Αν αρχίσω να μετράω στιγμές, μάλλον θα έγραφα βιβλίο, και νομίζω το έχουν κάνει άλλοι, πολύ καλύτερα από εμένα και ενδεχομένως, να χαθεί και όλο το νόημα αυτής της προσπάθειας να αποκωδικοποιήσω μια κοινωνία αν θέλετε ολόκληρη- σε λίγες μόνο γραμμές. Γιατί, αυτό έχει για μένα αξία σε ότι αφορά τις εμπειρίες σου από ένα μέρος που έζησες και συμβίωσες με ανθρώπους και καταστάσεις, να κρατήσεις την ουσία δηλαδή και τις εικόνες που σου έρχονται απευθείας στη μνήμη σου κάθε φορά που ακούς για τη Χίο ή την θυμάσαι από μια φωτογραφία και όχι αναγκαστικά- μεμονωμένα περιστατικά από μια βραδινή έξοδο, μια ημέρα εξεταστικής ή ένα όμορφο Κυριακάτικο γεύμα με παρέα στο Λιθί.
Όταν ακούω για τη Χίο μου έρχεται η αλήθεια ένα συναίσθημα νοσταλγίας που αυτό θέλω να ξεδιπλώσω σε λίγες γραμμές, να αποτυπώσω χιλιάδες εικόνες σε ένα αφιέρωμα.. ψυχής!
Στη Χίο πέρασα το 2005, στο τμήμα Μηχανικών Οικονομίας και Διοίκησης, και έφυγα περίπου, τον Ιούνιο του '10. Θα το πω, χωρίς υπερβολή, η Χίος είναι το δεύτερό μου σπίτι. Μάλιστα δεν είναι τυχαίο πως, αν για ένα και μόνο μέρος θα έπρεπε να πάρω την απόφαση να αφήσω την Κάλυμνο, το περήφανο νησί που κατάγομαι, για λόγους επαγγελματικούς και όχι μόνο, θα ήταν η Χίος. Ήταν μια παρένθεση, την κλείνω, και θα την ανοίξω ξανά, όταν θα γίνω πιο συγκεκριμένος παρακάτω.
Η συγκίνηση λοιπόν που νιώθεις τη στιγμή που το πλοίο φτάνει στο λιμάνι, για εμάς τουλάχιστον, τους εκατοντάδες φοιτητές που έχουμε ζήσει καταστάσεις αξέχαστες στη Χίο, μόνοι.. πρώτη φορά μακρυά από το σπίτι μας, είναι μοναδικη. Η στιγμή που αντικρύζεις την φωτισμένη παραλιακή σαν την ελπίδα που γεννιέται μέσα σου ακόμη και αν τα πράγματα δεν είναι καλά, οικονομικά και πολιτικά σε πανελλήνιο πάντα επίπεδο αλλά και την ζωντάνια των ανθρώπων του ιδιαίτερου αυτού νησιού που χαμογελούν, που διασκεδάζουν, που αισιοδοξούν, που δεν πτοούνται από τα προβλήματα μα αντιθέτως γίνονται πιο δυνατοί, σου αλλάζει κυριολεκτικά τη διάθεση και αναφωνείς απλά.. Είμαι πάλι πίσω, στη Χίο μου!!
Που βρίσκουν κουράγιο οι Χιώτες; Από την αγάπη τους για το νησί, από την αγάπη τους για πρόοδο, για ανάπτυξη, για την εξέλιξη της εγχώριας οικονομίας τους αλλά και από την κουλτούρα τους την ίδια- να γεμίζουν δηλαδή την καθημερινότητα τους με απλότητα, με παράδοση και πολύ πολύ μεράκι σε ό,τι κάνουν. Και φυσικά, τίποτα, τίποτα κατά την ταπεινή μου άποψη δεν θα είχε κάνει την διαφορά στους επισκέπτες της αν η Χίος (ακόμη και αν ανήκω σε τουριστικό μέρος που ζούμε από τον τουρισμό διαχωρίζοντας όμως το ξεπούλημα της φυσικής μας ομορφιάς και ιστορίας από το.. προϊόν.. τουρισμός) δεν είχε (υπέρ)προστατέψει πιστεύω τον ευλογημένο πλούτο που διαθέτει. Από τον πρωτογενή τομέα μέχρι τα γράμματα και τον πολιτισμό που την έχουν μετατρέψει σε έναν ξεχωριστό προορισμό για ανθρώπινες και ανεπανάληπτες διακοπες. Πόσο δε, για φοιτητική ζωή.
Η Χίος διαφέρει γιατί, παρότι δεν έχει επενδύσει (ακόμη όπως μαθαίνω) στον τουρισμό, είναι απόφαση δική σας και δεν εκφέρω γνώμη, κάθετί κυριολεκτικά πάνω στη Χίο.. θυμίζει Χίο, θυμίζει θάλασσα, βουνό, μαστίχα, χωριό, τοπική γαστρονομία, κουλτούρα, ήθη και έθιμα που δεν έσβησαν στον χρόνο και που την μετέτρεψαν σε ένα στολίδι του Αιγαίου.
