Καλή τύχη Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο (με έδρα τη Μυτιλήνη)

Είχα ανέκαθεν την απορία: πόσα καντάρια τοπικισμού φανέρωνε η επιμονή μας να αναφέρουμε ακόμα και στο έμβλημα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Β. Αιγαίου ότι έδρα του είναι η Χίος. Κάποια στιγμή μου λύθηκε. Το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο και το Εκκλησιαστικό Λύκειο υπήρξαν οι μόνες δημόσιες δομές περιφερειακής διάστασης που τόλμησαν να αυτομολήσουν από τη Μυτιλήνη. Και τους δυο, έτσι για την ιστορία, αποτύχαμε να τους κρατήσουμε. Το Εκκλησιαστικό Λύκειο προ ετών και το ΔΗΠΕΘΕ τώρα.

Μεταξύ μας τώρα, κάπου αντιγράφουμε τους Θεσσαλονικείς στην άρρωστη νοοτροπία τους πως μονίμως βρίσκονται υπό τη σκιά της Αθήνας. Για μας, τους Χιώτες, αδιακρίτως, ο μεγάλος εχθρός είναι η Μυτιλήνη. Δεν ξεπερνάμε το δεδομένο ότι η διοικητική καρδιά του Βορείου Αιγαίου χτυπά στην πολυπληθέστερη πόλη του.

Κάποιοι θεωρούν ότι το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο χάθηκε τώρα. Στον «π» είχαμε μυριστεί έγκαιρα την εξέλιξη. Όταν ανακαινίσθηκε το Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης πριν λίγα χρόνια είχαμε υποδεχτεί την είδηση με το προαίσθημα πως νομοτελειακά όλα συγκλίνουν ότι προς τα εκεί οδεύει και ο κατ’ εξοχήν θεατρικός φορέας της Περιφέρειας.

Στη Χίο αντιμετωπίζαμε πάντα τη δομή ως αχρείαστη πολυτέλεια, απ’ την ώρα μάλιστα που η λειτουργία του ήταν ένα μόνιμο καρκίνωμα. Διαχρονικά οι διοικήσεις του, με μεγαλύτερες ευθύνες να αναλογούν στις πρώτες, έκαναν όσα περνούσαν από το χέρι τους για να υπονομεύσουν τη μακροημέρευση του και την κοινωνική αποδοχή του. Κι οι επιλογές των καλλιτεχνικών του διευθύνσεων όσα μπορούσαν για να του προσδώσουν μια αίσθηση ελιτισμού. Επιλογές θεατρικών έργων ασύμβατων με το θεατρικό επίπεδο του κοινού, άδειες αίθουσες, αποτυχημένες οικονομικά παραγωγές. Το στριμώξαμε στα στενά όρια του δικού μας μικρόκοσμου, ποτέ αληθινά δεν επιδιώξαμε να αναδείξουμε την περιφερειακή του οντότητα. Δημοτικό Θέατρο Χίου το είχαμε μετατρέψει, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Αποπαίδι των δημοτικών αρχών, έμεινε άστεγο για δυο δεκαετίες, πώς να αντέξει. Ούτε τη ζεστασιά του «αδελφού» Ομηρείου δεν ένοιωσε ποτέ. Ζητούσε την αίθουσα θεάτρου για τις παραγωγές του και λες ότι έκοβε χρόνια απ’ τη ζωή του Ομηρείου.

Αθόρυβα η Μυτιλήνη λειτούργησε ως μελλοντική περιφερειακή πρωτεύουσα και του θεάτρου. Δημιούργησε την υποδομή και με την τακτική του ώριμου σύκου περίμενε την ώρα της. Δεν χρειάστηκε καμία παρέμβαση για να της παραδοθεί το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.. Ανήμπορη να το κρατήσει η Χίος, με θεατρική έδρα η ίδια, παραλαμβάνει ως λάφυρο και τη μόνη περιφερειακή δομή που λείπει από το στέμμα της. Καμία υπονόμευση, ίχνος ραδιουργίας. Τα πάντα εξελίχθηκαν κατά τις επιθυμίες μας.

Η (δια)λύση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. (με έδρα τη Χίο) φαντάζει μονόδρομος. Έχει τόσο κακοφορμίσει η προσπάθεια διάσωσης του, που το μόνο που μας μένει είναι να το αποδέσμευσουμε από την αδυναμία μας να το λειτουργήσουμε. Να το απελευθερώσουμε και να ευχηθούμε από καρδιάς να μην χαθεί ολότελα ως περιφερειακός θεσμός. Να καταλήξει στη Μυτιλήνη με την κρυφή ελπίδα ότι θα χειροκροτήσουμε παραστάσεις από το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο (με έδρα τη Μυτιλήνη).  

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.