Πραγματοποιήθηκε τις προηγούμενες μέρες στη Μαδρίτη η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, μέσα σε συνθήκες κλιμάκωσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου ανάμεσα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ με τη Ρωσία, στην Ουκρανία. Η Σύνοδος αυτή, θα αποτελέσει νέο σταθμό στην κλιμάκωση της ΝΑΤΟϊκής επιθετικότητας ενάντια στους λαούς και την ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στο πλαίσιο της Στρατηγικής «ΝΑΤΟ 2030 και 2040», που στην τρέχουσα Σύνοδο θα επικαιροποιηθεί και θα αποφασιστεί η "Νέα Στρατηγική Αντίληψη". Παλιά και νέα προσχήματα, όπως οι υβριδικές απειλές, η κυβερνοασφάλεια και η αποκαλούμενη κλιματική κρίση, η ενεργειακή κρίση, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Διεθνούς Δικαίου και άλλα, επιστρατεύονται για να στρώσουν το έδαφος για νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.
Η Σύνοδος αυτή έρχεται να ελέγξει και να επικαιροποιήσει τις αποφάσεις όλων των προηγούμενων Συνόδων, πηγαίνοντάς τες ένα βήμα παραπέρα. Ποιο το νέο στοιχείο στους σχεδιασμούς του; Χωρίς άλλο, είναι η ανάγκη να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού με άλλες ισχυρές δυνάμεις του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, πρώτα απ' όλα την Κίνα, αλλά και με τη Ρωσία. Τα κινεζικά μονοπώλια σε πολλές περιοχές του πλανήτη συγκρούονται με τα αμερικανικά, τα ευρωπαϊκά, τα γιαπωνέζικα και κορεατικά κ.ά., απειλώντας την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, σε συνθήκες που ο πόλεμος στα εδάφη της Ουκρανίας είναι σε εξέλιξη. Ειδικά, σε σχέση με το τελευταίο, οι σχετικές αναφορές των ΝΑΤΟϊκών προαναγγέλλουν ότι θα συνεχίσου να ρίχνουν «λάδι στη φωτιά» του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Έτσι, το ΝΑΤΟ επιδιώκει γενικότερη αναπροσαρμογή των στόχων του στα πλαίσια ενός «Παγκόσμιου ΝΑΤΟ», σε αντιπαράθεση με το Ευρασιατικό στρατόπεδο, με επέκταση της δράσης του σε νέες περιοχές του πλανήτη μας, με κατάλληλη ενίσχυση των υποδομών του και αναδιάταξη των στρατιωτικών δυνάμεων, τον εκσυγχρονισμό πυρηνικού και συμβατικού οπλοστασίου, στο πλαίσιο και της απόφασής του ήδη από το 2016 και τη Σύνοδο Κορυφής της Βαρσοβίας για το πρώτο πυρηνικό πλήγμα. Σχεδιάζει τη διεύρυνσή του τόσο με την ένταξη νέων χωρών (Φινλανδία, Σουηδία), αλλά και με τη μονιμοποίηση της παρουσίας των δυνάμεών του στην Ανατολική Ευρώπη, και την αύξηση των στρατιωτικών του δυνάμεων από 40.000 σε πάνω από 300.000 στρατού.
Ιδιαίτερο στοιχείο που πρέπει να απασχολήσει τον ελληνικό λαό και τους εργαζόμενους, δεδομένης της έντασης των ανταγωνισμών μεταξύ ελληνικής και τούρκικης αστικής τάξης, είναι οι αναφορές στα προπαρασκευαστικά κείμενα των ΝΑΤΟϊκών, σχετικά με τη «Διατλαντική ενότητα και αλληλεγγύη της Συμμαχίας», όπου επί τάπητος μπαίνει το ζήτημα της ΝΑΤΟϊκής συνοχής, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αποκαλυπτικές ήταν άλλωστε οι δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη κατά την άφιξή του στη Σύνοδο Κορυφής, όπου υπερασπίστηκε τον στόχο της ΝΑΤΟϊκής συνοχής, η οποία όσον αφορά στη νοτιοανατολική πτέρυγα της συμμαχίας είναι αυτή που οπλίζει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της Τουρκίας. Ο πρωθυπουργός αναποδογυρίζοντας την πραγματικότητα και τη λογική με την δήλωσή του, παρουσίασε το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ ως παράγοντα που δήθεν εγγυάται τη σταθερότητα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ενώ αντίθετα, το ΝΑΤΟ έχει αποτελέσει τον κύριο παράγοντα πολέμων επεμβάσεων και αλλαγής συνόρων.
