Ο κυρ Ανέστης κλείνει φέτος τα ογδοντατρία. Έχει να λέει (με πίκρα και περηφάνια μαζί), ότι έζησε τη δικτατορία του Μεταξά, τη Γερμανική κατοχή, τον Εμφύλιο σπαραγμό, τη Χούντα των συνταγματαρχών αλλά και όλα τα “καλά και κακά” της Μεταπολίτευσης. Από πατέρα οικοδόμο αριστερό, έγινε κι ο ίδιος οικοδόμος και αριστερός. Με κόπο και βάσανα δημιούργησε μια αριστη οικογένεια. Ζούσε πάντα με το όνειρο να δει στην Εξουσία μια αληθινά αριστερή Κυβέρνηση. Μια Κυβέρνηση που θα τα άλλαζε ΟΛΑ μοναχά προς το συμφέρον του Λαού και της Ελλάδας, της Πατρίδας μας που, ο κυρ Ανέστης, υπεραγαπά.
Μέσα σ' όλα , ο κυρ Ανέστης, έχει να λέει ότι γνώρισε την οικογένεια του πασίγνωστου Χιώτη, λαϊκού συνθέτη και τραγουδιστή Γιώργου Κοινούση που μεγαλούργησε πριν τριάντα-σαράντα χρόνια. Τον Γιώργο, ο κυρ Ανέστης, τον αγάπησε και τον θαύμαζε φανατικά μιας και είναι Χιώτης και αυτοδημιούργητος. Μάζεψε κασέτες με τα τραγούδια του και, συχνά-πυκνά, τα ακούει, συνήθως πίνοντας το καλοκαιρινό βραδινό ουζάκι του κάτω από τη σπιτική κληματαριά.
Αυτά μέχρι που ξέσπασε η κρίση και η χρεοκοπία έφερε τα Μνημόνια, την ανεργία, τους φόρους, τις περικοπές, τη φτώχια και την κακομοιριά. Ο κυρ Ανέστης, πιστός στην ιδεολογία του, βλαστημούσε τον καπιταλισμό και τους Κεντροδεξιούς που, αν και υπεύθυνοι, όπως πίστευε, για την κατάντια της Χώρας, συνέχιζαν, να κάμνουν κουμάντο σ' αυτήν.
Μέχρι που, σαν “σωτήρας εξ ουρανού”, παρουσιάσθηκε ο Αλέξης με τον συναρπαστικό και ριζοσπαστικό αριστερό του λόγο αλλά και τις άφθονες υποσχέσεις.
Ο κυρ Ανέστης άρχισε επιτέλους, να “ζει το όνειρό του”. 'Αλλωστε του έδινε κουράγιο το ότι, όλοι με τους οποίους μιλούσε, έδειχναν κι' αυτοί να αναμένουν το “Μεσσία” που θα οδηγούσε το Λαό στη “γη της Επαγγελίας”.
Γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, εργολάβοι, έμποροι, φαρμακοποιοί, υπάλληλοι, εργάτες, ναυτικοί, νοικοκυρές, συνταξιούχοι, άνεργοι, όλοι, μα όλοι, έδειχναν ξαφνικά να γίνονται “αριστεροί” και να θέλουν “αριστερή Κυβέρνηση” με Κυβερνήτη τον Αλέξη.
Ο κυρ Ανέστης, πετούσε στους εφτά ουρανούς αφ' τη χαρά του. Επιτέλους, το όνειρό του φαινόταν ότι θα γίνει πράξη. Σε πείσμα της γυναίκας του, της μετρημένης κυρά Ανθής, που του έλεγε κάθε τόσο “όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι”, εκείνος, από τη φούρια της χαράς, έβαζε στη διαπασών το τραγούδι του Κοινούση “Δεν καταλαβαίνω τίποτα” και, πάντα φωναχτά, το αφιέρωνε στον Αλέξη. Μέσες-άκρες, να μερικοί στίχοι του:
“Δεν καταλαβαίνω τίποτα και ας χάσω τη ζωή μου τη μισή.
