Αφιερωμένο στη γη που μας αντέχει ακόμη...

Η ΓΗ ΠΟΝΕΙ...

(Από την Τριλογία των αντί»,

βιβλίο «αντί λυγμών.)

 Η γη...
Γη των Θεών...
Γη των ανθρώπων...
Γη-δώρο...
Γη-Ευαγγελισμός...
Γη-υπόσχεση... 
Γη-παράδεισος...

Γιατί τρέμει...;
Γιατί φοβάται...;
Γιατί βογγά...;
Γιατί σπαράζει...;
Γιατί πονεί...;
Γιατί αιμορραγεί...;

Θρήνος...
Απελπισιά...
Πόνος...
Μίσος...
Αίμα...

Δειλά ανθίζουνε πια τα λούλουδα...
Άνοστα πια καρπίζουνε τα δεντρά...
Φαρμακωμένα τρέχουν τα νερά...
Πικρές κυλούν οι μέρες...
Τις νύχτες μόνο εφιάλτες τριγυρνούν
και λυσσασμένοι λύκοι παραφυλάνε...

Τα δάση αιμορραγούν και κλαίνε τα νεκρά κλαδιά...
Οι θάλασσες φτιούν θάνατο και κορμιά σφαγμένα...
Ο ουρανός βγάζει τα μάτια του, σαν τον Οιδίποδα,
για δε βαστά της μάνας του τον βιασμό να βλέπει...

 Οι Εφιάλτες γίνανε τώρα οδηγοί...
Σκάβουνε λάκκους, τους γεμίζουνε κορμιά
κι απάνω τους οικοδομούν το μέλλον των ανθρώπων...

Οι Έσχατοι, συνοπτικά αποφασίζοντας,
την αξιοκρατία, την αλήθεια και τη δικαιοσύνη εκτελέσανε 
κι ανέβασαν στους θώκους και στους θρόνους 
χάρτινα ανδρείκελα φτιαγμένα από χρήμα...

 Οι Άρπαγες, αδίστακτα ορμούν
μπαίνουν στα σπίτια, στις εκκλησιές, στα σώματα,
ορμούνε στο μυαλό, στην καρδιά, στη συνείδηση,
ξεριζώνουνε την ανθρωπιά, τη συμπόνια, το θάρρος,
κλέβουν τη γαλήνη, την δημιουργικότητα, τα όνειρα
κι ύστερα,

ντελαλώντας, τα βγάζουνε στις αγορές του κέρδους
και όσο-όσο τα ξεπουλούν 
σε δόλιες δημοπρασίες και σκλαβοπάζαρα.

 Οι Δειλοί πάλι,
-κληρονομικώ δικαιώματι-
καταφεύγουν στην υπακοή, την υπομονή και της ελπίδας το μύθο,
κάνουν αντίσταση με λόγια πολλά και κούφιες αντιρρήσεις,
πετροβολούν με κόκκους άμμου το θεριό,
πυροβολούν με άσφαιρα τσιτάτα την κακομοιριά τους,
παίρνουνε αγκαλιά τη θλίψη της κατάντιας τους, 
την νανουρίζουνε τα βράδια μπας και την κοιμίσουν,
κάθονται στο τραπέζι τους τ’ αδειανό, 
τσουγκρίζουν με την φτώχεια τους 
κι απέ, σηκώνονται, πάλι πεινασμένοι, 
 τους χορτασμένους παριστάνοντας.

 Οι Αφελής και οι Αδιάφοροι, 
οι πιο επικίνδυνοι σύμμαχοι του σκότους,
για την συμμετοχή τους στο έγκλημα
περνούνε βιαστικά κι αδιάφορα 
πλάι στα αιματοβαμμένα αποδεικτικά στοιχεία,
τρέχοντας να προλάβουνε τα πολυδιαφημισμένα ταξίδια
στις χώρες της ουτοπίας, της απαξίας και της ευκολίας. 
Ύστερα, 
ανικανοποίητοι και πάντα πεινασμένοι για φτηνή διέξοδο,
κουρνιάζουν δίπλα στην κακομοιριά, την άγνοια και την αμορφωσιά τους,
δηλώνουνε θιγμένοι, παραμελημένοι και πάντα προδομένοι, 
κατηγορώντας την μοίρα, τους θεούς, τον διπλανό τους 
κι όλους τους άλλους τελικά, 
για ανεπάρκεια, ανικανότητα και δόλο,
αρνούμενοι να προβληματιστούν, να σκάψουν μέσα τους, 
να πάρουνε το μερδικό τους 
και να σηκώσουν την ευθύνη τους.
Εκείνη την ευθύνη που, αν την αναγνώριζαν,
θα ξέφευγαν από της αφέλειας τους τα δεσμά
και της αδιαφορίας τους τ’ ανήλιαγα μπουντρούμια.

 Κι όσοι απομείναν Άνθρωποι...;
Άλλοι κλειστήκαν σε σπηλιές, σε ξεροπήγαδα και λάκκους,
κι έχουνε φίδια φίλους κι άγρια θεριά σινάφι,
κι οραματίζονται μια άσπιλη και δίκαια ζωή σε άλλη διάσταση
των ευαγγελισμών τις υποσχέσεις περιμένοντας.

Άλλοι –πολλοί- αδράχνουνε κατά καιρούς ρομφαίες και σπαθιά 
κι ορμούν σε μάχες κι αιματηρούς αγώνες, 
τα όσα τους αρπάξανε και τους στερούν διεκδικώντας. 
 Μα έτσι, καθώς χαραμίζουνε γενιές και σπαταλούν πολιτισμούς 
στη βίαιη αλλά μάταιη διεκδίκησή τους, 
πάλι στο έγκλημα κατά της γης και της ζωής φτάνουνε
που τελικά ενάντια σ’ αυτούς ξαναγυρίζει.

 Κι άλλοι, όσοι διαλέξανε για στόχο
να υπηρετήσουν τις αρχέγονες αξίες και τις εντολές, 
μάχονται -άοπλοι κι αθώοι- 
με μόνη πανοπλία την ευθύνη τους.
Δόρυ έχουνε τη γνώση και την πίστη στο καλό,
των αγαθών προθέσεών και της συνείδησής τους τ’ ατσάλι για ασπίδα, 
πασχίζουν να γιατρέψουν τις λαβωματιές τούτης της γης,
της γης που με ευαγγελισμούς και υποσχέσεις τους χαρίστηκε 
εκείνη την απώλεια του παραδείσου ν’ αντικαταστήσει, 
όπου το μέλλον του ανθρώπινου του γένους θα ανθίζει εσαεί
και θα την χαίρεται εις τους αιώνες των αιώνων.

 Μήπως και τότε σταματήσει να πονά κι αυτή η γη...
Μήπως όταν οι θρήνοι γίνουνε ύμνοι χαράς,
οι στεναγμοί γέλια και χαριεντίσματα,
τα αίματα νιος σπόρος καρπερός 
κι οι βόγγοι γίνουν αναστεναγμοί έρωτα κι ευτυχίας,
να εκπληρωθεί του Ευαγγελισμού το μήνυμα
κι η Σωτηρία να πραγματοποιηθεί επί τέλους .

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.