Χίος. Όμηρος, Μίκης Θεοδωράκης, Σταμάτης Κριμιζής, πατήρ Αντώνιος (Κιβωτός του Κόσμου) και Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Εμπορικό Ναυτικό και Νέα Μονή, η Χίος του Κανάρη με τα ΨΑΡΑ, η Χίος με την Απλωταριά, με την βιβλιοθήκη του Κοραή, η Χίος των εφοπλιστών, η Χίος με την παραλιακή που δεν βαριέσαι να την περπατάς, να τη χαζεύεις, να νιώθεις την αύρα του νησιού, την ηρεμία που σε γαληνεύει, η Χίος με τη μαστίχα, η περιβόητη μαστίχα που έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και που αποτελεί μοναδικό, παγκόσμιο φαινόμενο ενώ δεκάδες πατέντες και προϊόντα καλλωπισμού αλλά και άμεσης κατανάλωσης σήμερα, φιγουράρουν με την ποιότητα τους στις μεγαλύτερες αλυσίδες καταστημάτων ανά την Ελλάδα. Η Χίος της Μικράς Ασίας, η Χίος που δεν υποτάσσεται, που χτυπά η καρδούλα της για Ελλάδα και φιλότιμο, η Χίος με τις καταγάλανες παραλίες και τα δεκάδες χωριά που σε μαγεύουν, που σε ταξιδεύουν. ΑΧ αυτά τα χωριά, τι να πω.. κάθε χωριό και μια ξεχωριστή παράδοση, μια σπάνια ομορφιά, και από την άλλη, αγωνιστές που συντηρούν την ιστορία του τόπου τους και που διατηρούν αυτή την κληρονομιά τους ανέγγιχτη στο χρόνο και στο μοντερνισμό, που η λέξη ‘γραφικό’ μπορεί να μην είναι αρκετή για να χαρακτηρίσει τη διαχρονικότητα της.. μοναδικότητας αυτού του νησιού. Η Χίος της εξωστρέφειας, η Χίος που δεν υποκρίνεται, η Χίος με τον ρουκετοπόλεμο, η Χίος που είναι αυτή που είναι, ήταν, και θα είναι, απλά.. αληθινή!!
Τα τελευταία χρόνια, για διάφορους λόγους, την επισκέφτηκα 2-3 φορές για λίγες μέρες και το συναίσθημα ήταν όπως κάθε φορά που έρχομαι στο νησί. Εντυπωσιακό. Η πιο πρόσφατη επίσκεψη, το καλοκαίρι. Δεν είναι μικρό να λες, "θα μπορούσα να μείνω". Γιατί, ναι, όπως το σπίτι μας είναι πάντα .. το σπίτι μας, έτσι και η Κάλυμνος έχει μια αξιοζήλευτη πολιτισμική κληρονομιά, φυσικό πλούτο, ιστορία, ποιότητα, αγωνιστές του μεροκάματου στα Ίμια και στα χωράφια αλλά και στα μεγάλα ιατρικά κέντρα και σε κολοσσιαίες επιχειρήσεις που διαφημίζουν το νησί μου σε ολόκληρο τον κόσμο και δεν παύει να την αγαπώ Αλλά, όταν πέρασα εγώ στο Πανεπιστήμιο, δεν ήρθα από την πόλη αλλά από νησί. Είναι διαφορετικό βλέπετε να την αγαπήσει (ή και όχι, αν και σπάνιο, γιατί μια μεγαλούπολη έχει άλλα καλά για έναν που μεγάλωσε εκεί) ένας Αθηναίος που βλέπει καθημερινά γαλάζιο, ασφάλεια, ηρεμία ψυχής και αληθινές διαπροσωπικές σχέσεις που δεν υπάρχουν στην πρωτεύουσα και διαφορετικό για ένα νησιώτη που έτσι και αλλιώς, ήμουν ήδη χορτασμένος από.. ποιότητα ζωής. Κι όμως, επειδή έχω συναναστραφεί και με Χιώτες, δεν έζησα μοναχά στη Χίο, και έχω γνωρίσει την φιλοσοφία τους και τις αντιλήψεις τους, πέραν του ότι είναι ένας λαός που δεν κολλάει πουθενά, σε θάλασσα και στεριά, παρατήρησα προς έκπληξή μου και πόσα κοινά έχουμε ειλικρινά μέσα από τις συζητήσεις μας. Μια αλληλοεκτίμηση και μια χημεία που δεν την είχα βρει πουθενά στο παρελθόν, όπου κι αν έχω ταξιδέψει. Μα.. ίσως τελικά, να είναι και πιο εύκολο όλο αυτό. Ίσως μ' ένα κεράκι στην εκκλησιά, μια ψυχοθεραπεία στο Πυργί κι ένα κρασάκι πλάι στο κύμα του λιμανιού, να είναι αρκετό για να αγαπήσει κανείς τη μυροβόλο Χίο και την ιστορία της. Και το πιστεύω αυτό.
Αυτή λοιπόν τη Χίο θυμάμαι και αγάπησα, και όχι μόνο είμαι σίγουρος πως δεν θα με απογοητεύσει ποτέ, αλλά θα την επισκέπτομαι όσο μπορώ, πιο συχνά. Γιατί, αυτά τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν και ο λόγος να μην κλείσω τις παρτίδες που κάποτε άνοιξα με το νησί της Χίου που έζησα 5 υπέροχα χρόνια. Είναι μια προσωπική υπόσχεση, πρώτα στον ίδιο μου τον εαυτό και έπειτα σε όλους εσάς.
Καλή δύναμη, καλή χρονιά.
Με υγεία και πρόοδο.
Παναγιώτης Βούρος
ΥΓ. Ναι, έχουμε σχέση με Αϊβαλί, από προπάππου, και ενδεχομένως με Σάμο, εξού και το "Βούρος".
facebook
youtube
instagram
X
