Η δική μου Χίος

Οι γονείς μου με έφεραν από τηΓερμανία – Δυτική τότε – το καλοκαίρι του 1973 σε ηλικία 2 ½ ετών. Ήταν το πρώτο ταξίδι της ζωής μου. Άργησε πολύ το δεύτερο που θυμάμαι καθαρά, ήταν σε μία αθλητική αποστολή στο Γυμνάσιο πια, στην τρίτη τάξη. Μεταξύ των δύο ξεδιπλώνονται τα παιδικά μου χρόνια στη Χίο.

Καθώς περνούν τα χρόνια δυσκολεύομαι να ξεδιαλύνω τις αναμνήσεις μου, μπερδεμένες πια με οικογενειακές αφηγήσεις και φωτογραφίες. Στην παιδική ηλικία πηγαίναμε εκεί που μας πήγαιναν γονείς και συγγενείς, έτσι δεν είναι; και αργότερα στην εφηβική εκεί που μας πήγαιναν οι φίλοι μας, αυτό και αν ισχύει, όπου «όλοι κι εμείς», ώστε δεν το γνωρίσαμε το νησί, για σας μάλλον άλλαξε κατά τη διάρκεια των χρόνων, όχι όμως για μένα, ακόμα δεν το γνωρίζω καλά! Είναι και η 25ετής διαμονή μου εκτός Χίου που χρειάζεται πλέον η βοήθεια φίλων, γνωστών, συγγενών, του χάρτη – μη γελάτε - ακόμα και των παιδιών μου, ώστε να ξαναθυμηθώ ή να γνωρίσω τον τόπο μου.

Ξαναείδα πριν από λίγο καιρό, παιδικό φίλο από τα χρόνια κυρίως του δημοτικού, και θυμηθήκαμε εκείνο το ατύχημα με το ποδήλατο που με οδήγησε για ράμματα στην κλινική ΚΑΣΤΑΝΙΑ, στην άλλη πλευρά της πόλης για μένα, αν αναλογιστείτε ότι μεγάλωσα στην μεγάλη κατηφόρα της Παναγίας Τουρλωτής. Ένα ποδήλατο είχαμε τότε, και αυτό μέχρι πού να πάει; Άλλωστε η  γειτονιά μας ήταν ο κόσμος μας!

Το μέγεθος του πλοίου, ακόμα και τώρα που αράζει στο λιμάνι και το βλέπεις σχεδόν δίπλα σου, είναι γιγαντιαίο, φανταστείτε πόσο στα μάτια ενός 4χρονου, 5χρονου, όταν με το τέλος του καλοκαιριού οι γονείς του έφευγαν με αυτό το «θεριό». Λέτε για αυτό να φοβόμουν τη θάλασσα όταν ήμουν παιδί; Ευτυχώς, άλλαξε, τώρα είναι η ζωή μου!

Μπήκα στο σχολείο – το 3ο Δ.Σ. Χίου στο Βουνάκι, που εργάζομαι – την πρώτη μέρα και προχωρώντας βρέθηκα στο 8ο χωρίς να με εμποδίσει κάποιος τοίχος. Τα χρειάστηκα για μερικά δευτερόλεπτα· όταν ήμουν μαθητής υπήρχε «τείχος». Την επαύριον στην επιτήρηση παρατήρησα ότι οι μαθητές απαγορεύονταν να παίζουν με μπάλα στο διάλειμμα. Δεν μπορούσα να το χωνέψω. Για μας, τα παιδιά του ’80,  η μπάλα ήταν η ζωή μας, ευτυχώς τελικά και μετά από ψηφοφορία επανήλθε η μπάλα και για τα παιδιά του 2015.

Έτσι έζησα τα παιδικά μου χρόνια,γειτονιά, πολύ παιχνίδι στη γειτονιά, σχολείο, μπάλα, «πάρα πολύ» μπάλα, φίλοι και «κομμάτια που έλειπαν» – τα εφηβικά ακόμη μου τα θυμίζουν κάποιες γωνιές που με άγχος και φόβο δώσαμε το πρώτο μας φιλί μόνο που τώρα πνίγονται στη σκόνη και τα χόρτα, άραγε τότε δεν είχαν ή δεν μας πείραζαν;

Στα χρόνια που έλειψα, άλλαξαν πολλά,άλλα όχι και τόσο! Ερχόμουν σχεδόν κάθε καλοκαίρι – θυμάμαι τώρα κάποια λειψά καλοκαίρια χωρίς Χίο για τους δύσκολους χειμώνες που ακολούθησαν – και οι φίλοι μου, μαζί τους και εγώ – για να δανειστώ τα λόγια του Τ. Πατρίκιου - μεγαλώσαμε και γίναμε πλήρεις σφαίρες. Ξέρετε που οδήγησε αυτό; Με άλλους, πλέον, συγκυλούμε και με άλλους συγκρουόμαστε, όπως οι μπάλες του μπιλιάρδου!

Ακόμη και τώρα, εκεί πάνω προς το πατρικό μου, στα Τσικούνικα, σταματώ πού και πού με το παπί και αφήνομαι να λουστώ κάτω από το φως της Χίου, σηκώνω τα μάτια και κοιτώ τον ουρανό, και μάρτυς μου ο Θεός, τέτοιος ουρανός, τέτοιο γαλάζιο δεν υπάρχει πουθενά! Με τα χωριά της, τις παραλίες της, που άμα θέλεις κάθε μέρα πας και σε άλλη, με τη γυναίκα μου να λέει, ότι παρά τα τόσα χρόνια ακόμα για εκείνη Χίος το καλοκαίρι ίσον διακοπές, με τον καυτό της άνεμο τα απογέματα στους δρόμους της πόλης, τις θάλασσες και τα βότσαλά της, η Χίος για μένα έχει κάτι το ανεκπλήρωτο.

Ως παιδί, δεν γεννήθηκα εδώ, την«έπιασα» λίγο μετά.

Ως έφηβος, την άφησα στη μέση, και εκείνη «μεγάλωσε» και εγώ.

Ως ενήλικας έλειπα καιρό και γύρισα.

Αυτή είναι η Χίος για μένα· ατελείωτη, πάντα έχει κάτι να σου δώσει!

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.