Με μία εισήγηση που δεν επιδέχεται παρερμηνειών, η Δημοτική Αρχή Μαλαφή απέδειξε, για ακόμη μία φορά (όχι ότι πλέον πέφτουμε από τα σύννεφα με την κατάντια της), πως πίσω από τα λόγια των προεκλογικών εξαγγελιών και τις συναισθηματικές κορώνες περί «αυτοδιοικητικού χρέους» προς την Αμανή, κρύβεται ένα ψυχρό, λογιστικό και πλήρως αποκομμένο από την πραγματικότητα μοντέλο διοίκησης.
Η εισήγηση για τα ανταποδοτικά τέλη του 2026 αφήνει ως έχουν τους συντελεστές για την Αμανή – 1,15 ευρώ/τ.μ. για τις κατοικίες και 1,96 ευρώ/τ.μ. για τις επαγγελματικές χρήσεις. Ούτε λέξη, ούτε υποσημείωση, ούτε ίχνος πολιτικής πρωτοβουλίας για μια περιοχή που κυριολεκτικά τυλίχθηκε στις φλόγες και ισοπεδώθηκε από αυτές τον Αύγουστο του 2025.
Κι όμως, δεν πέρασε καιρός από τότε που ο ίδιος ο Γιάννης Μαλαφής, περήφανος που υπήρξε, λέει, δήμαρχος του πρώην Δήμου Αμανής, μιλούσε με βεβαιότητα για τη θέσπιση της «Ρήτρας Αμανής». Είχε δεσμευθεί μάλιστα δημόσια τον Μάρτιο του 2025 ότι θα ανακοινώνονταν η περιβόητη ρήτρα, που θα επέστρεφε λεφτά 13 ετών που είχαν στερηθεί από τη Βορειοδυτική Χίο. Σήμερα, Νοέμβριος του 2025, και η «ρήτρα» παραμένει μία πολιτική φενάκη. Η μόνη αλήθεια που αποδείχθηκε ήταν, ότι το περιβόητο επενδυτικό σοκ, δεν ήταν τίποτα άλλο από τις εξορύξεις αντιμονίου, για τις οποίες γνώριζαν και ο ίδιος και ο αντιδήμαρχός του αλλά αγνοούσαν οι λίγοι κάτοικοι της Αμανής.
Σε τελική ανάλυση, πόσο θα κόστιζε στον Δήμο Χίου να μειώσει τα ανταποδοτικά τέλη των μόνιμων κατοίκων της Αμανής – περίπου 300 νοικοκυριών – σε ένα συμβολικό επίπεδο των 0,15 ευρώ/τ.μ.; Ποιο δημοσιονομικό σχέδιο θα κατέρρεε με μία τέτοια πολιτική στήριξης, έστω και προσωρινή, μέχρι να ανασάνει και πάλι η βορειοδυτική Χίος;
Η απάντηση είναι απλή: τίποτα δεν θα κατέρρεε – εκτός ίσως από το επιχείρημα της «ίσης μεταχείρισης», που χρόνια τώρα χρησιμοποιείται καταχρηστικά για να συγκαλυφθεί η ισοπεδωτική αδράνεια της εξουσίας. Μιας εξουσίας που ξέρει να ζητά από λίγους τα ίδια που ζητά από πολλούς, αγνοώντας συνθήκες, γεωγραφίες και συνθήκες επιβίωσης.
Το ίδιο ισχύει και για τους λιγοστούς επαγγελματίες της Αμανής. Κάποιοι απ’ αυτούς είδαν τις επιχειρήσεις τους να καταστρέφονται ολοσχερώς από τις φλόγες, άλλοι ζουν με την αγωνία της γραφειοκρατίας που τους «τιμωρεί» καθημερινά αντί να τους αποζημιώνει. Κι όμως, ο Δήμος τους ζητά 1,96 ευρώ/τ.μ. για να συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται στα χαλάσματα.
