Η πανδημία εκτός από τη διάδοση του ιού που απειλεί την υγεία μας, λειτουργεί και ως καταλύτης για μια σειρά θεωρίες, που επιτείνουν το πρόβλημα και συντείνουν στον ακόμα μεγαλύτερο αποπροσανατολισμό της κοινωνικής μας συνείδησης, βάζουν πλάτη, ανεξαρτήτως προσδιοριστικών, στην ανορθολογική προσέγγιση των κοινωνικών φαινομένων.
Καλό είναι η όλη συζήτηση της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης, για όσους /ες πασχίζουν να βγάλουν μια άκρη από τη σκοπιά των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων, των αποκάτω, να εστιάζει στη βασική αντίθεση στη σύγχρονη κοινωνία μας.
Ποια είναι αυτή αλήθεια;
Μνημόνιο, αντιμνημόνιο;
Φιλελεύθερες κυβερνήσεις και προοδευτικές;
Εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι;
Η ζωή έχει αποδείξει, ότι πίσω από αυτά τα δήθεν αντιθετικά δίπολα, αν τα ενστερνιζόμαστε, κυνηγάμε την ουρά μας, καταλήγουμε σε μια από τα ίδια, στα εντός και επί τα αυτά.
Πώς για παράδειγμα απαντήθηκε το μνημόνιο, αντιμνημόνιο;;; Με τρία μνημόνια ψηφισμένα από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, το δε τρίτο με μαέστρο το ΣΥΡΙΖΑ και από όλους τους άλλους, συνεπικουρούμενοι από διάφορα δεκανίκια, με μαντρόσκυλα τους Χρυσαυγίτες, για να περνάνε τα μέτρα με το δήθεν φόβητρό τους.
Πώς στοιχειοθετείται η συντηρητική, απέναντι στην προοδευτική κυβέρνηση;; Με τους νόμους Κατρούγκαλου, Αχτσιόγλου, Γαβρόγλου κλπ, με τους αντίστοιχους Χατζηδάκη, Κεραμέως, Χρυσοχοΐδη και λοιπών;;
Ο Μητσοτάκης εναντίον Τσίπρα και στην ούγια να γράφει, ΝΑΤΟ, ΕΕ, φτώχεια,ανεργία, προσφυγιά, αυταρχισμός με λίγα λόγια καπιταλισμός;;; Ή μήπως με τις διάφορες κεντροαριστερές, "προοδευτικές" εκδοχές διακυβέρνησης σε μια σειρά χώρες (Ιταλία, Γαλλία κλπ) με διάφορες κυβερνήσεις που όπως κι αν προσδιορίστηκαν αναγκάστηκαν και εφάρμοσαν τα πιο αντιλαϊκά μέτρα;;;
Πώς ερμηνεύεται, η δήθεν αντίθεση, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι;;; Με την προσπάθεια διείσδυσης των φασιστών, είτε των κλασικών της χρυσής αυγής, είτε του Βελόπουλου είτε αυτών που βρίσκουν πολιτικό καμουφλάζ στη ΝΔ, μέσα σε λαϊκό κόσμο που ανησυχεί για την υγεία του, που βλέπει την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης στα θέματα της υγείας και της πανδημίας και δεν εμπιστεύεται πλέον κανέναν;
Με τις αναλύσεις οπορτουνιστικών δυνάμεων, που νομίζουν ότι θα φτιάξουν επαναστατικό κίνημα, πάνω σε αυτό το δίπολο, άκρατου υποκειμενισμού εκπεφρασμένου με το πέπλο του δικαιωματισμού;;; Ενός δικαιωματισμού με υπέρμετρο αστικό εγωισμό του τύπου «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν», από δυνάμεις μάλιστα που ευαγγελίζονται υποτίθεται την αλληλεγγύη;;;
Η βασική, αντικειμενική αντίθεση στη σύγχρονη κοινωνία μας, είναι η αντίθεση Κεφάλαιο- εργασία, ασφαλές και αποδεδειγμένο πλαίσιο ερμηνείας των κοινωνικοοικονομικών φαινομένων,απαλλαγμένων από την αχλή των αποπροσανατολιστικών και σε τελική ανάλυση συστημικών θεωριών.
Η αντίθεση αυτή δεν είναι αληθινή μονάχα από τα εκατοντάδες χρόνια πείρας στον καπιταλισμό. Μονάχα τα τελευταία χρόνια με την κρίση να δει κανείς, καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει νόμος, ρύθμιση, μνημόνιο, εν ολίγοις δεν υπάρχει πολιτική επιλογή που να μην ωφελεί το κεφάλαιο, τους λίγους σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αυτό το αισθάνεται, το βλέπει, το ζει κάθε εργαζόμενος, κάθε άνεργος, κάθε καλοπροαίρετος ανεξάρτητα από την πολιτική του ταυτότητα.
