«Ιπτάμενα Δελφίνια», ιστορία τομής και θρύλος συνάμα στην ελληνική ακτοπλοΐα, ως ιδέα και υλοποίηση, φέρουν την υπογραφή του «χρυσού καραβοκύρη» αειμνήστου Γεωργίου Π. Λιβανού.
Η εταιρεία του Ceres Flying Dolphins για δύο τουλάχιστον δεκαετίες προσφέρει την σύνδεση μεταξύ Πειραιά και νησιών ή λιμένων του Αργοσαρωνικού, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην κορύφωση της τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής.
Αποτελεί την πιο γνωστή επιχειρηματική δραστηριότητα του Γεωργίου Π. Λιβανού στη χώρα μας, πέραν της ποντοπόρου ναυτιλίας, με την οποία ανατρέπονται όλοι οι «συμβατικοί τρόποι μεταφοράς» δεκαετιών.
Η ιδέα για τη δρομολόγησή τους έρχεται από τη μακρινή χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου και από έναν επιστήθιο φίλο και στενό συνεργάτη για χρόνια του Έλληνα εφοπλιστή. Ο επικεφαλής του ναυπηγείου Χακοντάτε στη Βόρεια Ιαπωνία ονόματι Γκόντα είναι ο άνθρωπος που παρακινεί τον Γ. Π. Λιβανό να ασχοληθεί επιχειρηματικά με τα «ιπτάμενα δελφίνια». Είναι εκείνος ο μάνατζερ που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο με τους Ρώσους που διαθέτουν τα σκάφη.
Ήδη δύο από τα ασυνήθιστα για τα ελληνικά δεδομένα της εποχής, συγκεκριμένα της δεκαετίας του 70, είναι παροπλισμένα στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, ρωσικής κατασκευής, με τον Γκόντα να αναλαμβάνει χρέη διαπραγματευτή-μεσολαβητή, μεταξύ Σοβιετικών και Γ.Π. Λιβανού, του προσωπικού φίλου που θα μπορούσε να ανταποκριθεί επιτυχώς στο εγχείρημα.
Όντως τα «Ιπτάμενα Δελφίνια» κυριαρχούν στις θαλάσσιες μεταφορές του Σαρωνικού, επεκτείνονται στις Βόρειες Σποράδες και για κάποιο διάστημα στα νησιά των βορείων Κυκλάδων.
Παρέχουν ταχύτητα, άνεση αεροπορικού ταξιδιού και πολυτελές σέρβις, στοιχεία πρωτοπορίας στις ακτοπλοϊκές ελληνικές γραμμές.
Το ξεκίνημα του Γ.Π. Λιβανού
Σε ένα μικρό και απέριττο γραφείο αρχίζει το 1947 το ξεκίνημα του εκ Καρδαμύλων στο στίβο του εφοπλισμού. Είναι ο χώρος που του παραχωρεί ο ήδη φτασμένος συμπατριώτης του Ιωάννης Μιχαήλ Καρράς, μετά από αίτημα του συντοπίτη, φίλου και συναδέλφου του, θείου του πρώτου, Ιωάννη Λιβανού. Είναι η εποχή των Liberty’ s, η χρυσή εποχή που απογειώνει την ελληνική ναυτιλία και τους Έλληνες πλοιοκτήτες.
Η συμπόρευση των δύο ανδρών είναι αγαστή για μια ολόκληρη ζωή, γίνεται δε ισχυρότερη και στενότερη, με το γάμο του Λιβανού με την πρωτότοκη κόρη του Καρρά, Φωτεινή Ι. Καρρά.
Ο Γ.Π. Λιβανός βλέπει το πρώτο φως στη Νέα Ορλεάνη, μόλις τρία χρόνια προτού ξεσπάσει η οικονομική κρίση που συνταράσσει ολόκληρη την Αμερική το 1929 και όχι μόνο.
Από τη Νέα Ορλεάνη ο μικρός γιος του καραβοκύρη Πέτρου Λιβανού, πήρε μαζί με την αμερικανικής καταγωγής μητέρα του τον δρόμο της επιστροφής στις πατρογονικές εστίες, στα Καρδάμυλα της Χίου. Εκεί, μετά και την οριστική αναχώρηση της μητέρας του, μεγαλώνει δίπλα στα αδέλφια του πατέρα του, τους καπετάν-Γιάννη και Ειρήνη Λιβανού. Στα πρώτα εφηβικά χρόνια καταφθάνει από το νησί στην πρωτεύουσα. Ο πόλεμος τον βρίσκει στην Αθήνα να σπουδάζει στο κολέγιο.
