιάτο . Ήταν ο χώρος ξεκούρασης και βόλτας και του ίδιου του Γέροντα Αγίου Ανθίμου, όπως μου είχε πει η Γερόντισσα. Εκεί καθόμασταν κι εμείς και μου εδιηγείτο ιστορίες από το πρόσφατο παρελθόν της Μονής αλλά και από την ζωή του Αγίου Ανθίμου.
Αλλά κι αργότερα κατά τα μαθητικά μας χρόνια στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο της Χίου, όταν ποιμενάρχης στο νησί μας ήταν ο σπουδαίος και πνευματικός Ιεράρχης ο Χρυσόστομος Γιαλούρης (ο οποίος, δυστυχώς, έφυγε τόσο νωρίς αλλά και τόσο παρεξηγημένος), οδήγησε κι εκείνος τα βήματά μου στην Μονή Βοηθείας που ως γνωστόν διατηρεί-- ακόμη και έως σήμερα-- το άβατον τοις ανδράσι, για να βοηθήσω την Μοναχή Βρυαίννη σε μία έκδοση που επιμελείτο η Μονή, υπό τον τίτλο Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ , αφιερωμένη στον Αγιο Ανθιμο.
Αυτό ήταν το πνευματικό μου μπόλιασμα με το Μοναστήρι αυτό και με την Αγία και πνευματική προσωπικότητα της Βρυαίννης στα εφηβικά μου χρόνια. Έκτοτε ήταν για μένα η Μονή Βοηθείας το δεύτερο σπίτι μου.
Έφτανα με το αεροπλάνο στο νησί και πριν πάω στο σπίτι μου ,πήγαινα στο Μοναστήρι να δώ την Γερόντισσα και να μιλήσω μαζί της! Και δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα χρόνια και αν περάσουν την ώρα που έφευγα από την Μονή : τα παρατούσε όλα και ερχότανε μαζί μου, μέχρι έξω στο αυτοκίνητο και δεν έμπαινε στη Μονή αν δεν απομακρυνόταν το αυτοκίνητο από τον προαύλιο χώρο της Μονής! Θυμάμαι να βλέπω από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου την Αγία Μορφή της να με χαιρετά και να με σταυρώνει. Αλησμόνητες στιγμές που με ανακουφίζουν στο προσκεφάλι μου.
Κατάφερε μάλιστα δια του εναρέτου βίου της και της κατά Χριστόν ζωής της να ενσαρκώσει σε όλο της το μεγαλείο την έννοια της Γερόντισσας Παναγίας, έτσι όπως την ζουν και την βιώνουν οι Μοναχοί μας μέσα στις Ιερές Μονές.
Γ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρωινό εκείνο που την επισκέφθηκε ο αναπάντεχος και κακός επισκέπτης, ο θάνατος! Ήταν το πρωί της 10ης Φεβρουαρίου 2005, ημέρα του Αγίου Χαραλάμπους. Δέχθηκα στις 6 παρά το πρωί, ένα τηλεφώνημα από την καλή φίλη δικηγόρο Μαριάννα Αγγελίδη, η οποία μου ανήγγειλε με τρεμάμενη φωνή από τα κλάματα το θλιβερό γεγονός.
Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Την προηγούμενη ημέρα είχα μιλήσει μαζί με την Γερόντισσα και μου ζήτησε κάτι που εκείνη την ώρα δεν ειχα κατανοήσει τον λόγο που μου το είπε .. Την επομένη το πρωί όμως, κατάλαβα γιατί μου το είπε... Ήθελε να με προετοιμάσει για κάτι και μάλιστα για τελευταία φορά!! Κατάλαβε οτι έφευγε από τη ζωή. Και αυτό δεν ήταν άλλο παρά η απέχθεια που είχε για ένα πρόσωπο κληρικού το οποίο δεν ήθελε να πηγαίνει να λειτουργεί στην Μονή. Κι όμως, εμείς τότε και η Μαριάννα κι εγώ αλλά και κατ´επέκταση ο πατήρ Νίκων, ουδέποτε κάναμε χρήση αυτής της επιθυμίας της! Το αφήσαμε να κυλήσει σαν θέμα και να γίνει το θέλημα του Θεού. Ελπίζω στο μέλλον να ξεπεράσω τις εσωτερικές μου αναστολές και να τα πω έξω από τα δόντια ! Δεν μπορώ όμως τώρα να μην καταθέσω την οργή και το παράπονό μου γιατί δεν ήμουν παρών στην εκταφή της. Προ διετίας ο ίδιος ο Μάρκος μου είχε πει, γνωρίζοντας το δέσιμό μου με την Γερόντισσα, πως όταν κάνει την εκταφή θα με ειδοποιήσει. Τώρα όμως έκρινε ότι δεν συντρέχει λόγος γιατί η σχέση μας έχει περάσει πλέον σε hard rock! Ή προφανώς γιατί θέλει να μας επιβεβαιώσει το πώς φέρεται κανείς όταν η μικροπρέπεια και η μικροψυχία του, ξεπερνούν κατά πολύ το μπόι του!
facebook
youtube
instagram
X
