Λίγες, μόνο, μέρες απομένουν μέχρι μία ακόμα εκλογική αναμέτρηση σε διάστημα μικρότερο του ενός μήνα. Σύντομα, λοιπόν, μας περιμένει μια άκρως κρίσιμη επιλογή για την πορεία της χώρας μας, δεδομένης της συγκυρίας. Εν αμφιβόλω, τίθεται κατά πόσον οι νέοι θα είναι παρόντες και έτοιμοι, να κάνουν αυτήν την επιλογή και να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα-υποχρέωση, μιας και στις προηγούμενες εκλογές η αποχή των νέων στην περιφέρεια Β. Αιγαίου βρέθηκε στην πρώτη θέση μεταξύ των υπόλοιπων περιφερειών της χώρας. -54,47% στον πρώτο γύρο, 66,55% στο δεύτερο γύρο- με τους νέους, ηλικίες 17-25, να σηκώνουν τη σημαία ξανά.
Η απολιτίκ τάση είναι κοινώς παραδεδεγμένος τόπος για τη νέα εποχή, ρίπτοντας στον κάλαθο των αχρήστων κάθε Αριστοτελική θεώρηση φύσει κοινωνικού και πολιτικού ανθρώπου.
Αργά, αλλά σταθερά εξελίσσεται μια μορφή αποϊδεολογικοποίησης στο πολιτικό γίγνεσθαι. Το όραμα των νέων εκλείπει, η ελπίδα τίθεται υπό αναζήτηση, τα πολιτικά ιδεώδη κλυδωνίζονται, και οι νέοι πιστεύουν όλο και περισσότερο στην αναξιοκρατία και στον απλό τεχνοκρατισμό, στον πολιτικό αμοραλισμό και την αβελτηρία. Το « εγώ » προτάσσεται του « εμείς » , ψηφίζοντας ατομοκεντρικά, επιλέγοντας τους εκλογείς και τις περιόδους που θα ψηφίσουν ανάλογα με το κέρδος, δίχως πολιτική συνείδηση ή ακόμα και απέχοντας από την κάλπη.
Αυτή η αποχή, σίγουρα, εκφράζεται κι ως μία μορφή αντίδρασης σε ένα διεφθαρμένο σύστημα. Βασικό έρεισμα σε αυτό είναι η ψευδαίσθηση της αποχής ως αντίδρασης στον πολιτικό ή και κομματικό μηχανισμό που καταπίπτει, απεμπολώντας κάθε έννοια δημοκρατικού φρονήματος και πολιτεύματος. Αλήθεια, πόσοι από τους «επαναστάτες» νέους έχουν σκεφτεί, ότι με τη στάση αυτή ναρκοθετούν το θεμέλιο λίθο της ίδιας της δημοκρατίας, για την οποία έγιναν χιλιάδες αγώνες και συγκεκριμένα για τη συνταγματική κατοχύρωση του δικαιώματος της ψήφου;
Αυτή η ψήφος θεωρείται από τους ίδιους τους νέους, που είναι το μέλλον της χώρας, οι οραματιστές, η « μαγιά » για τη ζύμη του αύριο, ως αναγκαίο κακό, που δεν οδηγεί πουθενά, απομυθοποιώντας το εκλογικό δικαίωμα και θεωρώντας το κενό σημείο. Συχνά επικαλούνται το ακόλουθο επιχείρημα: «Γιατί τώρα υπάρχει δημοκρατία στην Ελλάδα;» Πρόκειται για μία αισχρή δικαιολογία, ένα κενό γράμμα, προκειμένου να αποποιηθούν την υποχρέωσή τους να ψηφίσουν, μεταθέτοντας το πρόβλημα στο γενικότερο σύστημα. Μία γενιά, που δεν έχει γνωρίσει ολοκληρωτικά μη δημοκρατικά καθεστώτα, μία γενιά, που λησμονεί την ιστορία της δεν είναι σε θέση, για άτοπες συγκρίσεις, κάνοντας τέτοιες δηλώσεις, πόσο μάλλον είναι καταδικασμένη, να ξαναζήσει τις μελανές σελίδες της ιστορίας της. Αντράνταχτο παράδειγμα είναι η προτίμηση, που έδειξαν οι νέοι στις περασμένες εκλογές σε ακροδεξία κόμματα,