Πώς σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, σχεδόν κατέρρευσαν τα συστήματα υγείας με την πανδημία; Γιατί μετράμε εκατομμύρια θύματα; Γιατί έρρεαν τα εκατομμύρια σε μεγαλοκαναλάρχες, σε κλινικάρχες, σε επιχειρηματίες και γενικά η προτεραιότητα ήταν και είναι η καπιταλιστική αγορά και όχι οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους;
Και ποιος τελικά θα μας προστατέψει από τους προστάτες - νταβατζήδες καπιταλιστές της ζωής μας;
Ποιος θα μιλήσει για το καθολικό,δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας; Ποιος θα μιλήσει για τις χιλιάδες προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού: Ποιος θα φωνάξει για την επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας τώρα και για την κοινωνικοποίησή του αύριο;
Ποιος θα μιλήσει για το φάρμακο και το εμβόλιο, ως δημόσιο, δωρεάν αγαθό, σε μια κοινωνία που πρυτανεύει η ανθρώπινη ζωή και όχι το κέρδος και τα πρωτόκολλα των μεγαλοξενοδόχων και των επιχειρηματικών ομίλων;;;
Ποιος θα διαπαιδαγωγήσει την κοινωνία να σέβεται την επιστήμη, να ξεχωρίζει τις στρεβλώσεις της από την επίδραση των ταξικών συμφερόντων που επηρεάζουν την ουσία της, στρατεύοντας "επιστήμονες" με τη φωνή του συστήματος, αλλά και επιστήμονες καλοπροαίρετους, που προσπαθεί να τους χειραγωγήσει ή να θάψει τις φωνές τους; Ο Μαρξ, αναφερόμενος στην επιστημονικοτεχνική επανάσταση αναφέρει: «Οι μηχανές εξεταζόμενεςαυτές καθαυτές περιορίζουν το χρόνο εργασίας, ενώ όταν χρησιμοποιούνται καπιταλιστικά παρατείνουν την εργάσιμη μέρα, αυτές καθαυτές αποτελούν νίκη του ανθρώπου πάνω στις δυνάμεις της φύσης, ενώ όταν χρησιμοποιούνται καπιταλιστικά υποδουλώνουν τον άνθρωπο στις δυνάμεις της φύσης» (Κεφάλαιο, τ. 1 σελ 458 εκδ Σύγχρονη Εποχή)
Ποιος θα εξηγήσει ότι μέσα στο κουβάρι των διαλεκτικών αντιφάσεων, ο καπιταλισμός υφίσταται, γιατί εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη, γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει κεφάλαιο; Ότι όσο και κυνικός να είναι, είναι εξαρτημένος από το αντίθετό του, δεν αυτοκτονεί, καταστρέφοντας την πρώτη και κύρια παραγωγική δύναμη,που είναι η εργατική τάξη;
Ότι είναι παρασιτικός, εγκληματικός, από τη φύση του, αλλά και με τόσο αυξημένο "ένστικτο" αυτοσυντήρησης, που «δεν πέφτει αν δεν τον ρίξουν».
Ότι την ώρα που σαπίζει και καταστρέφει,την ίδια ώρα είναι αναγκασμένος για να επιβιώσει, να επαναστατικοποιεί τα μέσα παραγωγής άρα και την επιστήμη, διαμορφώνοντας δυνατότητες για νέες αγιάτρευτες κρίσεις αλλά και για έναν ανώτερο τρόπο οργάνωσης της οικονομίας και της παραγωγής;
Ας μην ξεχνάμε τα λόγια των Μαρξ – Ένγκελς στο κομμουνιστικό μανιφέστο: «Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με το μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που ο ίδιος κάλεσε».
Για όλα αυτά μιλά,δρα και αγωνίζεται από την πρώτη στιγμή το ταξικό κίνημα, τα συνδικάτα του στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, που δεν βολεύονται στους αποπροσανατολισμούς της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, που εστιάζουν στο κύριο: Στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται αδυσώπητος, η απάντηση εδράζεται στα θέλω και στα πρέπει όλων των καταπιεσμένων, στην επαναστατική οργάνωση της κοινωνίας μας με τρόπο που θα καταργεί τη σημερινή βαρβαρότητα και θα οδηγεί στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Σε αυτόν τον αγώνα, το ΚΚΕ, 100 και βάλε χρόνια, καταθέτει στήθος, γόνα και αίμα, για να γυρίσει ο ήλιος.
Ας αφήσουμε λοιπόν το θυμικό ως μέσο προσέγγισης και ανάλυσης των κοινωνικών φαινομένων, ας μην κυνηγάμε μάγισσες και εικονικές επαναστάσεις, ας μην τσιμπάμε στα διλήμματα της κυβέρνησης και του συστήματος χειραγώγησης της ίδιας και των αστικών κομμάτων, ας δράσουμε άμεσα, από τώρα, αφού αναστοχαστούμε διαλεκτικά:
Ποια κοινωνία θέλουμε για μας και τα παιδιά μας;
facebook
youtube
instagram
X