Με τα μάτια μου κλειστά θα σ' ακολουθώ πιστά
Ό,τι να' σαι. Τί μ' αυτό; Δε με νοιάζει, δε ρωτώ.
Όσοι λόγια μου' χουν πει, γίναν όλοι μου εχθροί...”
Κάπως έτσι φθάσαμε στη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το γάμο του Αλέξη με τους ΑΝΕΛ, κάτι που δεν πολυάρεσε στον κυρ Ανέστη. Όταν μάλιστα, μετά το βροντερό ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος, που ο Αλέξης μετέτρεψε, με μιας, σε ΝΑΙ, ψύλλοι άρχιζαν να μπαίνουν στ' αυτιά του. Μέχρι που η “καταιγίδα” στο νου και την αριστερή ψυχή του κυρ Ανέστη, ξέσπασε το πρωί της Δευτέρας 9 Μαΐου 2016 όταν άκουσε ότι, “ο Αλέξης και οι Βουλευτές του, ψήφισαν το τρίτο φαρμακερό Μνημόνιο” που πετσοκόβει τους πάντες και τα πάντα.
Τούτα τα τελευταία ζεστά απογεύματα, ο κυρ Ανέστης, πίνοντας αρχικά τον πικρό (της παρηγοριάς) απογευματινό καφέ του, και στη συνέχεια το ουζάκι του, αφού φωνάξει δυνατά “αφιερωμένο στον Αλέξη μαζί με την κατάρα μου”, βάζει στη διαπασών ένα άλλο γνωστό τραγούδι του Κοινούση, που, μέσες-άκρες, λέει τα παρακάτω:
“Τα παιδιά, τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά,
τα σνομπάρεις κι ούτε δίνεις σημασία πια καμιά.
Μεγαλοπιάστηκες και χάθηκες από τη πιάτσα,
δεν ξαναφάνηκες στα στέκια τα παλιά,
τα παιδιά, τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά,
τα σνομπάρεις κι ούτε δίνεις σημασία πια καμιά.
Όλοι θα ζήσουμε, όλοι θα ζήσουμε, κι εσύ με τα πολλά κι εμείς με τα λίγα,
εμείς δεν είχαμε χαρτί, κι εσύ είχες το Ρήγα...”
Είναι ολοφάνερο ότι, ο κυρ Ανέστης, κλείνοντας τα ογδοντατρία του χρόνια, νοιώθει προδομένος απ' αυτόν που πίστεψε ότι “δεν είναι σαν τους άλλους”.
Βλέπει ακυρωμένα τα όνειρα δεκαετιών χωρίς πια να έχει μπροστά του χρόνια για να κάνει καινούργια. Γι' αυτό και η πίκρα του είναι μεγάλη και διπλή.
Γι' αυτό και, αυθόρμητα αυτή μετατρέπεται σε πολιτική κατάρα:
-”Να μη σώσουν, αυτοί που πρόδωσαν τα όνειρα γενεών και γενεών, να κάνουν και άλλο κακό, βλάπτοντας την Πατρίδα και τις νέες γενιές”.
Αυτή είναι, ταυτόχρονα, η “κατάρα” μα κι' η ευχή του κυρ Ανέστη, μιας και είναι αληθινός Πατριώτης και έχει φέρει στη ζωή παιδιά και εγγόνια που δεν θα ήθελε να ζήσουν τη φτώχια και τη δυστυχία ούτε και μία πιθανή τραγωδία νέων χαμένων Πατρίδων.
Καλέ μας κυρ Ανέστη, σε κατανοούμε όλοι, ό,τι και αν έχουμε πιστέψει και στηρίξει (εκλογικά) έως τώρα. Το κρίμα (το πολιτικό βέβαια), στο λαιμό όσων, από αυταπάτες ή ίσως και σκόπιμα, μας οδηγούν όλο και πιο κοντά στον γκρεμό.
Μακάρι να γίνει ένα “θαύμα” μήπως και τον αποφύγουμε.
facebook
youtube
instagram
X
