Ζητώ την κατανόησή σας αν κουράζω επανερχόμενος στο ίδιο θέμα. Όμως το θεωρώ αναγκαίο και (ίσως) χρήσιμο. Για να καταλάβουν κάποιοι το νόημα των γραφομένων μου,πρέπει να συμπληρώσω το προηγούμενο, σχετικό, άρθρο.
΄Οταν μιλάμε για Τοπική Αυτοδιοίκηση, δηλαδή για βασικό ΠΥΛΩΝΑ του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος, στο μυαλό μας πρέπει να έχουμε την Εξουσία εκείνη που ευρίσκεται εγγύτερα προς τον πολίτη και σκοπό έχει να αντιμετωπίσει την καθημεριν ότητα των δημοτών, επιλύοντας μικρά ή μεγάλα τοπικά προβλήματα.
Στην Ελλάδα, αυτό, ως στόχος της Αυτοδιοίκησης, ήταν σχεδόν ανέφικτο έως το 1990 λόγω της ύπαρξης και λειτουργίας χιλιάδων μικρών Κοινοτήτων, πλήρως ανίσχυρων και σκορπισμένων ανά την Επικράτεια κάθε Νομού. Από το 1991 επιχειρήθηκε η μείωση των χιλιάδων ΟΤΑ μέσω εθελοντικών συνενώσεων αρχικά, υποχρεωτικών στη συνέχεια, μέχρι που μας “καπέλωσε” το Πρόγραμμα “Καλλικράτης” το 2010.
Από τότε, η Ελλάδα “φιγουράρει” στην τέταρτη θέση της σχετικής Πανευρωπαϊκής κατάταξης, όσον αφορά το μέσο πληθυσμό ανά Δήμο, με 34.800 κατοίκους (μέσος όρος).
Πάνω από την Ελλάδα ευρίσκονται η Δανία με 56.700 μέσο όρο κατοίκων ανά Δήμο, η Ολλανδία με 40.800 και η Ιρλανδία με 40.000. Ακολουθούν άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες (τα στοιχεία είναι του 2012) και, ενδεικτικά, αναφέρω τις παρακάτω:
Σουηδία 32.500, Βέλγιο 18.700, Φινλανδία 16.800, Νορβηγία 11.400, Ιταλία 7.500, Γερμανία 7.300,Ισπανία 5.600, Αυστρία 3.600 και Γαλλία 1.800 κατοίκους, (πάντα αναφερόμαστε στον μέσο όρο πληθυσμού ανά Δήμο).
Μετά την παρέλευση δεκαετίας από το πρώτο έτος λειτουργίας των νέων Δήμων μπορεί κάποιος να μας πει ποιό είναι το εμφανές, το απτό και μετρήσιμο όφελος; Καλυτέρευσε μήπως η καθημερινότητά μας; ΄Εχουν μήπως “απογειωθεί” αναπτυξιακά οι νέοι, γιγαντωμένοι, Δήμοι και δεν το έχουμε αντιληφθεί; Αυξήθηκε ίσως το ενδιαφέρον των πολιτών-δημοτών για ανάμειξη στα τοπικά δρώμενα; Δηλαδή τί κακό θα μας προέκυπτε αν οι Δήμοι στη Χώρα μας ήταν περισσότεροι και ο μέσος όρος πληθυσμού βρισκόταν κάπου μεταξύ των αντίστοιχων του Βελγίου, της Νορβηγίας και της Γερμανίας;
Βέβαια, πέραν του μεγέθους, η ύπαρξη ικανής ηγεσίας, είναι βασικός παράγοντας για να επιτύχει υψηλούς στόχους ένας Δήμος. Όμως, το να επιχειρούν κάποιοι σύγκριση της Χίου με τον πολύ επιτυχημένο Δήμο Τρικάλων, αυτό είναι άτοπο. Ο εκεί Δήμαρχος κ. Παπαστεργίου, όντως καινοτομεί σε πολλούς τομείς. Όμως αυτό αφορά τον πυκνοδομημένο αστικό ιστό της πόλης και όχι την περιφέρεια του Δήμου. Επισημαίνω ότι, κανείς από εμάς δεν γνωρίζει τί γίνεται (ή τί δεν γίνεται) στους Οικισμούς των πρώην επτά Δήμων που, το 2011, συνενώθηκαν αναγκαστικά με τον Δήμο Τρικάλων και ευρίσκονται διάσπαρτοι σε έκταση περίπου 600 τετραγ. χιλιομέτρων.
Για να έχουμε μάλιστα μέτρο σύγκρισης, θυμίζω ότι, η νήσος Χίος, δηλαδή ο ενιαίος Δήμος Χίου, καταλαμβάνει έκταση 842 τετρ. χιλιομέτρων με αποτέλεσμα να χάνεται η απαιτούμενη εγγύτητα Δημοτικής Εξουσίας και δημοτών,η οποία χειροτερεύει λόγω της πλήρους αποδυνάμωσης των Τοπικών Συμβουλίων που, δυστυχώς, έχουν ρόλο “διακοσμητικό” χωρίς αρμοδιότητες και πόρους.
Αντεπιχειρήματα κατά των τριών Δήμων που στηρίζονται στην άποψη ότι, η Χίος, δεν διαθέτει ικανά αυτοδιοικητικά στελέχη ή ότι το κόστος των τριών Δήμων θα είναι αυξημένο, διακρίνονται από πεσιμισμό και “μπακαλίστικη”λογική, γι αυτό και δεν χρήζουν σχολιασμού από μέρους μου.
