Το Μνημόνιο που πρέπει να γίνουμε εμείς

Έστω ότι εθνικός στόχος έχει αναγορευτεί η έξοδος από τα μνημόνια και τις πολιτικές τους. Το αυτονόητο ερώτημα είναι με ποιο διαφορετικό τρόπο θα τιθασεύσουμε τον εαυτό μας. Πάντως όχι με τον εφησυχασμό ότι όλα βαίνουν καλώς στον κόσμο που πλάσαμε με τα χεράκια μας εδώ και δεκαετίες.

Θα προσεγγίσω και πάλι το θέμα στην τοπική του διάσταση για να φανεί ότι μόνοι μας δυσκολευόμαστε κάπως να αποτινάξουμε τις παλιές μας κακές συνήθειες.

Χρόνια τώρα δυο χωριά, ουσιαστικά ενωμένα σε όλα τα άλλα, σκυλοφαγώνονται μόλις έρθει η συζήτηση για την ενοποίηση των σχολείων τους. Προτιμούν τα παιδιά τους να κάνουν μάθημα ανά δυο – τρεις τάξεις, παρά να καταλήξουν σε μια μόνιμη συμφωνία εγκατάστασης ενός ενιαίου σχολικού συγκροτήματος.

Τον αθεράπευτο τοπικισμό της Συκιάδας και της Λαγκάδας δεν πέτυχε να υποτάξει καμία κυβέρνηση, καμία οικονομική συγκυρία και καμία εκπαιδευτική αρχή. Ζει και βασιλεύει ως τις μέρες μας, εις βάρος της εκπαίδευσης των παιδιών και κατά παράβαση κάθε λογικής.

Με τη λήξη κάθε σχολικού έτους οι «διαπραγματεύσεις» εντείνονται. Μαθαίνω τώρα ότι η λύση που προκρίνεται είναι η μετατροπή του σε ενιαίο τετραθέσιο, με εκ περιτροπής λειτουργία του ανά δυο χρόνια απ’ το ένα χωριό στο άλλο. Τη λύση αυτή, ακούω, «ευλογεί» και ο προϊστάμενος της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Ναι, ο Αρ. Κελεπερτζής, ο οποίος κατά κανόνα έλεγε ότι η εκ περιτροπής λειτουργία μιας σχολικής μονάδας δεν επιτρέπεται από το νόμο.

Δύο τινά μεσολάβησαν. Ή ξαφνικά άλλαξε ο νόμος και η εκ περιτροπής λειτουργία των σχολείων επιτρέπεται, οπότε ο προϊστάμενος οφείλει να τον παρουσιάσει, ή ο αγαπητός Αριστείδης επί τόσα χρόνια κορόιδευε εαυτόν και αλλήλους και σήμερα αποδέχεται τη μία και μοναδική λύση του τοπικισμού. Δημόσια ας το ξεκαθαρίσει.

Μετρ των τακτικισμών ο ίδιος – και για αυτό άλλωστε μέχρι σήμερα η θητεία του χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη – ενδέχεται να έχει στο μυαλό του το ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Μια λογική όμως κατά κόρον υπεύθυνη για όσα μας έχουν βρει στις μέρες μας.

Στη χώρα μας εξοβελίσαμε απ’ τις δημόσιες αποφάσεις τον ορό της αλήθειας. Επιτρέψαμε στα ζιζανιοκτόνα, μεταξύ άλλων και του τοπικισμού, να διευρύνουν διαρκώς τον λογαριασμό του παραλόγου και του οικονομικού χάσματος από την πραγματική αξία των αποφάσεων μας. Κάναμε ακόμα και τους καθαρά υπηρεσιακούς παράγοντες, όπως ο Αρ. Κελεπερτζής, να φοβούνται το κόστος και να αποφασίζουν μεσοβέζικα. Λέτε πως τόσο εύκολα μπορεί να σταθεί με αυτούς τους όρους όρθια μια πατρίδα, χωρίς το βούρδουλα του κάθε μνημονίου;

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.