Για προσωπικούς λόγους που με υποχρέωσαν να βρίσκομαι στην Αθήνα τη τρέχουσα εβδομάδα, δεν είχα/έχω εικόνα για την πραγμάτωση του εθίμου τούτο το Πάσχα. Ωστόσο κατάλαβα πως γίνεται πολύ κουβέντα, με το «καλημέρα σας» στην πόλη, στο γραφείο κ.α.
Κατά τη γνώμη μου θα ‘ταν πολύ καλύτερα να κάνουμε περισσότερα οι αιρετοί και οι δημότες και να λέμε λιγότερα κι όταν λέμε, ας λέμε ουσιαστικά και για το καλό του νησιού μας, επιτέλους.
Θυμάμαι από τη δεκαετία του ’80 τον πόλεμο που δέχθηκε το «Ιωνικό Κέντρο» και ο αείμνηστος πια πρόεδρός του Ισίδωρος Κιολέογλου κι ενώ με τη δική του δουλειά έκανε για πρώτη φορά γνώριμη τη Χίο στο Μόναχο, τη Στουτγκάρδη, τη Νυρεμβέργη και άλλες γερμανικές πόλεις (το τείχος του Βερολίνου δεν είχε πέσει ακόμη) και την επισκέπτονταν Ευρωπαίοι και Έλληνες για να παρακολουθήσουν τον Αξελό, το Μαρωνίτη, τον Καστοριάδη, τον Τσαρούχη, το Φασιανό κ.α. δίνοντας το πρώτο βηματισμό για τουρισμό στο νησί μας και μάλιστα σ’ ένα πλαίσιο που ταίριαζε αρμονικά στη φύση και στην ιστορία του τόπου. Δυστυχώς τότε επικράτησε η μιζέρια και η αδυναμία των «κομματικών συλλογικοτήτων» που ανήγαγε τα όποια μειονεκτήματα σε σχεδόν … θανατηφόρο νόσο αποδεκατίζοντας αυτό το παράθυρο πολιτισμού και επισκεπτών και άρα και οικονομικής ενίσχυσης για το νησί μας.
Στη συνέχεια η Χίος χάνει και τη δεύτερη ευκαιρία να αγωνιστεί και να διεκδικήσει ότι ο Ισίδωρος μερίμνησε να περιληφθεί καταστατικά προς όφελος του μυροβόλου νησιού, όταν μετά το θάνατο του τον Απρίλη του 2014 η κινητοποίηση δημοτών της με επιστολή τους (θέρος 2014 Θ. Χαβιάρας, Γ. Μαυρογιάννης, Ξ. Πιπίδης, Γρ. Αλοιμόνου, Χρ. Πολυχρονοπούλου, Κ. Χούλη, Αν. Καρατζά, Αθηνά Λουτράρη, Θ. Καραμουσλής, Ανθή Λώ Καλούδη, Κ. Φραγκομίχαλος, Ανθ. Ζαννάρα κ.α.), προς τον αποχωρούντα Π. Λαμπρινούδη αλλά και τον νεοεκλεγέντα τότε δήμαρχο Εμμ. Βουρνού και τον επικρατήσαντα συνδυασμό του, να σταθεί, να συμπαρασταθεί, να αδράξει την ευκαιρία για διεκδίκηση του οικήματος στη Λυσίου 11 στη Πλάκα Αθηνών και στο «Ράχτη» της Ομηρούπολης, με όσα μπορούσαν να σημαίνουν όλα αυτά για το νησί μας, (περιουσία, στέγαση δραστηριοτήτων, εκμετάλλευση/αξιοποίηση συνεργασία με Δήμο Αθηναίων-ιδιώτες) δείλιασαν στο ξετύλιγμα του κουβαριού και αντί να γίνει –πέραν της μιας παρουσίασης ενώπιον του απερχομένου Δημοτικού Συμβουλίου και νεοεκλεγέντος δημοτικού συνδυασμού- μια εποικοδομητική συζήτηση, συντονισμός και σχεδιασμός με τους εν λόγω δημότες, οι τελευταίοι αφέθηκαν μόνοι τους να λαμβάνουν εξώδικα από άσχετους με το νησί, διάσημους ή μη, επιγόνους του Κέντρου, να πολεμούν ουσιαστικά μόνοι στο Ειρηνοδικείο, να έχουν ένα παρασκήνιο «συμφερόντων» απέναντί τους και πάντως όχι κοντά τους και αγωνιστικά το δήμαρχο Χίου!