Απ’ την άλλη, κατά τη διάρκεια των εργασιών της Συνόδου, οι πρόεδροι ΗΠΑ και Τουρκίας συναντήθηκαν και συζήτησαν τη «σημασία της διατήρησης της σταθερότητας στο Αιγαίο και τη Συρία», σύμφωνα με ανακοίνωση του Λευκού Οίκου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την επιχείρηση επώδυνων «διευθετήσεων», την ώρα που η τουρκική κυβέρνηση έχει απλωμένη όλη την ατζέντα των διεκδικήσεών της στο τραπέζι. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα και με δηλώσεις αμερικανών αξιωματούχων, ενδεικτική της αμερικανικής «ευγνωμοσύνης» για τον ρόλο της Τουρκίας, είναι και η αλλαγή που ήδη διαφαίνεται για τα μαχητικά «F-16» (η Άγκυρα ζητά εκσυγχρονισμό αλλά και αγορά νέων).
Όπως είναι φυσικό, με όλα τα παραπάνω, οι εργαζόμενοι σε πολλές χώρες ανησυχούν για τις εξελίξεις και ένα τμήμα τους, το πιο συνειδητοποιημένο, κινητοποιείται ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στις ξένες βάσεις, πρώτα απ' όλα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ενάντια στα πυρηνικά όπλα και στους εξοπλισμούς. Μάλιστα, σε κοινή τους ανακοίνωση (για τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ) το ΚΚΕ και το ΚΚ Τουρκίας σημειώνουν: «Τα ΚΚ της Ελλάδας και της Τουρκίας, κάτω από την κοινή σημαία μας, τον Προλεταριακό Διεθνισμό, καλούμε την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να δυναμώσουν την πάλη τους ενάντια στο ΝΑΤΟ, γενικότερα στους σχεδιασμούς των αστικών τάξεων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, ενάντια στον εθνικισμό και τον ρατσισμό, για να δυναμώσει το μήνυμα πως οι δύο γειτονικοί λαοί μπορούν και πρέπει να ζήσουν ειρηνικά!»
Δεδομένου μάλιστα, ότι είναι ιδιαίτερα μεγάλη κι η εμπλοκή της χώρας μας στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, που συζητήθηκαν στη Σύνοδο της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, διεκδικώντας αναβαθμισμένο ρόλο για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, με ευθύνη τόσο της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων. Δεν υπάρχει άλλωστε ούτε ένα πεδίο από όσα συζήτησε η Σύνοδος, το οποίο να μη φέρει το αποτύπωμα της ελληνικής εμπλοκής:
Η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, συμμετέχει με έμψυχο και άλλο στρατιωτικό υλικό στις μονάδες ταχείας αντίδρασης του ΝΑΤΟ, στέλνει οπλισμό στην Ουκρανία, και μάλιστα πρόκειται για όπλα που τα έχει ακριβοπληρώσει ο ελληνικός λαός και καλύπτουν όλα επιχειρησιακές ανάγκες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, στηρίζει τον πολεμικό σχεδιασμό με τις βάσεις ( σύμφωνα και με την πρόσφατη κατάπτυστη Συμφωνία για τις βάσεις) και τις άλλες ΝΑΤΟϊκές υποδομές στη χώρα μας, αναλαμβάνει να προωθήσει τη ΝΑΤΟϊκή στρατηγική στα Βαλκάνια και δαπανά σε εξοπλισμούς το 3,76% του ΑΕΠ, κοντά 7,5 δισ. ευρώ, καταγράφοντας τη μια πρωτιά μετά την άλλη στο σύνολο των 30 κρατών - μελών του ΝΑΤΟ, πάνω και από τις ΗΠΑ! Παράλληλα, κάνοντας πράξη το ΝΑΤΟϊκό θεώρημα ότι η λυκοσυμμαχία είναι «η απαραίτητη πλατφόρμα για διατλαντικές διαβουλεύσεις», μετέχει στον «μηχανισμό αποφυγής σύγκρουσης» ο οποίος στήθηκε το 2020 στα κεντρικά της λυκοσυμμαχίας στις Βρυξέλλες, μέρος και αυτός των μηχανισμών για τις «διευθετήσεις» που δρομολογούνται σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, για τη διασφάλιση της «ΝΑΤΟϊκής συνοχής» στην περιοχή.
