Χθες 19 Μαΐου τιμήσαμε τη μνήμη της Γενοκτονίας των Ποντίων. Τιμήσαμε τους 350.000 Έλληνες του Πόντου, που εξοντώθηκαν από τον τουρκικό εθνικισμό. Με διάφορες εκδηλώσεις μνημονεύσαμε όχι μόνο τους νεκρούς αλλά και τον ξεριζωμό, τον πόνο, την προσφυγιά, την απώλεια πατρίδας, ιστορίας και ταυτότητας. Μνημονεύσαμε τι σημαίνει να είσαι στόχος, επειδή είσαι αυτό που είσαι.
Σήμερα βλέπουμε ξανά την Ιστορία να γράφεται με αίμα. Στη Γάζα, στην Παλαιστίνη. Ένας λαός αφανίζεται μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Παιδιά θαμμένα κάτω από μπάζα, νοσοκομεία στόχοι πυραύλων, προσφυγικοί καταυλισμοί, που μετατρέπονται σε ομαδικούς τάφους. Αυτό δεν είναι πόλεμος. Είναι οργανωμένη γενοκτονία. Είναι κρατική τρομοκρατία με την υπογραφή του Ισραήλ και τη συνενοχή της Δύσης.
Η υποκρισία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων είναι εξοργιστική. Μιλούν για ανθρωπιστικές αξίες, ενώ χρηματοδοτούν τον σφαγέα Νετανιάχου. Μιλούν για ειρήνη, ενώ εξοπλίζουν τον κατακτητή. Καταδικάζουν τη Ρωσία για την Ουκρανία, και καλά κάνουν, αλλά κάνουν τα στραβά μάτια για τη σφαγή στην Παλαιστίνη. Κριτήριό τους δεν είναι η ηθική αλλά τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα.
Και η ελληνική κυβέρνηση; Αυτή που έχει βιώσει τον ξεριζωμό και τη γενοκτονία με τον πιο τραγικό τρόπο; Αντί να υψώσει φωνή υπέρ των καταπιεσμένων, συντάσσεται με τους καταπιεστές. Συμμαχεί στρατιωτικά με το Ισραήλ, κάνει κοινές ασκήσεις, χτίζει αγωγούς, βαφτίζει στρατηγική σχέση την ανοιχτή συνενοχή στο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Και την ίδια ώρα καταθέτει στεφάνια για τους Πόντιους τους δικούς μας νεκρούς με λόγια κούφια και ψεύτικα χωρίς καμία σύνδεση με το σήμερα.
Όμως η μνήμη δεν είναι τελετή. Είναι ευθύνη. Είναι πράξη. Δε μπορείς να τιμάς τους Ποντίους και να αδιαφορείς για τους Παλαιστινίους. Δεν μπορείς να καταδικάζεις τη γενοκτονία του χθες και να σιωπάς τη γενοκτονία του σήμερα. Αν η Ιστορία δε διδάσκει αλληλεγγύη, τότε επαναλαμβάνεται ως φρίκη. Η μνήμη των Ποντίων δε ζητά εκδίκηση. Ζητά δικαιοσύνη. Ζητά να μην επαναληφθεί. Κι όμως γίνεται. Τώρα. Στη Γάζα. Οι φωνές των σφαγμένων Ποντίων ενώνονται με τα ουρλιαχτά των παιδιών της Παλαιστίνης. Οι μανάδες, που θρήνησαν στον Πόντο, ξανακλαίνε μέσα από τα μάτια των μανάδων στη Γάζα.
Δεν ξεχνάμε.
Δε σιωπούμε.
Δεν είμαστε ουδέτεροι.
Είμαστε με τους λαούς.
Ενάντια στους κατακτητές.
Ενάντια στους γενοκτόνους.
Ενάντια στους υποκριτές.
Γιατί η μνήμη χωρίς αγώνα είναι συνένοχη σιωπή.
Γιάννης Ν. Παληός
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
