Αγαπητέ Τζίμη,
Ελάβαμενε το γράμμα σου και εχαρήκαμενε πολύ που είστενε όλοι σας καλά.
Τα δικά μας νέα ξάδερφε είναι χάλια. Άστα να πάνε. Ξαναμπήκαμενε σε λούκι πολύ χειρότερο αφ' τα προηγούμενα. Ο Θεός να βάλει το χέρι του μπας και τη βγάλομενε καθαρή και τούτη τη φορά. Όμως, κατά που ακούμενε στις τηλεοράσεις και σεις στην Αμερική δεν πάτενε πίσω. Άφεις πια το τί γίνεται σε Ιταλία, Ισπανία και άλλες Χώρες. Θαρείς και έχει ξεσπάσει καινούργιος Παγκόσμιος πόλεμος. Θα ξανάρτουνε τα πάνω κάτω. Όλοι, σ' όλες τις Χώρες, πλούσιες και φτωχές, θα γονατίσουνε. Κι αν το καλοσκεφτείς, από ένα αόρατο, τόσο δα πραματάκι, που ούτε κεφάλι έχει ούτε χέρια για να βαστά όπλα.
Το χειρότερο πρόβλημα όμως ξάδερφε τόχομενε εμείς που, μαζί με τον κορωνοϊό, έχομενε και τα προβλήματα με τους Τούρκους και τους πρόσφυγες. Γι' αυτό σου λέω, άστα να πάνε. Και να σκεφτείς ότι, κάποιες φορές, είχα πει πως όσοι εγεννηθήκαμενε λίγο πριν το Σαράντα και μετά απ' αυτό, είμεστενε τυχεροί σε σύγκριση με τους πιό παλιούς από μας. Θα μου πεις, και τί παραπάνω επεράσανε οι προηγούμενοι;
΄Εστω και μικροί και εμείς εζήσαμενε τον πόλεμο του Σαράντα, την πείνα της Κατοχής, τον Εμφύλιο, τη μετανάστευση στην ξενητιά, τη Χούντα των συνταγματαρχών, την επιστράτευση του 1974, τη μεγάλη λαχτάρα με το πυρηνικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ το 1986, το φόβο και τον τρόμο πριν δώδεκα-δεκατρία χρόνια λόγω της γρίπης των πουλερικών. Και σαν κερασάκι στην τούρτα όλων αυτών, επεράσαμενε και την οικονομική κρίση που εκράτησενε από το 2010 μέχρι και πέρσι.
Κρίμα στη χαρά μας Τζίμη μου μιάς και μόλις επήγαμενε να βγάλομενε λιγάκι το κεφάλι μας όξω αφ' το νερό, μας ήρτενε η καινούργια κατραπακιά. Και τί κατραπακιά. Σφαλιάρα ξεγυρισμένη. Και να σκεφτεί κανείς ότι, πριν τρείς μήνες, εγιορτάζαμενε την Πρωτοχρονιά και ευχούμεστενε μικροί-μεγάλοι “Καλή Χρονιά”. Θυμούμαι τότε που κάποιος, είχενε πει ότι, η πιό καλή ευχή είναι να λες “να μη μας δώκει ο Θεός, όσα μπορεί ν' αντέξει ο άνθρωπος”. Σοφή κουβέντα Τζίμη. 'Αντε τώρα να δούμενε ποιοί και πόσο θα αντέξουνε.
Και νάχεις από κοντά τους προληπτικούς να ψάχνουνε να βρούνε ποιός είναι ο γρουσούζης. Ξεχάνουνε ότι η χρονιά είναι δίσεκτη και ότι ήτανε να γίνουνε από τους Γιαπωνέζους οι φετινοί Ολυμπιακοί αγώνες. Τώρα, λόγω του κορωνοϊού, εματαιωθήκανε.
΄Οπως και οι Ολυμπιακοί του 1940 που, πάλι οι Γιαπωνέζοι τους είχανε αναλάβει και δεν εγινήκανε λόγω του πολέμου που εξέσπασενε τότε.
Είναι λοιπόν παράλογο να λέω ότι, τη γρουσουζιά, για όλον τον Κόσμο, τη φέρνουνε ευτοί; Έχω άδικο; Θέλω να μου πείς τη γνώμη σου.
Ας αφήκομενε όμως ευτά και ας πάμενε στα δικά μας νέα. Αν τύχει και με δεις τώρα ξάδερφε, θα τα χάσεις. Μοιάζω με δόκιμο καλόγερο, έτσι όπως είμαι, μήνες τώρα, ακούρευτος αλλά και αξύριστος κάμποσες μέρες. Το ξύρισμα, από τότε που ήπαθα το εγκεφαλικό και τρέμει το χέρι μου, μου το κάμνει ο γυιός μου. Τώρα, λόγω κορωνοϊού, για δικιά μας προφύλαξη, δεν έρχεται πιά εδώ στο σπίτι. Ακόμη και τα ψούνια και τα φάρμακα που πάει και μας αγοράζει, τα αφήνει απόξω, στην αυλή μας. Μόνο στο τηλέφωνο τα λέμενε.