Με το τέλος του πολέμου επιστρέφει στην Αμερική και παίρνει αναγκαστικά τον δρόμο για το κοντινότερο κέντρο κατάταξης νεοσυλλέκτων. Μετά την εκπαίδευση μετατίθεται στο μέτωπο του Ειρηνικού. Με την παράδοση της Ιαπωνίας επιστρέφει στη Νέα Υόρκη όπου ξεκινά τη θαυμαστή επιχειρηματική του διαδρομή.
Τα πρώτα πλοία
Η πρώτη μαγιά του στόλου του, ο οποίος φτάνει στις αρχές της δεκαετίας του 1990 τα 110 πλοία όλων των ειδών και των χωρητικοτήτων, πάντοτε με υψωμένη τη Γαλανόλευκη, δημιουργείται με αγορές των «ευλογημένων πλοίων» Liberty’ s. Ο Λιβανός ακολουθεί τα βήματα του πεθερού του Ι. Μ. Καρρά, ο οποίος το πλοίο «Frank J. Cuhel» μετονομάζει το 1947 σε «Φωτεινή», το όνομα της πρώτης από τις τέσσερις κόρες του και κατοπινής συζύγου του Γ. Π. Λιβανού.
Η αποκορύφωση και η ανάδειξή του σε ηγετική φυσιογνωμία του εφοπλισμού γίνεται όταν εφαρμόζει το φιλόδοξο σχέδιο της κατασκευής μικρών «έξυπνων» πλοίων με χωρητικότητες γύρω στους 3.000 τόνους, ώστε να μπορούν να ταξιδεύουν το ίδιο άνετα σε ποτάμια και σε ανοικτές θάλασσες. Τα μίνι μπαλκ κάριερς του Γ. Π. Λιβανού φτάνουν στο λιμάνι της Νέας Ορλεάνης και ανεβαίνουν δίχως να συναντήσουν κανένα πρόβλημα τον ποταμό Μισισιπή κάτι που δεν είναι εύκολο να συμβεί με άλλα πλοία. Τα μίνι μπαλκ κάριερς, δεν αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες, περί τα 11 μίλια, έχουν να παρουσιάσουν αρκετές καινοτομίες για την εποχή τους, ενώ έχουν πλήρη αυτονομία και χαμηλό κόστος διαχείρισης. Αυτό συντελείται με ενσωματωμένο ένα γερανό 25 τόνων, με τον οποίο μπορούν να φορτώνουν και να ξεφορτώνουν χωρίς να έχουν εξάρτηση από τις λιμενικές εγκαταστάσεις. Έχει προβλεφθεί να δέχονται κοντέινερ και έχουν πετύχει τη μέγιστη δυνατή αυτοματοποίηση των λειτουργιών του πλοίου, σε τέτοιο βαθμό που το πλήρωμα να μην ξεπερνά τα πέντε άτομα.
Η αυτοματοποίηση και ο μικρός αριθμός αξιωματικών και ναυτών ρίχνουν το κόστος κατακόρυφα, σε μιαν εποχή όπου τα άλλα πλοία απαιτούν την παρουσία περίπου 35 ανδρών για να κινηθούν και να λειτουργήσουν.
Τα πλοία, γύρω στα 50, ναυπηγούνται στο ιαπωνικό ναυπηγείο, στο ναυπηγείο της Χακοντάτε, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’60, για να δουλέψουν και να αποδώσουν κέρδη για τρεις ολόκληρες δεκαετίες.
Η διεθνής κοινή γνώμη γνωρίζει τις δυνατότητες αυτών των μικρών και έξυπνων πλοίων με αφορμή τα αιματηρά γεγονότα που προηγούνται της δημιουργίας του νέου κράτους του Μπανγκλαντές στα εδάφη του Ανατολικού Πακιστάν. Τότε, τους πρώτους μήνες του 1971, ο ΟΗΕ ναυλώνει 20 μίνι μπαλκ κάριερς του Λιβανού προκειμένου να στείλει ανθρωπιστική βοήθεια στους αποκλεισμένους κατοίκους του νέου ανεξάρτητου κράτους.
