Η Χίος που σέβομαι και αγαπώ

«Πολλές φορές δεν χρειάζεται κόπος για να λύσεις μεγάλα προβλήματα. Ζητούμενο είναι να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος...»

Ο Τουρισμός είναι αλήθεια δίνει οικονομική ανάσα στους ντόπιους κατοίκους της και κάνει το νησί, ορισμένες φορές, να δείχνει κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι. Αρκεί να βρεθείς στο λιμάνι το πρωί της 16ης Αυγούστου, κάθε χρονιά, για να το διαπιστώσεις. Αδειάζει στο φτερό. Μελίσσια ο κόσμος της αναχώρησης, μαζεμένος σαν σε τσαμπιά σταφυλιού στην αποβάθρα για τα πλοία της γραμμής της επιστροφής, που αφήνουν πίσω τους τους ξέγνοιαστους κατοίκους της να απολαμβάνουν το καφεδάκι τους στα πολλά καφέ της παραλίας.

Δεν είμαι Χιώτης, μα ούτε και ξένος τώρα πια. Είμαι εκείνη η περίπτωση όμως του ανθρώπου, που σέβεται και αγαπάει αυτόν τον τόπο για την Ιστορία του χτες με τον Όμηρο αλλά και την προσφορά των Χιωτών στην πατρίδα, στη νεότερη μας Ιστορία. Ιδιαίτερα που το τελευταίο είχα ξεχάσει πως είναι, ζώντας σε μια «μεγαλούπολη», τηρουμένων των αναλογιών με το δικό της μέγεθος, πάντα.

Σε κάθε σου βήμα σου το θυμίζει εκεί. Μια μικρή πινακίδα μνήμης ή δωρεάς, στο καμπαναριό, στη Βιβλιοθήκη του Κοραή, που ίσως να είναι η αρτιότερη και ποιοτικότερη στην Ελλάδα, στο ιστορικό της Γυμνάσιο στη Χώρα. Παντού. Δεν υπάρχει στενό ή δρομάκι που η ονοματοδοσία του να μη σου θυμίζει κάτι ξεχωριστό. Στο πάρκο, γύρω από τη δεσπόζουσα μορφή του Κωνσταντίνου Κανάρη να τον συντροφεύουν σημαντικές προσωπικότητες, της άφατης θυσίας και του πνεύματος, για να μπορούμε όλοι εμείς σήμερα να μιλάμε ελεύθερα, για μια πατρίδα όπως την θέλουμε, είτε όπως την καρτερούν οι άλλοι, που της σέρνουν τα εξ’ αμάξης, μπας και συνέλθει.

Βέβαια οι ντόπιοι προσπερνούν, ίσως και αδιάφορα, το γεγονός πως μπορούν να είναι και σήμερα περήφανοι για τον εφοπλισμό τους. Ένα απομεινάρι μιας παγκοσμιότητας, που τώρα έχει εκλείψει, μα εξακολουθεί να υπάρχει στις καρδιές μας και είναι η αιτία που κάνει όλους εμάς να φουσκώνουν τα στήθη μας στο άκουσμα πως «η Ελληνική ναυτιλία είναι η πρώτη ναυτιλία στον κόσμο». Ο ένας στους δύο εφοπλιστές, για να μη πω κάτι άλλο και θωρηθεί υπερβολικό, έχει πατρίδα του τη Χίο. Τη ναυτοσύνη της την διαπιστώνεις σε κάθε της σπίτι. «Και καπετάνιο Χιώτη», όπως ακριβώς μας θύμισε παλιά ο συχωρεμένος ο Ζαμπέτας. Μια σχέση, που, εάν γινόταν επιτέλους προσπάθεια να γεφυρωθούν οι αντιθέσεις που υπάρχουν και που κατ΄ ουσίαν είναι ρηχές, με τις ντόπιες ή πανελλήνιες ηγεσίες, θα μπορούσαν να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα της Χίου, για να μην πω της Ελλάδος ολόκληρης.

Γιατί, δεν μπορεί οι νερόβραστοι Βρετανοί να είναι τόσο ξύπνιοι, που, ενώ φαινομενικά τους κάνουν όλα τα χατίρια, κερδίζουν δισεκατομμύρια από το πέρασμα μόνο των κεφαλαίων των Ελλήνων εφοπλιστών από Βρετανικές Τράπεζες. Δεν θέλει κόπο, ο τρόπος μας λείπει, όπως σε μια σειρά άλλα πράγματα.

Τι να πει κανείς για τον Κάμπο με τις απερίγραπτες ευωδιές του, με τις λεμονιές και τις πορτοκαλιές, όταν ανθίζουν. Τα ήρεμα δρομάκια του με τους υπερυψωμένους φράκτες να θυμίζουν άλλες εποχές. Τον Ανάβατο,ή την καστροπολιτεία των Μεστών, το Πυργί, το Λιθί, τούς Ολύμπους, όπου το χέρι του τεχνίτη άφησε το πέρασμά του πάνω στην πέτρα. Χώροι διαλογισμού ή ξενοιασιάς, όποια εποχή κι αν την επισκεφτείς. Ακόμη και στην έκπληξη, του Αϊ Γιώργη του Συκούση, που είχα τη τύχη να επισκεφτώ  τελευταία. Χώροι που από μόνοι τους φέρνουν βαρύ αντίκρισμα,όπως εκεί στα Βόρεια ο μικρός Μελανιός με την μεγαλοσύνη του, που για χρόνους πολλούς η αιματοβαμμένη θάλασσα θύμιζε το δράμα της σφαγής του δυνάστη και την αγωνιώδη προσπάθεια διαφυγής στα θεωρούμενα, τότε, ασφαλή Ψαρά. Στιγμές και τόποι που δεν μπορείς να προσπεράσεις φορώντας το καπέλο σου για τον ήλιο, χωρίς να θεωρηθεί ιεροσυλία.

Τι να πει κανείς για το νέο στολίδι του νησιού. Το Μουσείο της Μαστίχας, που είναι μοναδικό και που πρέπει να επισκεφτούν όλοι οι Χιώτες. Το δάκρυ της Λουίζας, της συμπεθέρας μου , μου το επιβεβαίωσε, όταν διέκρινε σε μια φωτογραφία τοίχου την μητέρα της ανάμεσα στις γυναίκες που μάζευαν χαράματα τον κρυστάλλινο ,σαν διαμάντι, καρπό του σκίνου. Τη μαστίχα.

Μοναδικός τόπος, που, όσες φορές κι αν επισκεφτείς, έχει και κάτι διαφορετικό κάθε φορά να σου δώσει. Είναι η Χίος της δικής μου ματιάς, η Χίος της καρδιάς μου.

...........................................................................................................

Ο Κώστας Δελιάκης είναι Θεσσαλονικιός, ένας από τους λάτρεις του νησιού μας που φροντίζει να διαλαλεί τη μαγεία του όπου μπορεί.

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.