Μέσα στο γενικό χαμό, ήχασα και την παρέα του γείτονα και καλού μου φίλου, του μαστρο Μήτσου. Η γυναίκα μου ήβγαλενε απαγορευτικό πριν του Μητσοτάκη επειδή, την τελευταία φορά που μας ήρτενε για ουζάκι, κάποια στιγμή ήβηξενε. Ξέρεις εσύ, ο συνηθισμένος τσιγαρόβηχας. Η ξαδέρφη σου λοιπόν, που δεν χαρίζεται σε κανέναν, τούπενε με όμορφο τρόπο ότι, καλού κακού, ας κάτσομενε όλοι στα σπίτια μας μέχρι να περάσει η μπόρα.
'Ομως Τζίμη μου, δυό μέρες μετά, εμένα μ' έπιασενε το ανοιξιάτικο αλλεργικό μου με φαγούρα στα μάτια, μπούκωμα και φτέρνισμα. Αυτό ήτανε. Το στεφάνι μου, απ' εκείνη τη μέρα, με έχει βάλει σε αυστηρή καραντίνα σε ένα δωμάτιο μονάχο μου.Η μόνη παρέα μου είναι μια μικρή τηλεόραση και μπόλικα βιβλιαράκια με βίους Αγίων που θέλει, σώνει και καλά, να τα διαβάσω όλα. Και αν μπορώ, ας κάμω διαφορετικά. Όσο για το φαΐ, δεν έχω παράπονο. Όλα στην ώρα τους. Πρωί-μεσημέρι-βράδυ, θα μου το φέρει σε δίσκο πάντα μαζί με τα φάρμακά μου.
Άσε που, σαν καλή νοσοκόμα, μου κάμνει τρεις φορές τη μέρα και εξέταση αφού πρώτα βάλει τη μάσκα και τα γάντια της. Μ' ένα περίεργο μαραφέτι που μοιάζει με πιστολάκι και μου το βάζει στο κούτελο, βλέπει αν έχω πυρετό. Με ένα άλλο, που το σουσουμιάζω με κοντόφαρδο μανταλάκι, μου μαγκώνει το δάκτυλο και βλέπει τους σφυγμούς και το οξυγόνο μου.
΄Ολα ευτά ξάδερφε θα κρατήσουνε τουλάχιστο μισό μήνα αν όλα πάνε καλά. Άφεις πιά το τί βραστικό έχω πιεί γιατί, τα ζεστά, λέει, σκοτώνουνε τους κορωνοϊούς. Ακόμη και γαργάρες με βάζει να κάμνω, πότε με σόδα και πότε με αλατόνερο που μου φέρνει ανεγούλα μιάς και ήκουσενε ότι και ευτά είναι σαν φάρμακα. Αμέ το άλλο; Κάθε τόσο και λιγάκι ψεκάζει γύρω-γύρω, ακόμη και 'μένα και μου λε ότι είναι αγιασμός. Έλα όμως που εμένα η μύτη μου πιάνει μυρωδιά χλωρίνης; Όμως τί να της πω; Βλέπεις την έχω ανάγκη όπως και κάθε άντρας την καλή του γυναικούλα. Για να πω την πάσαν αλήθεια, πάντα με προσέχει σαν τα μάτια της. Το ίδιο όμως κι εγώ. Όμως, τώρα το παρακάμνει.
Πότε-πότε της λέω, βρε γυναίκα, μην ανησυχείς, δεν έχω κορωνοϊό. Εγώ θα πάω από γούσουρα, από καρδιά ή από καρκίνο. Ευτές οι αρρώστιες δεν κολλούνε, ηρέμησε λιγάκι. Και ξέρεις Τζίμη ήντα μου απαντά !
-Ανέστη μου, ξέρω εγώ ήντα κάμνω. Η συγχωρεμένη η μάνα μου ήλενε “ο φόβος φυλάει τα έρημα” και ότι “όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά”.
Ευτό λοιπόν κάμνω κι εγώ τώρα.
Παρακάλιε άντρα μου το Θεό και τους Αγίους μας να μην έχεις το κακό γιατί εμένα δεν μου αρέσουνε τα αψού σου και τα κοκκινισμένα μάτια σου.
΄Ετσι ξάδερφε κάμνω υπομονή να περάσουνε οι μέρες της καραντίνας, το παίζω ψύχραιμος και γενναίος, όμως, από μέσα μου, έχω σπείρει αρακά.
Εδώ, σταματώ για σήμερα την πολυλογία μου. Τους χαιρετισμούς μας σε όλους σας και από τώρα ευχές για “Καλό Πάσχα;” έστω και με κλειστές τις εκκλησιές μας.
Και κάτι τελευταίο. Κανονίσετενε εσείς οι Αμερικάνοι να ξαναβγάλετενε Πρόεδρό σας τον αχώνευτο τον Τραμπ. Όσο σκέφτομαι ότι, τώρα, στην ανάγκη μας, μόνο οι Κινέζοι μας εστείλανε βοήθεια, τόσο πιο πολύ μου κάθεται στο στομάχι ο δικός σας που μάλλον δεν γνωρίζει ότι “ο καλός ο φίλος στην ανάγκη φαίνεται”.
Τζίμη σε χαιρετώ με αγάπη
facebook
youtube
instagram
X
