Σε μια κοινωνία βαθιά ταξικά διαιρεμένη και δομικά διεφθαρμένη η ελεημοσύνη δεν αποτελεί πράξη ανθρωπιάς. Γεννιέται από την ανάγκη του συστήματος να διαχειρίζεται τις συνέπειες της εκμετάλλευσης χωρίς να αμφισβητείται η αιτία της. Είναι το φύλλο συκής μιας κυρίαρχης τάξης, που συσσωρεύει πλούτο από την δουλειά των εργαζομένων και ως αντάλλαγμα επιστρέφει ψίχουλα, απαιτώντας ευγνωμοσύνη αλλά το κυριότερο την απομάκρυνση και τον εφησυχασμό του κόσμου από τη διεκδίκηση. Ο καπιταλισμός με μαθηματική ακρίβεια παράγει φτώχεια. Χρειάζεται φτηνά, αναλώσιμα εργατικά χέρια και στρατιές ανέργων και αποκλεισμένων για να συμπιέζει την αξία της εργασίας και να
διασφαλίζει τα κέρδη του κεφαλαίου. Και όταν η φτώχεια γίνεται ακραία, επιστρατεύεται η ελεημοσύνη για να αποσυμπιέσει την κοινωνική ένταση.
Η ελεημοσύνη δεν είναι ουδέτερη, εκπαιδεύει την υποταγή. Μαθαίνει τον εργαζόμενο να ζητιανεύει αντί να διεκδικεί, να αρκείται με τα ψίχουλα επιδόματα και να ευχαριστεί, να βιώνει την εξαθλίωση ως προσωπική αποτυχία και όχι ως αποτέλεσμα ταξικής εκμετάλλευσης, πολιτικών επιλογών και κρατικής συνενοχής. Έτσι η κοινωνική βία ιδιωτικοποιείται και η ευθύνη μετατοπίζεται από το σύστημα στη προσωπική ευθύνη του καθενός
Ο μεγάλος παιδαγωγός Δημήτρης Γληνός είχε προειδοποιήσει ότι χωρίς συνείδηση και αγώνα, ο άνθρωπος παραμένει αντικείμενο. Η ελεημοσύνη, όσο ανθρωπιστική κι αν αυτοπαρουσιάζεται, αρνείται να αναγνωρίσει τον φτωχό ως πολιτικό υποκείμενο. Τον θέλει άφωνο, πειθαρχημένο και ευγνώμονα. Όχι οργανωμένο, όχι επικίνδυνο για το σύστημα.
Ο κυρίαρχος ανθρωπισμός συγκινείται μπροστά στο αποτέλεσμα, αλλά αποστρέφει το βλέμμα από την αιτία που τη δημιουργεί. Μιλά για κοινωνικό αποκλεισμό και ευκαιρίες χωρίς να μιλά για ταξική κυριαρχία, για ανισότητες, για εκμετάλλευση, για την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Είναι ένας ανθρωπισμός ακίνδυνος, απονευρωμένος, πλήρως συμβατός με το σύστημα, που γεννά τη φτώχεια αλλά και τη διαφθορά.
Η αλληλεγγύη είναι ταξική στάση. Είναι η συνειδητοποίηση ότι κανείς δεν σώζεται μόνος του. Είναι η οργάνωση στους χώρους δουλειάς, η συλλογική διεκδίκηση, η σύγκρουση με το κεφάλαιο και το κράτος που το υπηρετεί. Είναι η απαίτηση για μόνιμη και αξιοπρεπή δουλειά σε όλους με συλλογικές συμβάσεις, δημόσια και καθολική υγεία και παιδεία.. Μια πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία δεν έχει ανάγκη από ευεργέτες. Έχει ανάγκη από συνειδητοποιημένους ανθρώπους. Από εργαζόμενους που διεκδικούν τον πλούτο, που οι ίδιοι παράγουν. Εκεί τελειώνει η διαχείριση της φτώχειας και αρχίζει η δικαιοσύνη μέχρι την εξάλειψη της. Εκεί ο ανθρωπισμός παύει να είναι συναίσθημα και ελεημοσύνη και γίνεται πράξη ανατροπής.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο.
facebook
youtube
instagram
X