Η ομογενοποίηση των κομμάτων κι η θέση του πολιτικού διαδραματίζει ρόλο καταλύτη στην αποστασιοποίηση των νέων από την πολιτική. Καμία ιδεολογική διαφορά, άκρατος διπολισμός, ξύλινος λόγος και δυσνόητοι μηχανισμοί για τον απλό νέο, κενολογίες, φληναφήματα και πομφόλυγες, υποσχέσεις για φαιδρούς ή φαιδρές υποσχέσεις, πολιτικοί κλεισμένοι σε γυάλινους πύργους, δήθεν αυθεντίες με αμφισβητούμενη παιδεία. Όλα αυτά συνθέτουν το πολιτικό σκηνικό, γιατί περί σκηνικού και μάλιστα κακοστημένου πρόκειται, κι οδηγούν σε δυσπιστία, απογοήτευση και φανατισμό.
Το νεαρό της ηλικίας –πρόσφατα κλήθηκαν να ψηφίσουν νέοι από την ηλικία των 17 ετών- σίγουρα δεν αποτελεί το πιο αξιόπιστο δείγμα ώριμης σκέψης, ιδίως σε μία εποχή όπου τα λεγόμενα social media προσελκύουν τις νεαρές ηλικίες, δημιουργώντας τάσεις και… εντάσεις. Η μάζα είναι η πιο εύκολη και συνάμα επικίνδυνη ατραπός, που μπορεί να ακολουθήσει ο νέος, ο οποίος δεν έχει διαμορφώσει ακόμα πολιτική σκέψη, είναι επιρρεπής στην ετεροκατεύθυνση κι άρα θα θεωρήσει την αποχή ως πανάκεια απέναντι σε άσκοπους διαπληκτισμούς σε τηλεοπτικά πάνελ. Εδώ ταιριάζει η φράση, που αποδίδεται στον Πυθαγόρα « κυάμων απέχεσθαι», την οποία χρησιμοποίησε ο Παπαδιαμάντης, για να καταδείξει την αποχή ως μοναδική επιλογή στην εποχή Δηλιγιάννη-Τρικούπη, προτείνοντας στο λαό, να απέχει μακράν της πολιτικής, μην ψηφίζοντας.
Τέλος, αν και συνταγματικά ( άρθρο 51 Συντάγματος ) κατοχυρώνεται η υποχρεωτικότητα της άσκησης του εκλογικού δικαιώματος, δεν προβλέπονται οι συνέπειες της αποχής, κι αυτό, διότι είναι δική μας ευθύνη, να αναγνωρίσουμε ότι είναι μια υποχρέωση κι όχι ένα απλό δικαίωμα. Η αποχή αποτελεί κι αυτή μια μορφή ανοχής. Ανοχής μιας υφιστάμενης κατάστασης, ανοχής της γνώμης του άλλου ως δική μας. Αποχή, ανοχή και ενοχή. Αυτό το τελευταίο συνθετικό της ενοχής στο τρίπτυχο εκλείπει και θα έπρεπε να μας προβληματίζει. Η ενοχή για ένα μέλλον, που αφήνουμε στην τύχη, με το να απέχουμε. Ο Θουκυδίδης, άλλωστε, αναφέρει στον Επιτάφιο: « Δε θεωρούμε φιλήσυχο, αλλά άχρηστο, αυτόν, που δεν ασχολείται με τα κοινά».
Καλούδη Αγγελική
Τελειόφοιτη Νομικής Σχολής Κομοτηνής
facebook
youtube
instagram
X