Αναρωτιέμαι, διαβάζοντας την εισήγηση, αν τελικά έχουν συναίσθηση της κατάστασης εκεί στην Οδό Δημοκρατίας, ή μήπως στα λογιστικά φύλλα που επεξεργάστηκαν την εισήγηση του 2026, η Αμανή ήταν απλώς μια ακόμη γραμμή excel.
Είναι όμως μόνο η Αμανή;
Επιτρέψτε μου μία προσωπική αναφορά. Η περίπτωση της Συκιάδας είναι χαρακτηριστική. Ένα χωριό που κάποτε είχε τρία καφενεία και δύο ταβέρνες, σήμερα δεν έχει ούτε ένα. Το τελευταίο καφενείο έβαλε λουκέτο πριν ενάμιση χρόνο, πληρώνοντας 1,96 ευρώ/τ.μ. ανταποδοτικά, για να πουλά το χειμώνα λιγότερους από 20 καφέδες την ημέρα. Με αυτά τα χρήματα λοιπόν έπρεπε να πληρώνονται τα ανταποδοτικά, τα ενοίκια, οι προμήθειες και οι λογαριασμοί του μαγαζιού.
Η ίδια θλιβερή πραγματικότητα επαναλαμβάνεται και σε χωριά του πρώην Δήμου Καρδαμύλων: Βίκι, Καμπιά, Αμάδες, Σπαρτούντα. Εκεί όπου η κοινωνική υποδομή καταρρέει και ο Δήμος εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τις επιχειρήσεις λες και βρίσκονται στην Προκυμαία της Χίου.
Φοβάμαι ότι πλέον η Δημοτική Αρχή Μαλαφή, μάλλον δεν έχει αντιληφθεί τα βασικά. Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι, ή οφείλει να είναι, εργαλείο πολιτικής, ανάσχεσης της εγκατάλειψης, ενδυνάμωσης της περιφέρειας. Είναι ο χώρος όπου οι αριθμοί μπορεί να «μην βγαίνουν», αλλά το πολιτικό καθήκον απαιτεί να βρεθούν οι πόροι.
Και στη Χίο, η ιστορία κατέγραψε αυτούς τους Δημάρχους που έκαναν το αδύνατο να φαίνεται εφικτό.
Ο Δήμος Χίου, αντί να λειτουργεί με γνώμονα αυτή τη λογική, αντιγράφει πιστά τις πρακτικές του κράτους των Αθηνών: μετρά χωρίς να σκέφτεται, αποφασίζει χωρίς να αφουγκράζεται και τιμολογεί χωρίς να κατανοεί.
Αυτό όμως δεν είναι απλώς αποτυχία διοίκησης. Είναι απώλεια πολιτικού πυρήνα. Που στην τελική δεν ξέρω αν τον είχαν και ποτέ, με εξαίρεση τα Street Party.
Υ.Γ.: Θυμάμαι, όταν έκλεινε το τελευταίο καφενείο στη Συκιάδα, ο μόνος που κατάλαβε τι σημαίνει αυτό για το χωριό ήταν ο συγχωρεμένος Πέτρος Μαθιούδης. Τότε είχε βρεθεί κοντά στους συγχωριανούς του (γιατί Συκιαδιώτη τον θεωρούσαν) και τους είχε πει ότι θα κάνει τα κουμάντα του για να ανοίξει όχι ένα αλλά δύο καφενεία ξανά. Αν ζούσε, βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι, πρώτος θα καταλάβαινε τι σημαίνει το 1,95 ευρώ ανά τ.μ. για αυτά τα χωριά. Δεν ξέρω αν θα κατάφερνε κάτι αλλά σίγουρα θα το καταλάβαινε. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν πλέον τίποτα πέρα από τη θέση και την αντιμισθία τους. Δυστυχώς...!
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο.
facebook
youtube
instagram
X
