Η Ακρόπολη παραμένει μέχρι και το Μάρτιο του 1833 υπό τον έλεγχο Τουρκικής Φρουράς, σε μια Αθήνα που όμως ήταν ήδη ελεύθερη. Οι ενέργειες του Καποδίστρια να γίνει η μεταβίβαση της Ακροπόλεως σε ελληνική δύναμη δεν έχουν αποδώσει με τους Τούρκους να αναβάλουν και να κωλυσιεργούν, κατά τη συνήθη και προσφιλή τους τακτική. Οι διαπραγματεύσεις καρποφορούν μόνο με την άφιξη του Όθωνα και την παρέμβαση των Βαυαρών, ώστε να παραδοθεί η Ακρόπολη σ’ αυτούς.
Βαυαρικό Τάγμα κινείται προς την Αθήνα
Ένα βαυαρικό τάγμα κινείται από τις 15 Μαρτίου για τον σκοπό αυτό και φτάνει για στρατωνισμό στην Μονή Δαφνίου.
Την 1 Απριλίου 1833 φτάνει στην Αθήνα όπου και αντικρίζει ό,τι έχει απομείνει από αυτήν δηλαδή ερείπια. Η μόνη αξιοπρεπής οικία που έχει διασωθεί ήταν του πρόξενου της Ρωσίας Παπαρρηγόπουλου στην Πλάκα, όπου διέμεινε ο Όθωνας όταν εισήλθε στην Αθήνα. Κατά την είσοδο του Τάγματος στην πόλη οι λιγοστοί κάτοικοι, με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, στο ύψος του Θησείου, το υποδέχθηκαν με κλάδους ελαίας, ενώ στους στρατιώτες έριχναν άνθη και κλαδιά δάφνης.
Για πρώτη φορά οι Βαυαροί στρατιώτες έκπληκτοι αντίκρισαν μια Αθήνα περιτειχισμένη με πέντε πύλες. Πρώτη ήταν λεγομένη πύλη της Ελευσίνας κοντά στο Θησείο, δεύτερη στην Πατησίων, η τρίτη η λεγομένη των Πέντε Αδελφών, τέταρτη πύλη η γνωστή μέχρι σήμερα Πύλη του Αδριανού και τέλος η λεγομένη πύλη του Φαλήρου δυτικά της Ακροπόλης.
Στην Ακρόπολη δεν ήταν υψωμένη η Τουρκική σημαία, η γνωστή σε όλους ερυθρά ημισέληνος, αλλά η πράσινη σημαία του Προφήτη, αφού ο Οθωμανικός στρατός ήταν μουσουλμανικός και όχι τουρκικός.
Η Οθωμανική Φρουρά της Ακρόπολης αποτελείται από 250 μουσουλμάνους διαφόρων εθνικοτήτων, που σύμφωνα με τις περιγραφές «είχαν την όψη ληστών».
Η καταγραφή της παράδοσης από Βαυαρό Ταγματάρχη
Ο Βαυαρός Ταγματάρχης Πάλλιγγεν (ή Πάλιγκαν) καταγράφει μεταξύ άλλων λεπτομερειών στο προσωπικό του ημερολόγιο: «τα ενδύματά των αν και ήσαν άθλια και τετριμμένα οι ίδιοι έφεραν μακρά ισπανικά τυφέκια, επάργυρα πιστόλια και πλατείας μαχαίρας».
Ο τελευταίος φρούραρχος Τούρκος των Αθηνών ήτο ο Οσμάν Εφένδης, ο οποίος στις 09.00 το πρωί της 1ης Απριλίου 1833, παραδίδει στους Βαυαρούς την Ακρόπολη με ταυτόχρονη ανταλλαγή των σχετικών έγγραφων συμφωνιών. Οι Οθωμανοί ήταν σκυθρωποί και θυμωμένοι και μετά βίας απέδωσαν στρατιωτικό χαιρετισμό στο εισερχόμενο εντός της Ακροπόλεως Βαυαρικό Τάγμα.
