Ο Ι. Βούρος για τον αποκλεισμό του Πειραιά του 1853

Η «καραντίνα» , ο όρος ή καλύτερα η διαδικασία που επανέκαμψε στα ιατρικά της ανθρωπότητας λόγω του covid – 19, είναι μια παμπάλαια πρακτική ώστε οι κοινωνίες να προστατεύονται από ενδημίες, επιδημίες ή πανδημίες και προέρχεται από τη λατινική λέξη quarante, δηλαδή σαράντα, όσες και οι ημέρες αποκλεισμού νεοφερμένων σε ένα τόπο για τη μη διασπορά μολυσματικών ασθενειών. Μια εκτενής και εμπεριστατωμένη έρευνα με τίτλο «Ο Ιπποκράτης δείχνει τον δρόμο, η ιστορία ανακουφίζει» της δημοσιογράφου του ΑΜΠΕ Τόνιας Μανιατέα, δημοσιεύθηκε προ ολίγων ημερών από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και δεν είναι παρά η διαδρομή από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας των περιοριστικών μέτρων που θεσπίζονταν κατά καιρούς εναντίων των θανατηφόρων ασθενειών. Σ’ αυτή τη μελέτη συναντάμε τον ιατρό Ιωάννη Βούρο, επικεφαλής ομάδας επιστημόνων να εισηγείται και να επιτυγχάνει τον αποκλεισμό του Πειραιά από την Αθήνα, όταν τα πληρώματα του γαλλικού στόλου στην κατάληψη του λιμένα μετέδωσαν στον τοπικό πληθυσμό τη χολέρα. Με τον αποκλεισμό οι Αγγλογάλλοι θέλησαν να αποτρέψουν τη συστράτευση της Ελλάδας στο πλευρό των Ρώσων κατά τον Κριμαϊκό Πόλεμο.

Το απόσπασμα για τον αποκλεισμό του 1853

Μεταφέρουμε από την έρευνα το συγκεκριμένο απόσπασμα: «Η χολέρα εμφανίζεται περιοδικά και φονεύει αδιακρίτως από το 1817 έως και το 1913. Ανθεί ακόμη και σήμερα σε περιοχές, όπου το νερό είναι βρόμικο και η διατροφή μη προσεγμένη, όπως η υποσαχάρια Αφρική και τμήματα της Ασίας. Στην Ελλάδα τη χολέρα «ξεφορτώνουν» το 1853 στον Πειραιά τα γαλλικά στρατεύματα, που καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα και το επίνειό της, επιχειρώντας να αποτρέψουν τη συμμετοχή της χώρας στον Κριμαϊκό Πόλεμο. Τα πρώτα συμπτώματα εκδηλώνονται στο ελληνικό λιμάνι στις 25 Ιουνίου του 1854. Στην αρχή, η αρρώστια είναι περιορισμένη μέσα στο γαλλικό νοσοκομείο και το αγγλικό. Το πρώτο θύμα της νόσου είναι μια 30χρονη εργάτρια του Πειραιά και το δεύτερο ένας 16χρονος. Ακολουθεί μία γυναίκα, που μετέφερε τη νόσο από τον Πειραιά στην Αθήνα, όπου αφήνει την τελευταία της πνοή. Η επιδημία αρχίζει να εξαπλώνεται απειλητική. Το κεντρικό ιατρικό συμβούλιο της εποχής, το οποίο αποτελείται από τους επιστήμονες Βούρο, Ρέζερ, Ηπίτη, Τράιμπερ, Θεοφιλά και Βενιζέλο, αποφασίζει τον αποκλεισμό του ελληνικού λιμανιού με στρατιωτική ζώνη. Αλλά, ω του θαύματος της φυλής (!), η απόφαση δυσαρεστεί τους Αθηναίους, εξαιτίας της «παρεμπόδισης της συγκοινωνίας μεταξύ των δύο πόλεων», όπως δημοσιεύουν σε πηχυαίους τίτλους οι εφημερίδες της εποχής. Οι κάτοικοι της Αθήνας αγνοούν τα της φοβερής αρρώστιας με τις φριχτές συνέπειες. Μάλιστα, ακόμη και το όνομά της, πότε τους φτάνει στα αφτιά ως «χολέρα», πότε ως «χολόρροια», πότε ως «χολεριά». Και ενώ στην Αθήνα αναζητούν ακόμη το σωστό όνομα της επιδημίας, στον Πειραιά τα πολλαπλασιαζόμενα κρούσματα, που πεθαίνουν μέσα σε λίγες πλέον ώρες, τρέπουν τους υγιείς κατοίκους σε φυγή προς αναζήτηση σωτηρίας. Οι εφημερίδες της εποχής καταγράφουν «πλημμυρίδες εσωτερικών μεταναστών» σε Ύδρα, Αίγινα, Σπέτσες, Σύρο και άλλα νησιά. Στον Πειραιά απομένουν όλες κι όλες 60 οικογένειες. Αυτές που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να μετακινηθούν».

Θεμελιωτής της Ιατρικής

Ο Ιωάννης Βούρος, θεμελιωτής της Ιατρικής στην Ελλάδα και από τους πρωτεργάτες της σύστασης της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, γεννήθηκε στην Χίο την 1η Ιουλίου 1808, για να λάβει την αρχική του παιδεία στην ιστορική Ακαδημία του νησιού. Μετά μετακόμισε με τους γονείς του για την Τεργέστη όπου σπούδασε πειραματική φυσική και Φυσική ιστορία στην Βασιλική Ακαδημία (Academia Reale). Παράλληλα παρακολούθησε ιδιαίτερα μαθήματα λογικής, ρητορικής, λατινικών και ιταλικών.Από το 1825 έως το 1829 σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, και διέμενε στην οικία του Έλληνα γιατρού Στέφανου Οικονόμου, στον οποίον αφιέρωσε τη διδακτορική του διατριβή με τίτλο De pharmacologia Graecorum veterum in genere.Συνέχισε τις σπουδές του στο Χάλλε, από όπου έλαβε το διδακτορικό του το 1832, και στο Παρίσι, όπου και γνωρίστηκε με τον Αδαμάντιο Κοραή. Το 1831 επέστρεψε στην Ελλάδα και διορίστηκε νομίατρος Κυκλάδων.Διορίστηκε τακτικός καθηγητής ειδικής νοσολογίας και κλινικής και έγινε ο πρώτος καθηγητής ιατρικής αμέσως μετά την σύστασή του Εθνικού Πανεπιστημίου το 1837. Δίδαξε ως το 1848, όταν παραιτήθηκε για λόγους υγείας. Διετέλεσε Πρόεδρος του Ιατροσυνεδρίου και διορίστηκε αρχίατρος και σύμβουλος του  Όθωνα. Ακόμη εργάστηκε ως τμηματάρχης του υγειονομικού τμήματος του υπουργείου Εσωτερικών. Μετά την έξωση του βασιλιά μετακόμισε επαγγελματικά στην Κωνσταντινούπολη, όπου έχασε μέρος της περιουσίας του στην μεγάλη Πυρκαγιά του Σταυροδρομίου και επέστρεψε στην Ελλάδα. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 28 Ιανουαρίου 1885.

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.