Να πούμε και να θυμηθούμε τη μάχη του αεροδρομίου, δίκην τριακονταετούς πολέμου; Να παραδεχθούμε ότι «κείνα φέραν τούτα» και μεταξύ άλλων συντέλεσαν στα ακριβά εισιτήρια, στη μη άφιξη «τσάρτερ», στην ανυπαρξία τουριστικής ανάπτυξης, στην εσωστρέφεια; Να θυμίσουμε ότι με ενέργειες άλλων φορέων η μετεγκατάσταση του σωφρονιστικού καταστήματος Χίου είχε φθάσει πολύ κοντά επί υπουργίας Δικαιοσύνης του κ. Χαρ. Αθανασίου (δηλαδή παραμονή του έμψυχου δυναμικού στη Χίο), ένας θύλακας οικονομικής τόνωσης (με την τροφοδοσία, θέρμανση κ.λπ. ετησίως, ενίσχυση της μτβ έδρας της Χίου, του Εφετείου Β.Αιγαίου) και ότι μέχρι να το αποφασίσει η δημοτική αρχή Χίου να αδράξει το «έτοιμο φαΐ» σε βηματισμό υλοποίησης, να εκφραστούν στο Τύπο κάποιοι συμπολίτες (2-3 τον αριθμό) που κόμιζαν μάλλον … τους προβληματισμούς της τελευταίας, ήλθαν τα «πάνω κάτω» και φθάσαμε πάλι στο πουθενά και το τίποτα; ή μέχρι να περάσει όλους τους κάβους της «γραφειοκρατίας και των αδειοδοτήσεων» η περίφημη επένδυση Κολάκη στα Κεραμεία, -που θα έδινε άλλη πνοή στη Χίο, (με το «πεντάστερο» που, καλώς η κακώς, απαιτείται ακόμη και για τέλεση των Ιατρικών Συνεδρίων) μάλλον και με όσα μεσολάβησαν πήγε στα αζήτητα;
Να πούμε για τα «αρχαιολογικά» μας, τον Πύργο των Δοτιών που καταρρέει, τον Κάμπο της Χίου που είναι ένα από τα μνημεία της Ευρώπης που κινδυνεύουν με κατάρρευση και εμείς μένουμε στις ξεναγήσεις στο «Αντουάνικο» -χρήσιμες και αξιόλογες σε κάθε περίπτωση- όμως με την «ταή» απέξω από τους μανδρότοιχους να είναι τους περισσότερους μήνες (παραμονή 15 Αύγουστου κουρεύτηκε το 2016) ίσα με το μποϊ των δημοτών, είναι αυτή εικόνα του νησιού μας;
Πρόσφατα είδαμε και διαδρομή γυναικών, προς τιμήν - και καλά - της ημέρας της γυναίκας! Πώς να αγνοήσει όμως κανείς ότι λίγο πριν-λίγο μετά την γιορτή της γυναίκας η δημοτική αρχή στέρησε το Ομήρειο από τη κομψή παρουσία της πρόεδρου του κ. Καλκούνη ενώ έθεσε τέρμα στην αντιδημαρχία της κ. Ποταμούση, περνώντας έτσι τη διοίκηση του Δήμου (αν συμπέρανα ορθά) μόνο σε άνδρες; Αυτή είναι λοιπόν η θέση του δημάρχου για τις γυναίκες, οι δε τελευταίες είναι λόγω ποσόστωσης το αναγκαίο «συμπλήρωμα» για κάθε αρρενωπό συμπολίτη μας που επιθυμεί να αναδειχθεί σε δήμαρχο; Αν τελικά δεν το έχουν αντιληφθεί κάποιοι συμπολίτες/συμπολίτισσες μας η «Χία κόρη» στέκει απ’ τα βάθη της Αρχαιότητας στο πολιτισμό μας, «ζωντανή» στο Μουσείο της Ακρόπολης και επιτέλους χάρη σε μια άλλη γυναίκα που δώρισε το αντίγραφό της, είναι παρούσα και στο Μουσείο της Χίου και ο νοών νοείτω!
