Η πόρτα του φρενοκομείου και η σημερινή πραγματικότης

Με αφορμή άρθρο του εκλεκτού δημοσιογράφου κ. Ι.Κ. Πρετεντέρη (ΒΗΜΑ, 28-10-2018, όπου στη σελ. Α3863 γράφει άρθρο με τίτλο «Η πόρτα του Φρενοκομείου»), έχω να ενημερώσω τους αναγνώστες του «Βήματος» (και τον κ. Πρετεντέρη βεβαίως) για κάποια πράγματα άγνωστα στο ευρύ κοινό:

Η εμπλοκή μου με τα ψυχιατρικά θέματα (είμαι Αγγειοχειρουργός και όχι Ψυχίατρος) ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1981, όταν σε ηλικία 40 ετών με κάλεσαν οι Χιώτες γέροντες του Κληροδοτήματος[1] να πάρω μέροςστο Δ.Σ., αντικαθιστώντας τον αείμνηστο Ανδρέα Λαιμό. Έκτοτε υπηρετώ σε διάφορες θέσεις, πάντα άμισθος – περί τα 10 χρόνια Πρόεδρος του Δ.Σ. Διεπίστωσα λοιπόν ότι η πόρτα του Φρενοκομείου είναι πάντα ανοι­κτή (την άνοιξε ο αείμνηστος Καθηγητής της Ψυχιατρικής του Πανεπι­στημίου Αθηνών Γ. Λυκέτσος το 1954), με υποτυπώδη φύλαξη, διότι οι Ψυχίατροι ισχυρίζονται ότι το να δραπετεύσει ο ψυχασθενής είναι καλό προγνωστικό σημείο, δηλ. πάει καλύτερα. Υπάρχουν βέβαια και δύο κλειστά (φυλασσόμενα) τμήματα, όμως οι δραπετεύσεις είναι πολύ συχνές και έχουν φθάσει μέχρι τις 217(!) ετησίως.

Όμως, ενώ ξεκίνησα να περιγράψω την τάξη και την ασφάλεια που επικρατεί μέσα, έναντι της «ζούγκλας» που επικρατεί έξω, παρασύρθηκα και σε άλλες… ατραπούς! Στη μνήμη μου ήλθε η 10ετία του ’80 όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν στις δόξες του[2] και ο αείμνηστος Γ. Γεννηματάς στο τιμόνι του Υπουργείου Υγείας. Το χρήμα για τη λεγόμενη Ψυχιατρική Μεταρρύ­θμιση έρρεε άφθονο, εγώ δε με μετεκπαίδευση στο εξωτερικό στην Αγγειο­χειρουργική (Αγγλία και Αμερική) και με καλά Αγγλικά, βοηθήθηκα (και βοήθησα) τον αείμνηστο Γ. Γεννηματά ταξιδεύοντας σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, αντιγράφοντας από τα Ψυχιατρεία τους όλα τα σύγ­χρονα επιτεύγματα. Αποτέλεσμα, να «απογειωθεί» το Δρομοκαΐτειο και από ένα απλό χρόνιο «άσυλο» (με την καλή έννοια του όρου) να γίνει ένασωστό Νοσοκομείο με σύγχρονο εξοπλισμό και με αρκετές εξωνοσοκο­μειακές δομές!...

Και κάπου εδώ αρχίζουν τα… ευτράπελα(;). Κάποια ημέρα, ευρισκό­μενος στο γραφείο μου, εισέρχεται κάποιος κύριος ντυμένος αξιοπρεπώς και – όπως φαινόταν – σοβαρός. Αφού μου ζήτησε την άδεια να καθίσει, έβαλε το χέρι στην τσέπη του και το έβγαλε κρατώντας ένα πακέτο (τούβλο;;;) χρήματα (χαρτονομίσματα, ευρώ). Απλώνοντας το χέρι, μου τα προσέφερε, λέγοντάς μου: «Κύριε Πρόεδρε, τελείωσα το τάδε έργο[3] και αυτό είναι το μερίδιό σας»! Εγώ έκπληκτος τον ρώτησα: «Ποιο μερίδιο; Ποιος σας ζήτησε χρήματα; Ποιο έργο τελειώσατε;». Ο άνθρωπος μου ζήτησε συγνώμη, μου εξήγησε πως έτσι γίνεται παντού μέχρι τώρα και απλά δεν με είπε… μαλάκα. Εγώ ηρεμώντας και σκεπτόμενος… ωριμότερα, του συνέστησα αντί χρημάτων να στείλει στην πατρίδα μου τη Χίο έναν μεγάλο… ιστό!... Πράγματι, τον ιστό τον έστησα στο Μοναστήρι της γειτονιάς μου (Μυρτιδιώτισσα, Βροντάδος-Χίος) απέναντι από το Τσεσμέ[4], διότι τα Μικρασιατικά παράλια είναι γεμάτα από Τουρκικές σημαίες! Και έκτοτε ο καλόγερος (ηγούμενος) του Μοναστηριού ανεβοκατεβάζει την Ελλη­νική σημαία!

Συζητώντας αργότερα με αξιοπρεπείς ναυτικούς, μου εξήγησαν ότι τα ποσοστά (η μίζα) εθεωρείτο – τότε – φυσιολογική, για την τροφοδοσία του πλοίου τουλάχιστον, και μάλιστα μερικοί την εμοιράζοντο (τη μίζα) και με ανθρώπους του γραφείου.

Εγώ όμως, αγαπητοί Αναγνώστες, παραμένω ένας αθεράπευτος… μαλάκας (ζητώ συγνώμη, αλλά ήδη οι μισοί, τουλάχιστον, από εσάς έτσι θα με έχετε χαρακτηρίσει) για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, έζησα μια αξιοπρεπή ζωή με ένα αξιοπρεπές εισόδημα από τον ιδρώτα μου, και δεύτερον, κατά τις οδηγίες των ανθρώπων που μας κυβερνούν (της Κυβερ­νήσεώς μας, αν προτιμάτε) επειδή έχω από πολλών ετών περάσει τα 70, πρέπει να σας αδειάζω τη γωνιά για να μην καταναλίσκω τη σύνταξή μου και ελαττώνεται το εισόδημα των νέων γενεών!!!

Αποχαιρετώντας σας λοιπόν με ΑΓΑΠΗ πάντα, σας συνιστώ 1 φορά, τουλάχιστον, το χρόνο, να επισκέπτεσθε τους ξεχασμένους συνανθρώπουςμας διότι, τους περισσότερους από αυτούς τους φέρνουν οι συγγενείς τουςκαι τους εγκαταλείπουν!... Δεν τους λείπει λοιπόν το φαγητό, ο ρουχισμός και η στοιχειώδης φιλοξενία, τους λείπει η ανθρώπινη επαφή, τους λείπει η κοινωνικότης. Ας τους προσθέσουμε λοιπόν και την «κοινωνική ευεξία» διότι«Υγεία, ως γνωστόν, καλείται η συνισταμένη της Σωματικής, Ψυχικής και Κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία νόσου ή συμπτωμάτων».

Πάντα με ΑΓΑΠΗ,

(και συγχωρείστε με αν παρεκτράπηκα)

Αναστάσιος Ι. Τριπολίτης

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.