Με κεντρικό σύνθημα “ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ”, άπαντες, (Πολιτικό Σύστημα, γιατροί, Μ.Μ.Ε., Εκκλησία, λοιποί Φορείς), επιδιώκουν και προσπαθούν να αντιμετωπίσει και η Ελλάδα (όπως όλος ο Κόσμος), τη λαίλαπα του κορωνοϊού με, όσο γίνεται, μικρότερες ανθρώπινες απώλειες και οικονομικές ζημιές.
Υπό το κράτος πρωτοφανούς πανικού και με το διπλό φόβο ότι μπορεί εμείς να είμαστε τα επόμενα θύματα του αόρατου ιού ή φορείς μετάδοσης αυτού σε τρίτους, (άρα πιθανοί δολοφόνοι συνανθρώπων μας), αναγκαστικά (σχεδόν όλοι) πειθαρχούμε.
Κατά μία αρχαία ρήση “Ανάγκα και θεοί πείθονται”. (μπροστά στην ανάγκη, ακόμη και οι θεοί υπακούουν-υποκύπτουν-πειθαρχούν).
Παραφράζοντας στίχους του γνωστού τραγουδιού “ΡΟΖΑ” (η περίσταση το επιτρέπει), που τραγούδησε το 1996 ο αλησμόνητος Δημήτρης Μητροπάνος, μπορούμε να απευθυνθούμε στον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη (που δείχνει προσώρας να τα πηγαίνει καλά), και να του τραγουδήσουμε: (οι σωστοί στίχοι δίπλα δεξιά)
“Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία; (Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία)
Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή; (Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή)
Τί με κοιτάς Κυριάκο μουδιασμένο; (Τί με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο)
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω (συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω)
τί λένε όλου του κόσμου οι γιατροί”. (τί λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί).
Εν προκειμένω, η ανάγκη να προστατευθούμε και να προστατεύσουμε τρίτους από τον πανίσχυρο αλλά αόρατο ΕΧΘΡΟ, μεταφράζεται σε “μούδιασμα”, και “σιωπή” έτσι όπως αυτή, ως ΙΣΤΟΡΙΑ πλέον, εικονίζεται τηλεοπτικά με τις άδειες πόλεις στην Πατρίδα μας αλλά και σ' όσες Χώρες έχει πλήξει η πανδημία. “Αμπαρωμένοι” στα σπίτια μας, με κλειστούς ακόμη και τους χώρους Εκπαίδευσης και Θρησκευτικής Λατρείας, της Άθλησης και του Πολιτισμού, ζούμε με την αγωνία του “τί μας ξημερώνει” και την απορία πότε θα έχουμε “λήξη συναγερμού”.
Το τηλέφωνο, η τηλεόραση, τα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης, το SKYPE, το διάβασμα, η μουσική, η ενασχόληση με διάφορα χόμπυ, η περιποίηση του κήπου, των λαχανικών, των ζώων συντροφιάς και των πουλερικών μας, είναι, για αρκετούς, τρόποι διεξόδου από τον αναγκαστικό “εγκλεισμό” στα σπίτια μας που, πλέον, προσομοιάζουν με ιδιότυπες “φυλακές” έκτισης ποινής που δεν έχει γνωστή την ημερομηνία λήξης.
Τα πράγματα είν αι δύσκολα για όλους. Περισσότερο όμως για όσους “δεν τους χωρούσε ούτε τους χωρεί τώρα το σπίτι τους”, για όσους δεν έχουν ενδιαφέροντα και χόμπυ, για τους νέους και τις νέες μας που ήδη νοιώθουν σαν “θηρία σε κλουβί”. Πρωτίστως για όσους (όσες) θα αντιμετωπίσουν οικονομικά προβλήματα χωρίς επαρκές στήριγμα. Και είναι αμέτρητοι.