Τέλος, η κυβέρνηση σπεύδει να κλείσει πόρτες στην κινεζική «διείσδυση», με χαρακτηριστική περίπτωση το γεγονός ότι για την ανάπτυξη των δικτύων 5G στην Ελλάδα προέκρινε ευρωατλαντικής προέλευσης τηλεπικοινωνιακό κολοσσό, αντί κινεζικού, αποσπώντας την ευαρέσκεια της αμερικανικής κυβέρνησης, ενώ πρωτοστατεί και στον αμερικανοΝΑΤΟϊκό σχεδιασμό για την «απεξάρτηση» από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Όλα τα παραπάνω, όχι μόνο δεν είναι παράγοντες διασφάλισης της ασφάλειας και της ειρήνης στην περιοχή, όπως ψευδώς και σκόπιμα υποστηρίζουν οι αστικές δυνάμεις, αλλά στην πράξη οδηγούν στην όξυνση των ανταγωνισμών και στην επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα το έδαφος για οδυνηρούς συμβιβασμούς.
Η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στον ΝΑΤΟϊκό σχεδιασμό μόνο ανησυχία θα πρέπει να προκαλεί. Κι ο λαός χρειάζεται να αποδώσει ευθύνες τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στα άλλα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου, που βάζουν τον ελληνικό λαό στο μάτι του κυκλώνα της πολεμικής προετοιμασίας και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που συμφωνεί με τη νέα διεύρυνση του ΝΑΤΟ, έχει βάλει τη σφραγίδα του στη μετατροπή της χώρας σε ΝΑΤΟϊκό πολεμικό ορμητήριο, με τη διαπραγμάτευση της «ελληνοαμερικανικής στρατηγικής συνεργασίας» και καλεί την κυβέρνηση να απαιτήσει μεγαλύτερα ανταλλάγματα για την αστική τάξη από την εμπλοκή της στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Οι αποφάσεις της Συνόδου του ΝΑΤΟ ρίχνουν λάδι στη φωτιά του πολέμου και των ανταγωνισμών και φέρνουν πιο κοντά το ενδεχόμενο γενίκευσης της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης. Γι' αυτό η οργανωμένη απάντηση του λαού ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της χώρας είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου. Οι λαοί μπορούν πραγματικά να ζήσουν ειρηνικά, αρκεί να βγάλουν από τη μέση τα συμφέροντα που τους οδηγούν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους ή σε απαράδεκτους συμβιβασμούς σε βάρος των δικαιωμάτων τους, που οδηγούν από άλλον δρόμο στο ίδιο οδυνηρό αποτέλεσμα.
Μόνη διέξοδος για το λαό, είναι να μπορέσει να χαράξει τη δική του πορεία ειρήνης, συνεργασίας και κοινής πάλης με όλους τους λαούς, με αποδέσμευση από ΝΑΤΟ - ΕΕ, με τον ίδιο αφέντη στον τόπο του, με την εξουσία στα δικά του χέρια.
Μαρίνα Κυριάκου
Στέλεχος του ΚΚΕ
facebook
youtube
instagram
X
