28.5.2016 10:25

«Μάτια που κλαίνε»

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ Ο ΘΡΥΛΟΣ

Ο Daniel Goleman στο βιβλίο του «Η συναισθηματική νοημοσύνη» μας εξηγεί γιατί το «EQ»  του είναι πιο σημαντικό από το «IQ».

 Το «EQ»   είναι η συναισθηματική νοημοσύνη η οποία όπως υποστηρίζει ο Goleman μπορεί να διδαχθεί και θα’ πρεπε να διδάσκεται σε όλα τα σχολεία από πολύ νωρίς, διότι πολλά από τα προβλήματα του ανθρώπου και του κόσμου του, οφείλονται στο ότι τα συναισθήματα δεν είναι αυτονόητα και δε γνωρίζουμε, αρχικά, να τα εκφράσουμε και να τα περιγράψουμε με ακρίβεια, πράγμα που έχει δραματικές συνέπειες στην ζωή μας για την κάνουμε άλλα αντί άλλων.

 Το να λες τα πράγματα με το όνομά τους είναι αρετή.

 Με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο λόγο είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι είναι αυτό που νιώθουμε κάθε φορά. Να γνωρίζουμε δηλαδή το αληθινό όνομα του κάθε συναισθήματος χωρίς να το μπερδεύεις με κάποιο άλλο.  Για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι μπερδεύουν την αγάπη και την έλλειψη της, με την τροφή και την έλλειψη τροφής αντίστοιχα.   Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τις συνέπειες αυτού του συναισθηματικού και διανοητικού μπερδέματος.  Έτσι δεν είναι;  Χοντρέ…

 Υπάρχουν όμως και χειρότερα… Φανταστείτε για παράδειγμα, έναν κόσμο γεμάτο με έξυπνους ανθρώπους, αλλά συναισθηματικά αναλφάβητους και ανώριμους.  Φανταστείτε την υστεροβουλία, το μεγαλύτερο εχθρό της Δημοκρατίας, κρυμμένη κάτω από το μανδύα της πολιτικής, ή του εθελοντισμού από πρόθεση ή ακόμη χειρότερα που άγνοια και όποιον πάρει ο Μπάλας.  Στην περίπτωση της υστεροβουλίας η θερμοκρασία του περιβάλλοντος. ανθρώπινου και μη, κτυπάει κόκκινο, λόγω των τριβών… που δημιουργούνται.

 Μια φορά κι ένα καιρό το λοιπόν, που η θερμοκρασία και χτυπήσει κόκκινο, λέει ο θρύλος ότι εκεί στο Νερό του Αγγέλου που καμιά ανθρώπινη πράξη δεν μπορεί να φτάσει, αλλά και αν φτάσει μπορεί και να μην το δει, υπάρχει ένα δροσερό μέρος.  Είναι  ένα ρυάκι, που έτσι όπως κυλάει μελωδικά, δημιουργεί μικρές λιμνούλες με κρυστάλλινο νερό γεμάτες ημέρες ύπαρξης και άγρια μέντα, παραδεισένια προσφορά σ τα μοναχικά ανθρώπινα συναισθήματα.

 Μια μέρα, λέει ο θρύλος, ότι η Θλίψη και η Οργή που συνήθως πάνε παρέα  έφτασαν περπατώντας σε αυτό το μαγικό μέρος και λόγω ζέστης είπαν να δροσιστούν λιγάκι.

 Έβγαλαν τα ρούχα τους,  τα ακούμπησαν στις πέτρες και πρώτη η Οργή, που πάντα είναι νευρική και βιαστική από τη φύση της βουτάει στο νερό.  Κολυμπάει μάνι- μάνι σπασμωδικά και αδέξια και τσαλαβουτώντας όπως το συνηθίζει, βγαίνει από το νερό χωρίς προφανή λόγο.  Πάει να ντυθεί και έτσι όπως και τυφλή και πάντα βιαστική η Οργή παίρνει τα πρώτα ρούχα που βρήκε μπροστά της, τα φοράει και φεύγει, μόνο που τα ρούχα δεν ήταν τα δικά της αλλά της Θλίψης.

Η Θλίψη, υπομονετική και χωρίς να βιάζεται ως συνήθως, συνέχισε  να κολυμπάει εκτός τόπου και χρόνου και όταν επιτέλους βγαίνει σιγά-σιγά από το νερό, ανακαλύπτει ότι τα ρούχα της έχουν κάνει φτερά . Όλοι γνωρίζουμε ότι η Θλίψη έτσι όπως είναι από τη φύση της συνεσταλμένη και ντροπαλή απεχθάνεται την γύμνια και τρέμοντας στην ιδέα ότι θα πρέπει να περπατήσει γυμνή στον κόσμο, παίρνει αναγκαστικά τα μόνα ρούχα που βρισκόταν πεταμένα πάνω στις όχθες της λιμνούλας, τα φοράει και φεύγει, μόνο από αυτά τα ρούχα ήταν τα ρούχα της Οργής.

 Λέει ο θρύλος ότι από τότε, κάθε φορά που συναντάμε την Οργή στο δρόμο μας (ή μέσα μας…) παρ’ όλη την νευρική, βίαιη  και παράλογη παρουσία της, αν μας κόψει και την κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά  θα δούμε ότι κάτω από αυτό το περίβλημα είναι συνήθως κρυμμένη η  Θλίψη  και μόνο η Θλίψη.

 Ο συναισθηματικός αναλφαβητισμός είναι το ζόρικο πρόβλημα, μεγαλύτερο μάλιστα από το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας το οποίο δεν θα το είχαμε αν ξέραμε τι μας γινόταν και δεν κάναμε άλλα αντί άλλων.

 Υπάρχουν δομικά προβλήματα στον τρόπο που σκεπτόμαστε.  Ακόμη και η έκφραση ότι για όλα φταίνε οι άλλοι προδίδει συναισθηματική ανωριμότητα και αδυναμία περιγραφής αυτό που μας συμβαίνει στην πραγματικότητα.

 Ο θρύλος λέει ότι εν αρχή ειν ο Λόγος αλλά και ο Ηράκλειτος  είπε ότι τα πάντα είναι Λόγος γιατί  χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει ανθρώπινη σκέψη και ύπαρξη.  Η σκέψη χτίζεται λέξη -λέξη, σαν να λένε πετρά πέτρα, σαν ένα δυνατό και όμορφο οικοδόμημα και όχι σαν πετροπόλεμος πάνω σε μια χαλικουριά,  έτσι όπως έχουμε καταντήσει τη χώρα και τη γλώσσα μας.

 Σκεπτόμαστε άραγε;  Σκεπτόμαστε σωστά ή  έχουμε πέσει θύματα συναισθηματικής αποβλάκωσης; Θα υπάρχουμε για πολύ ακόμα σαν λαός;  Το πρόβλημα είναι ότι δεν φοβόμαστε όσο πρέπει και όταν πρέπει επειδή αντί για φόβο νιώθουμε κάτι εντελώς διαφορετικό.  Έτσι νομίζουμε!

 

Υ.Γ.  Τα κείμενα μου μπορούν  να δημοσιευθούν, να μεταφραστούν ή και να προσαρμοστούν ελεύθερα ακόμα και χωρίς την ένδειξη της προέλευσης τους.

 

 

 

 

Ειδήσεις σήμερα. Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Τα νέα της Χίου κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας. Γίνετε συνδρομητής της εφημερίδας «πολίτης» συμπληρώνοντας την ηλεκτρονική φόρμα εδώ.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