Σαφώς και δεν είναι εύκολο να τα αποβάλλεις από τη μια μέρα στην άλλη, ιδιαίτερα όταν δεν έχεις περάσει μια επαρκή φάση ωρίμανσης. Οι συνθήκες όμως προσφέρονταν για να καταχωνιαστούν τα ιστορικά σου συμπλέγματα και να προκύψει η επώαση μιας επικαιροποιημένης και σοβαρής θέσης για το – θέλουμε, δεν θέλουμε – βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πύλες εισόδου του νησιού μας. Κάνεις την αναγκαία από τις οικονομικές περιστάσεις παύση και έχεις όλο το χρόνο δικό σου για να μετεξελίξεις ένα από τα βασικότερα σου συμπλέγματα.
Το ότι για την τοπική Αριστερά η υπόθεση «αεροδρόμιο» επηρεάζεται καθοριστικά από τα επίκτητα της συμπλέγματα αποδεικνύεται από το γεγονός ότι είναι μια από τις λιγοστές φορές που αρνείται να αποδεχτεί τη γνώμη των ειδημόνων. Στο ερώτημα ποιος πρέπει να μας πει αν χρειαζόμαστε ή όχι βελτιωμένες αεροπορικές υποδομές, ποιος πρέπει να μας απαντήσει; Οι έχοντες την άμεση επαφή με τους charterάδες, δυο στην περίπτωση μας από γεννήσεως του τουρισμού στο νησί μας. Αρχικά ο Μιχ. Κολοκυθιάς. Έφαγε τα μούτρα του να ελπίζει δεκαετίες στην επέκταση και σχεδόν αποσύρθηκε από το χώρο. Ο Θοδ. Μιχαλάκης παραλαμβάνει ετησίως ένα προς ένα τα emails των εταιρειών που κάθε χρονιά πετσοκόβουν από ένα κομμάτι της ήδη μικρής παρουσίας τους στη Χίο, εξηγώντας πως εκ των βασικότερων αιτιών είναι το πρόβλημα στο αεροδρόμιο, και στο τέλος κινδυνεύει στα χέρια του να σκάσει η χειροβομβίδα ότι ο αριθμός εισερχόμενων charter μηδενίστηκε. Εκτός πια κι αν τούτο αποτελεί … εναλλακτικό στόχο προβολής της Χίου, ως το νησί που για να ρθεις πετώντας έχεις να διανύσεις λαβύρινθο.
Στις απόψεις των δυο ειδημόνων ουδέποτε η τοπική Αριστερά έδωσε τη δέουσα σημασία, τις παρακάμπτει με τον εύκολο αφορισμό του μαζικού τουρισμού. Ούτε στις συγκλίνουσες όμως απόψεις των λοιπών επαγγελματιών του τουρισμού στάθηκε ποτέ, ανήκουν προφανώς όλοι τους στην απεχθή κατηγορία επαγγελματιών που βιώνουν την επιβίωση τους στον τόπο τους με άγρια ένστικτα … κονόμας. Αντιθέτως προσκύνησε διαχρονικά τις απόψεις του δικού της … Λαφαζάνη και της Αριστερής Πλατφόρμας του, έστω κι αν ουδέποτε τις είδε να δικαιώνονται, τουλάχιστον στο επίπεδο της κινδυνολογίας τους. Γιατί θυμάμαι ότι η εν τη γεννέση της επιχειρηματολογία περιελάμβανε εξόχως ευφάνταστα δικαιολογητικά. Θα αλλοιωθεί η αρχιτεκτονική φυσιογνωμία του Κάμπου, λέγονταν, λες και όσα ανεγέρθηκαν στην υπό απαλλοτρίωση ζώνη του αεροδρομίου ήταν σύμφυτα. Θα υπάρξει σύγχρονος ξεριζωμός από τις πατρογονικές εστίες, ακούγονταν κατά κόρον κι, αν δεν κάνω λάθος, με την εξαίρεση μιας ή δυο περιπτώσεων, τέτοιο θέμα εν τοις πράγμασι δεν τέθηκε. Δεν θα εγκριθούν ποτέ οι μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων, διακηρύσσονταν, και οι μελέτες στο … βάρβαρο, γιγαντιαίο σχέδιο ανάπτυξης του διαδρόμου, εγκρίθηκαν κανονικότατα. Δεν θα δοθούν ποτέ τόσα λεφτά για αυτό το έργο, ισχυρίζονταν, και ήδη το μεγαλύτερο τμήμα των απαλλοτριώσεων συντελέστηκε και η Υ.Π.Α. ειδοποίησε ότι βρήκε άλλα 10 εκ. ευρώ για τις υπόλοιπες, αν ο υπουργός Σπρίτζης μας κάνει την τιμή να τα εγκρίνει με την υπογραφή του, και η Διαχειριστική Αρχή της Περιφέρειας βεβαιώνει ότι το έργο είναι επιλέξιμο στη νέα Επιχειρησιακή Περίοδο.