Αντίθετα, άξιο σχολιασμού κρίνω το “φοβικό” αντεπιχείρημα ότι, οι Βρονταδούσοι, επιδιώκουμε τη συνένωση με τα Βορειόχωρα, στοχεύοντας δήθεν στο “καπέλωμα” των Βορειοχωρούσων!!
Ας μου επιτραπεί να χαρακτηρίσω την άποψη αυτή αστήρικτη, έως και ανόητη. Ναι μεν βασίζεται στην πληθυσμιακή υπεροχή της Κωμόπολής μας, όμως, αγνοεί ή παραβλέπει την πραγματικότητα.
Ως γνωστόν, τη σημερινή εικόνα του Βροντάδου, την έχει διαμορφώσει η πληθυσμιακή κινητικότητα των περασμένων δεκαετιών. Η εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, οδήγησε σε μετοίκηση χιλιάδες συμπατριώτες. Αρκετοί εξ αυτών, προερχόμενοι από τη Βόρεια Χίο, επέλεξαν ως χώρο μόνιμης κατοικίας την πόλη της Χίου (Χώρα) και άλλοι τον Βροντάδο, του οποίου, η σημερινή πληθυσμιακή διαστρωμάτωση, σε τίποτα δεν θυμίζει την αντίστοιχη προπολεμική.
Λόγω κυρίως του ναυτικού επαγγέλματος και της κοινής φοίτησης στα Σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης του Βροντάδου, οι “γηγενείς” Βρονταδούσοι, έχουν αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς φιλίας και συναδελφικότητας που οδήγησαν σε αμέτρητα “συμπεθεριά” και “κουμπαριές” με Συκιαδιώτες, Λαγκαδούσους, Καρδαμυλίτες και άλλους Βορειοχωρούσους, ενώ, μεγάλος αριθμός Βρονταδούσων, μετοίκησε σε Αττική και ξένες Χώρες.
Ιερείς, καταγόμενοι από τη Βόρεια Χίο, βάφτισαν εκατοντάδες Βρονταδουσάκια, πάντρεψαν άπειρα ζευγάρια και κήδεψαν προγόνους μας. Μνημονεύω ενδεικτικά και με σεβασμό στη μνήμη τους τους μακαριστούς Ιερείς π. Νικόλαο Χαμέτη (Άγ.Νικόλαος), π. Θεόδωρο Παπαληό (Ερειθιανή) και π. Ευάγγελο Λούρο (΄Αγ. Μάρκος).
Θυμίζω ότι, σήμερα, άξιοι και σεβαστοί Ιερείς, λειτουργούν Ι. Ναούς του Βροντάδου όπως ο πατέρας Ιωάννης Κοντός (Άγ. Γεώργιος) ο π. Μάρκέλλος Μαλαφής (Προφ. Ηλίας) και ο π. Γεώργιος Πουλιάς (Ερειθιανή), ενώ, ένας νέος (ηλικιακά) Βρονταδούσης Ιερέας, ο π. Γεώργιος Πύρρος, διακονεί την Κοινωνία των Αμάδων. Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί με άξιους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων.
Επισημαίνω ακόμη τους δεσμούς μεταξύ Βροντάδου και Βορειοχώρων που προέκυψαν από δραστηριοποίηση Βρονταδούσων τσοπάνηδων, ψαράδων, μικροεμπόρων, τεχνιτών, οδηγών λεωφορείων και ταξί στη Βόρεια Χίο όπου, σχεδόν όλο τον χρόνο, συναντά κανείς κυνηγούς εκ Βροντάδου ή Βρονταδούσους που έχουν στήσει τα εξοχικά τους (κάποιοι και μόνιμες κατοικίες) σε Οικισμούς της Αμανής ή του Πελιναίου. Είναι όλοι αυτοί οι ισχυροί δεσμοί, που έχουν κάμψει εδώ και χρόνια ό,ποιον τοπικιστικό φανατισμό διέκρινε πολύ παληά τους Βρονταδούσους. Οι ίδιοι δεσμοί και οι φιλίες, συνέβαλαν εν μέρει στην εκλογή, ως Δημάρχων Ομηρούπολης, δύο μη “γηγενών” συμπολιτών ήτοι του Δημήτρη Παπαληού το 2002 και του Γιάννη Μαλαφή το 2006. Βέβαια, και οι δύο τους, έχοντας μεγαλώσει και ανδρωθεί στον Βροντάδο, λογίζονται (και είναι) Βρονταδούσοι έστω και αν οι γονείς τους είχαν καταγωγή από τα Βορειόχωρα.
Αυτό ακριβώς το παράδειγμα το αναφέρω για να καταδείξω το αβάσιμο του φόβου κάποιων ότι, οι Βρονταδούσοι, επιδιώκουμε “καπέλωμα” των Βορειοχωρούσων.
Προσωπικά, επειδή η ηλικία και λόγοι υγείας δεν μου επιτρέπουν πλέον άμεση ανάμειξη στα κοινά του τόπου μας, το μόνο που μπορώ να εισφέρω στον κοινό αγώνα, είναι προτάσεις και επισημάνσεις γραπτές και ενυπόγραφες.
Ενδεχομένως -όπως μου λένε φίλοι- ματαιοπονώ. Δηλαδή “χάνω τα λόγια μου...” Όμως προσωπικά εκτιμώ ότι, “τίποτα δεν πάει χαμένο”. Οι “σπόροι” που σήμερα “πέφτουν στη γη”, ίσως κάποια μέρα φυτρώσουν και καρπίσουν προς όφελος της ιδιαίτερης πατρίδας μας.
facebook
youtube
instagram
X
