Πενήντα δύο χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο δεν είναι μία γιορτή. Είναι μια φλόγα που δεν λέει να σβήσει, μια ζέστα που κουβαλάμε μέσα μας τόσα χρόνια, σαν σημάδι παλιό που όσο κι αν περνά ο καιρός, μένει. Είναι εκείνη η στιγμή που άνθρωποι άοπλοι στάθηκαν όρθιοι απέναντι στο τανκ, με τα χέρια γυμνά και τη φωνή ανοιχτή, με μόνο στήριγμα το δίκιο τους. Στάθηκαν μπροστά στο κρύο σίδερο που ερχόταν κατά πάνω τους, μπροστά στη βαριά ανάσα της εξουσίας που κατέβαινε να τους τσακίσει, κι όμως δεν έκαναν πίσω. Γιατί είχαν μέσα τους κάτι πιο δυνατό από κάθε όπλο: την αξιοπρέπεια, την περηφάνια, την ανάγκη να αναπνεύσουν ελεύθερα. Στάθηκαν για ένα αύριο που δεν το ήξεραν, αλλά το πίστεψαν σαν να το είχαν ήδη ζήσει. Ένα αύριο που δεν τους το χάρισε κανείς, ένα αύριο που το διεκδίκησαν με το κορμί και την ψυχή τους. Και εκεί, μπροστά στο τανκ, η ελευθερία πήρε μορφή: στα μάτια τους, στη φωνή τους, στο «Δε θα περάσει ο φασισμός» που ακούστηκε πιο δυνατό από τις ερπύστριες που κύλησαν πάνω στην Ιστορία.
Και σήμερα; Σήμερα μας λένε πως ζούμε σε δημοκρατία. Μα η δημοκρατία συχνά μοιάζει με ανάσα κομμένη, με σκιά που τρεμοπαίζει στον τοίχο κι όλο κάτι της λείπει. Κατακτήσεις γραμμένες με αίμα ξεθωριάζουν γρήγορα, λες κι είναι βαριά η μνήμη για όσους δε θέλουν να θυμούνται.
Ψωμί. Παιδεία. Ελευθερία. Τρία λόγια που φώναξαν τότε, τρία λόγια που σήμερα πονάνε ξανά. Ψωμί όταν άνθρωποι δουλεύουν μέρα και νύχτα κι όμως το τέλος του μήνα στέκει απειλητικό σαν πέλεκυς. Παιδεία που τη λογαριάζουν με νούμερα και την ξεκουρδίζουν σαν ρολόι που ξεμένει από χέρια και καρδιά. Ελευθερία που δοκιμάζεται σε κάθε απόφαση που πέφτει βαριά, σαν πέτρα στις πλάτες όσων αντιστέκονται.
Η δημοκρατία δεν είναι βιτρίνα ούτε λάβαρο για παρελάσεις. Είναι καθημερινή ευθύνη. Και ναι συχνά είναι πεδίο μάχης. Και εδώ στην Αμανή ξέρουμε καλά τι σημαίνει μάχη. Σε τούτο τον τόπο που τον κρατάνε όρθιο οι άνθρωποί του, με το φιλότιμο, την επιμονή, το «δεν κάνω πίσω». Όχι με μεγάλες κουβέντες, μα με την καθημερινή τους στάση, με το πείσμα που κουβαλάνε από γενιά σε γενιά. Η Αμανή είναι το δικό μας Πολυτεχνείο. Και η σπίθα που καίει εδώ δεν λέει να σβήσει στο τέλος. Όσο υπάρχει αυτή η σπίθα, υπάρχει κι η ελπίδα.
Το Πολυτεχνείο δεν μας καλεί απλώς να το θυμόμαστε. Μας καλεί να συνεχίσουμε. Να μη συνηθίσουμε την αδικία. Να μη δεχτούμε το «έτσι είναι». Να μην επιτρέψουμε η σιωπή να γίνει συνήθεια. Γιατί όταν ένας λαός σωπαίνει, τότε πεθαίνει.
Η 17 Νοεμβρίου είναι υπόσχεση πως δεν θα σωπάσουμε. Πως δεν θα αφήσουμε τη δημοκρατία να ξεφτίζει. Πως η λευτεριά δεν είναι λέξη παλιά, αλλά λέξη που τη γράφουμε ξανά και ξανά κι αν χρειαστεί, τη γράφουμε με φωτιά.
Τα οράματα του Πολυτεχνείου δεν πέρασαν. Ζουν μέσα μας, χτυπούν ακόμη, ζητούν συνέχιση. Και τώρα είναι η ώρα να τα πάρουμε από τη μνήμη και να τα κάνουμε πράξη, να τα φωνάξουμε, να τα υπερασπιστούμε, να διεκδικήσουμε έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο καθαρό, πιο ανθρώπινο.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο.
facebook
youtube
instagram
X