Πουθενά δεν έπεσε μέσα η επιχειρηματολογία του κ. Μ. Μουτσάτσου, αλλά συνεχίζει να τραβά από τη μύτη, συμπλεγματικά, την τοπική Αριστερά.
Για να τα βγάλει πέρα με το κύμα της αντίδρασης ενός νησιού, υποχρεωμένου πια να σκαλίσει και το ακαλλιέργητο τόσα χρόνια χωράφι του τουρισμού, απ’ την ώρα που η συγκυρία την οδήγησε στο πηδάλιο της εξουσίας, η τοπική Αριστερά εφευρίσκει ευφάνταστα σενάρια και προσπαθεί να τους δώσει διάσταση αληθοφανή. Σκαλίζει ογκώδους φακέλους μελετών, πατά σε τυπικές κλασσικές παραδοχές των εισαγωγών τους, για να αποδείξει ότι το έργο της επέκτασης δεν υπάρχει περίπτωση τεχνικά να γίνει και εμμέσως ότι δεν μας είναι κιόλας απαραίτητο. Η βάση του σκεπτικού της όμως είναι τόσο σαθρή, με ορατό τον κίνδυνο να της χρεωθεί ιστορικά όλο το φρενάρισμα της υπόθεσης, ενώ οι ευθύνες βαραίνουν κι ένα μέρος του προηγούμενου εναλλασσόμενου πολιτικού status, κυρίως για την αμεριμνησία του στο θέμα.
Στο πρώτο σκέλος, αν τεχνικά το έργο είναι εφικτό, αν έχει καταλήξει αρνητικά, οφείλει τάχιστα να περάσει στο επόμενο βήμα των κινήσεων της, να ζητήσει τον έλεγχο και την παραπομπή όλων εκείνων των πολιτικών και υπηρεσιακών προσώπων, που για ένα έργο ανέφικτο σπατάλησαν κάπου στα 30 εκ. ευρώ και ζημίωσαν ανάλογα το ελληνικό δημόσιο.
Στο δεύτερο σκέλος, αν το έργο είναι απαραίτητο, συγχωρέστε με αλλά επιλέγω να συμβουλεύομαι επί του θέματος τον Θοδ. Μιχαλάκη και το Μιχ. Κολοκυθιά, πολύ περισσότερο από τον Τ. Τύμπα (ανεξάρτητα του σεβασμού προς το πρόσωπο του), που με τη σειρά του έχει ως συμβουλάτορα τον … τοπικό Λαφαζάνη.