Εδραιώνεται η συνεργασία με τους Ιάπωνες
Περίπου την ίδια εποχή ο Έλληνας εφοπλιστής μπαίνει στην αγορά των μεγάλων τάνκερ, παραγγέλλοντας στο γιαπωνέζικο ναυπηγείο της Χακοντάτε να «χτίσει» τρία ως τέσσερα πλοία με χωρητικότητες που ξεκινούν από τους 100.000 τόνους και φθάνουν τους 250.000 τόνους. Έτσι θεμελιώνεται και η προσωπική φιλία του με τον Ιάπωνα Γκόντα. Λίγο μετά τις παραγγελίες η αγορά «σπάει» όμως ο Λιβανός δεν θέλει ούτε να ακούσει για ακύρωση συμβολαίων. Προτιμά να χάσει χρήματα παρά να πάρει τον λόγο του πίσω. Άλλωστε είναι άνθρωπος που υποστηρίζει μέχρι τέλους τις επιλογές του και έχει μάθει να περιμένει και να διατηρεί ακόμη και σε δύσκολες εποχές την ψυχραιμία και τη νηφαλιότητά του.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 αποφασίζει να αγοράσει, από δεύτερο χέρι, έξι από τα μεγαλύτερα σε χωρητικότητα πλοία στον κόσμο. Τα πλοία είναι των 500.000 τόνων, θυμίζουν με την εμφάνισή τους «πλωτές πολιτείες» και η μόνη διαδρομή που μπορούν να κάνουν με άνεση είναι η διαδρομή από τον Περσικό κόλπο σε ένα σταθμό που βρίσκεται έξω από το λιμάνι της Νέας Ορλεάνης. Είναι μια εποχή όπου τα μέτρα που λαμβάνονται για την προστασία της θάλασσας από ενδεχόμενα ατυχήματα σφίγγουν σε όλο τον κόσμο και ειδικότερα στην Αμερική. Μάλιστα, δεν είναι τυχαίο ότι οι εταιρείες πετρελαίων που έχουν στη διαχείρισή τους τέτοιου είδους πλοία σηκώνουν τα χέρια ψηλά.
Προστασία του Περιβάλλοντος
«Γιάννη, είναι η πρώτη φορά που θα καθήσουμε στο ίδιο τραπέζι να συζητήσουμε και δεν υπάρχει περίπτωση να διαφωνήσουμε», επισημαίνει ο Γιώργος Π. Λιβανός, ως αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών στον συνδικαλιστή Γιάννη Χαλά, επί σειρά ετών γενικό γραμματέα της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας.
Η πρόσκληση για διάλογο αυτή τη φορά δεν αφορά τις συνθέσεις των πληρωμάτων ούτε τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των ναυτικών. Πρόκειται για συνάντηση με μοναδικό θεματικό αντικείμενο την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος και την ανάπτυξη περιβαλλοντικής συνείδησης στον εφοπλιστικό και ναυτικό κόσμο της χώρας, με Όχημα την Helmepa. Πρόκειται για την Ελληνική Εταιρεία για την Προστασία του Θαλάσσιου Περιβάλλοντος, της οποίας ο Γ. Π. Λιβανός είναι εμπνευστής και δημιουργός.
Η Helmepa, στα 15 χρόνια ζωής της πετυχαίνει να συσπειρώσει τους Έλληνες ναυτικούς και εφοπλιστές σε κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις στα ζητήματα της προστασίας του περιβάλλοντος που καταφέρνει να γίνει εξαγώγιμο ελληνικό προϊόν.
Ο Ραμχί Κοτς, Τούρκος μεγαλεπιχειρηματίας, ακολουθεί τα βήματα του Γ. Π. Λιβανού και δημιουργεί στην πατρίδα του την Turmepa. Μάλιστα ο Κοτς, που ήταν απαρηγόρητος στην κηδεία του φίλου του, ανακοίνωσε την καθιέρωση ενός ειδικού βραβείου στη μνήμη του Γ. Π. Λιβανού.
Ο Γ.Π. Λιβανός φεύγει από τη ζωή το 1997, σχετικά νέος, μόλις στην ηλικία των 71 χρόνων, για να τον διαδεχθεί με επιτυχία στο τιμόνι των επιχειρήσεών του ο γιός του κ. Πίτερ Γ. Λιβανός.
Πηγές:
Εφημερίδα το ΒΗΜΑ, «Γ.Π. Λιβανός», 24/11/2008, του Κώστα Τσαούση.
https://www.mononews.gr/
https://greekshippinghalloffame.org/
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