Και να, ένα καλό λόγο που είχαμε τώρα το Πάσχα για θετικό πρόσημο στο άκουσμα του νησιού μας, να προσελκύσουμε και να καλωσορίσουμε τους συμπατριώτες μας και τους Έλληνες και ξένους επισκέπτες, με εκείνο –ναι, το θέαμα θα το πω σήμερα καθώς και τα έθιμα εξελίσσονται κατά την εποχή τους- το χρωστήρα που διατρέχει τον ουρανό, τον έρωτα των άστρων που επικοινωνούν στο ουράνιο στερέωμα με αυτό τον γιορτινό «πόλεμο» καθώς αναφέρει και ο αξιόλογος Χιώτης δημιουργός Δ. Αβδελιώδης στην «Εαρινή Σύναξη των Αγροφυλάκων», όταν ο νεαρός αγροφύλακας συνομιλεί με το ατίθασο κορίτσι των «φραγκολαλάδων» μεταφέροντάς του έτσι, με τη μαγεία των ρουκετών, το σκίρτημα του γι αυτήν; Ή μήπως μας διαφεύγει πως ένας αριθμός νέων παιδιών έχει μια περηφάνια για τούτο δω το έθιμο, να το πει στους συμφοιτητές του, στους φίλους του, στους συστρατιώτες του, να φέρει μια παρέα να γνωρίσει το νησί μας Πάσχα; Πως εμείς λοιπόν «πολεμούμε» αυτή την αγάπη των λίγων πια νέων που έχουμε για το μέλλον του τόπου μας; Ασφαλώς και δεν υποτιμά κανείς τα ζητήματα της ασφάλειας, τις ανησυχίες των ιδιοκτητών, θέματα που πρέπει οι μετέχοντες στο έθιμο και οι αιρετοί να συνυπολογίζουν και να λάβουν υπόψη τους, κάνοντας ό,τι απαιτείται. Γι αυτό οι δήμαρχοι ανέκαθεν «κατέβαιναν» και συναντούσαν τους περίοικους, τους ξενοδόχους, τους εστιάτορες, τους εμπόρους, το Επιμελητήριο, τους Εισαγγελείς, τους Αστυνομικούς Διευθυντές, τους δημότες που είναι επί τω έργω (του εθίμου) και προσπαθούσαν να «φιλιώσουν» με αρμονία τη διαφορετικότητα των απόψεων ακόμη και των προβλημάτων, προς όφελος του νησιού και για την εορταστική χαρά όλων μας.
Άλλωστε, όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι, «Summum jus, Summa injuria», επί το ελληνικότερο «άκρον δίκαιον, άκρον άδικον», δηλαδή η υπερβολική προσήλωση στο γράμμα του νόμου οδηγεί στην αδικία, υπό την έννοια ότι εκ παραλλήλου με το νομικό πλαίσιο πρέπει να υπάρχει η ευελιξία και ο κοινός νους στην ερμηνεία και εφαρμογή του και ότι η βαρύτητα του εθίμου γίνεται επίσης σεβαστή σε συνδυασμό με το βραχύβιο και την περιοδικότητα του, δηλαδή μια φορά είναι το καλωσόρισμα του νέου έτους και το Πάσχα των Ελλήνων και εν προκειμένω το Πάσχα του νησιού μας.
Ανάγκη να διευκρινίσω πως ό,τι γράφεται στο παρόν, γράφεται υπό την ιδιότητα της δημότη Χίου, αλλά μη θέλοντας να αγνοήσω δημοσιεύματα που αφορούν σε ευχές του Δικηγορικού Συλλόγου Χίου, ναι είθισται ο ΔΣΧ να αποστέλλει ευχές τα Χριστούγεννα (φωτισμένο Αργέντικο, λεπτομέρειες από Κάμπο κ.α.) και το Πάσχα με εικόνες παραδοσιακές από το νησί μας για αυτονόητους λόγους. Προφανώς είναι παραδοσιακή εικόνα της Χίου η εικόνα των ρουκετών στον ουρανό του νησιού, όμως αυτό από μόνο του δεν συνιστά παρέμβαση και δη θεσμικά για το έθιμο του ρουκετοπόλεμου.
Ας ευχηθούμε «Καλή Ανάσταση» και «ας εργασθούμε για μια Χίο αντάξια με την ιστορία της και εξωστρεφή».
facebook
youtube
instagram
X