Ο Πάλιγγεν τη νύκτα της 1ης Απριλίου, όπως και το υπόλοιπο τάγμα, έστησαν τις σκηνές τους μέσα στην Ακρόπολη και ο ίδιος μεταξύ πολλών γράφει:
«Την νύκτα η πανσέληνος επιχύσασα το μελιχρόν φως ανά την Αττικήν και τα υπερήφανα ερείπια επαρουσίασε φαντασμαγορικήν εικόνα. Εγώ έστησα την σκηνήν μου υπό τας στήλας του Παρθενώνος. Τμήμα κίονος μοι εχρησίμευσεν ως προσκεφάλαιον και ψίαθος ως στρωμνή. Την νύκτα με ανοικτούς οφθαλμούς εθεώμην έκπληκτος να λαμβάνουν σάρκα όλοι οι πόθοι της νεότητός μου. Έβλεπον τον Περικλέα επί της Ακροπόλεως των Αθηνών, τον Σωκράτην μετά των μαθητών του, τον Δημοσθένην και τον Ευριπίδην εισερχομένους εις τον ναόν της Παλλάδος. Ούτω δια μιάν νύκτα έζησα μέσα εις τον κόσμον του αρχαίου ελληνικού βίου και η νυξ εκείνη υπήρξεν η ευτυχεστέρα της ζωής μου».
Πολλοί άλλοι Βαυαροί που κρατούσαν ημερολόγια, περιγράφουν αναλόγως τις στιγμές εκείνες, όπως ο Χριστόφορος Νεέζερ (1808 - 1883) –που ήταν τότε υπολοχαγός βοηθός και αναπληρωτής του Ταγματάρχη Πάλιγκαν- (απόγονοί του οι γνωστοί ηθοποιοί Μαρίκα και Χριστόφορος Νέζερ).
Ο Χιώτης καπετάν Δημήτρης
Όμως οι Βαυαροί αν και εκπροσωπούσαν το νέο Ελληνικό Βασίλειο δεν διακατέχονταν από ελληνικό αίσθημα και έτσι δεν σκέφτηκαν ότι όφειλαν να υψώσουν την ελληνική σημαία στις επάλξεις της Ακρόπολης. Αυτό όμως το αντιλήφθηκε ένας Χιώτης καπετάνιος που ο Πάλιγγεν τον αναφέρει δυστυχώς απλά ως «Καπετάν Δημήτρης». Ο εν λόγω καραβοκύρης βλέποντας ότι στην Ακρόπολη δεν κυμάτιζε η Ελληνική Σημαία, πήγε στο πλοίο του που ναυλοχούσε στο λιμάνι του Πειραιά, αποσπά τη σημαία του πλοίου του, ανεβαίνει στην Ακρόπολη όπου και παρακαλεί τους στρατιώτες ώστε να γίνει η έπαρση της Σημαίας. Ο Πάλιγγεν γράφει ότι ο ίδιος απουσίαζε εκείνη την ώρα αλλά ο Βαυαρός υπολοχαγός που τον αναπλήρωνε (Χριστόφορος Νέζερ) βρίσκει εύλογο το αίτημα του Χιώτη πλοιάρχου. Πράγματι ο ίδιος ο Καπετάν Δημήτρης, ο εκ Χίου, ανυψώνει τη σημαία του πλοίου του στον Παρθενώνα ενώ ο γιος του που στέκεται δίπλα του φωνάζει «Ζήτω η Ελλάς».
Η Αθήνα ανακηρύσσεται πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους τον επόμενο χρόνο και συγκεκριμένα στις 30 Σεπτεμβρίου 1834.
Η καμπάνα της Ελευθερίας στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά
Συγχρόνως στον ιστορικό βυζαντινό ιερό ναό τους Αγίου Νικολάου Ραγκαβά, κτίσμα του 11ου αιώνα και κατά τη διάρκεια της έπαρσης της χιώτικης σημαίας στον ιερό Βράχο, άρχισε να κτυπά η μικρή καμπάνα του, η οποία είχε κατασκευαστεί στην Ιταλία, σηματοδοτώντας της απελευθέρωση της πόλης της Παλλάδος από τον οθωμανικό ζυγό.
Είναι η ίδια καμπάνα, η πρώτη που σήμανε στην πρωτεύουσα την 12η Οκτωβρίου 1944, την αποχώρηση των Γερμανών και το πέρας της ναζιστικής Κατοχής. Η κωδωνοκρουσία αυτή υπήρξε το έναυσμα για την καθολική κωδωνοκρουσία όλων των ιερών ναών της Αθήνας και την ομαδική κάθοδο των Αθηναίων στους δρόμους για μαζικό πανηγυρισμό.
Δυστυχώς πριν την εκπνοή του έτους, η Αθήνα βίωσε το όνειδος των αιματοβαμμένων Δεκεμβριανών, απαρχή του σπαρακτικού Εμφυλίου, με τις πληγές του να επουλώνονται αρκετές δεκαετίες μετά.
Πηγές:
- https://choratouaxoritou.gr
- http://pireorama.blogspot.com/
facebook
youtube
instagram
X