΄Ομως “ανάγκα και θεοί πείθονται”. Αν δεν θέλουμε να “σαλτάρουμε”, αν δεν θέλουμε να “λαλίσουμε” (και δεν πρέπει γιατί καραδοκεί η ύπουλη κατάθλιψη), ένας μόνο τρόπος υπάρχει:
-Να δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά, και κάπως να το φιλοσοφήσουμε, αν όχι όλοι, τουλάχιστο όσοι (όσες) δεν έχουμε υποχρεώσεις ως καταστηματάρχες, ως ελεύθεροι επαγγελματίες ή ως εργαζόμενοι, (που, αρκετοί, κινδυνεύουν να βρεθούν ξαφνικά χωρίς εργασία).
Για όλα αυτά τα προβλήματα, για όλες αυτές τις νέες ανάγκες, το “αποκούμπι”, δεν μπορεί παρά να είναι (και τούτη τη φορά) οι Θεσμοί, ήτοι η Πολιτεία, οι Δήμοι, η Εκκλησία, οι Δημόσιοι Φορείς και βεβαίως η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σ΄αυτούς τους Θεσμούς εναποθέτουμε κυρίως τις ελπίδες μας όλοι. Και βεβαίως στους ΗΡΩΕΣ γιατρούς και νοσηλευτές του Εθνικού Συστήματος Υγείας το οποίο, θέλοντας και μη, θα στηρίξει και το αντίστοιχο Ιδιωτικό Σύστημα, (ίσως και κάποιοι ευκατάστατοι δωρητές).
Βλέποντας σήμερα (Τετάρτη 18-3-2020) στην τηλεόραση τα κλειστά μαγαζιά και, συνακόλουθα,τις άδειες πόλεις, μου ήλθε κατά νου ο αγώνας του εργατικού Κινήματος που, το 1908, μπόρεσε να επιτύχει την καθιέρωση ως ημέρες ξεκούρασης την Κυριακή και, αργότερα, το Σάββατο.
Τώρα, συνεχώς, από Δευτέρα έως Κυριακή και από Κυριακή έως Σάββατο, για άγνωστο χρονικό διάστημα, όλες οι μέρες, για πλήθος συνανθρώπων μας ανά την Υφήλιο, θα είναι αναγκαστικά Κυριακές, γιορτές και σχόλες !!
Για να γίνω πλήρως κατανοητός, θυμίζω την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια” που προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1966, με πρωταγωνιστές τους Κωνσταντάρα, Παπαμιχαήλ, Βουγιουκλάκη και άλλους. Τότε, σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου και μουσική Γιώργου Ζαμπέτα, η Αλίκη είχε τραγουδήσει το τραγουδάκι “Η Κυριακή”.
Κλείνοντας το σημερινό σημείωμα, θυμίζω τους στίχους του, ευχόμενος, στο τέλος της νέας πρωτοφανούς δοκιμασίας, να έχουν καταγραφεί οι μικρότερες δυνατές απώλειες, ανθρώπινες και οικονομικές.
“Η ΚΥΡΙΑΚΗ”
“Όμορφη που ΄ναι η Κυριακή, μα να'ταν πιο μεγάλη,
γιατί περνάει γρήγορα κι αργεί να έρθει η άλλη.
Η Κυριακή, η Κυριακή, να ήταν πιο μεγάλη.
Κυριακή, γιορτή και σχόλη να'ταν η βδομάδα όλη
κι η Δευτέρα να΄ταν μόνο κάνα δυό φορές το χρόνο.
Της Κυριακής το ξύπνημα έχει δικιά του χάρη,
δε σε κρατά το στρώμα σου, μήτε το μαξιλάρι.
Η Κυριακή, η Κυριακή, έχει δικιά της χάρη.
Κυριακή γιορτή και σχόλη νά΄'ταν η βδομάδα όλη,
κι η Δευτέρα να 'ταν μόνο κάνα δυό φορές το χρόνο...”
Υ.Γ. Εν αναμονή της άγνωστης (ίσως όχι μακρινής) ΔΕΥΤΕΡΑΣ που θα ανοίξουν και πάλι Σχολεία, Εκκλησίες, χώροι άθλησης, πολιτιστικά κέντρα, ξενοδοχεία και μαγαζιά και έτσι θα ξαναζωντανέψουν οι πόλεις, ας έχουμε κατά νου ότι “Και τούτο θα περάσει”.
facebook
youtube
instagram
X