Το αδιέξοδο της τοπικής Αριστεράς στην υπόθεση αεροδρόμιο φανερώνεται και από μια επιπλέον παράμετρο. Της απουσίας εναλλακτικού σχεδίου. Πάνω από τρεις δεκαετίες υπερασπίστηκε τη στείρα άρνηση και δεν στοιχειοθέτησε ρεαλιστική αντιπρόταση. Δεν μας κάνει η επέκταση, την αντικαθιστούμε με μια λύση κάπου αλλού ή τέλος πάντων με άφιξη στο νησί πέφτοντας εναλλακτικά … με αερόστατο. Το ανεξήγητο σύμπλεγμα της με τον λεγόμενο μαζικό τουρισμό την παρασύρει σε ακρωτηριασμό και των λιγοστών σοβαρών προσπαθειών του λεγόμενου βιωματικού τουρισμού στο νησί μας. Η οικονομική ύφεση στη χώρα ήρθε ως επακόλουθο της συσσώρευσης της ευρωπαϊκής. Κι ο εναλλακτικός τουρίστας, επομένως, έχει ως βασική παράμετρο επιλογής το κόστος των διακοπών του στις μέρες μας και το μεταφορικό κόστος το διαμορφώνει καθοριστικά. Ο εναλλακτικός ή βιωματικός τουρισμός για νησιά του μεγέθους και των απαιτήσεων της Χίου μπορεί να σταθεί μόνο αν του προσφερθεί η πλατφόρμα των υποδομών του μαζικού, όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί.
Η τοπική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, επομένως, ας αφήσει κατά μέρους τα ευφυολογήματα του τύπου «θα μπορούσαμε να χρηματοδοτήσουμε για δεκαετίες το εισιτήριο με 45 ευρώ ανά επιβάτη, αντί να κάνουμε απαλλοτριώσεις», όμοια με τα ανέφικτα σχέδια διπλής είσπραξης του ΦΠΑ μέσω του πλαστικού χρήματος, κι ας προσγειωθεί στην κυβερνητική της πραγματικότητα. Πέρασε ήδη από τη φάση της ακλόνητης εμπιστοσύνης για το βάσιμο των χειρισμών της στο πεδίο της οικονομικής διαπραγμάτευσης και σύντομα ο κόσμος θα αρχίσει να σκαλίζει σε βάθος και κάποιες από τις υπόλοιπες θέσεις της. Στην υπόθεση του αεροδρομίου κινείται με μισόλογα, μην ξεσηκώσουμε την οργή όσων βλέπουν το ψωμί τους να λιγοστεύει, αλλά μη χαλάσουμε και τη ζαχαρένια του Μίμη και καθαρίσουμε τα δικά μας συμπλέγματα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως η κυβέρνηση αποκτά άκρως επικίνδυνα χαρακτηριστικά για τον τόπο, γίνεται τροχοπέδη του.
Το πρόβλημα του τοπικού κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ με το αεροδρόμιο θα τον στιγματίσει για μια ζωή. Γιατί αεροδρόμιο θα γίνει, αργά ή γρήγορα, με ή χωρίς την επιθυμία των καθοδηγητών του. Έχουν αρχίσει να το επιβάλλουν οι ανάγκες της τοπικής οικονομίας, σε βασανιστικά αργούς ρυθμούς, μα το νερό πάντως να έχει μπει στο αυλάκι του. Η απόφαση για την ολοκλήρωση της επέκτασης είναι καθαρά πολιτική, τα τεχνικά στάδια της (φθηνά ή ακριβά δεν είναι τώρα θέμα συζήτησης) υπάρχουν και δεν θα βγάλει κανένας τρελούς όσους υπηρεσιακούς παράγοντες και μελετητές τα έχουν υπογράψει.
Η στροφή στο ρεαλισμό των κορυφαίων στελεχών του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ είναι επιβεβλημένη. Κρίμα να σηκώσουν μόνοι τους το σταυρό της βαριάς ευθύνης για την καθυστέρηση ενός τόσο απαραίτητου έργου. Δεν τους ανήκει εξ’ ολοκλήρου.
ΥΓ.: Περιθώρια για το μαεστρικό παιχνίδι της αναβλητικότητας έχουν ακόμα. Τους τα δίνει η αδυναμία της επαγγελματικής τάξης των ενασχολούμενων με τον τουρισμό να ομαδοποιηθούν. Ο ερασιτεχνισμός με τον οποίο διεκδικούν και η ελαφρότητα με την οποία μοιάζουν να αρκούνται στην απλή περίφραξη της απαλλοτριωθείσας έκτασης, χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις για τα επόμενα εξίσου αναγκαία βήματα.
facebook
youtube
instagram
X
