Ναυτική εμπειρία ενός δοκίμου πλοιάρχου

Πολύ παραστατική η πρώτη ναυτική εμπειρία ενός σύγχρονου Δοκίμου Πλοιάρχου, που μου ξύπνησε τις δικές μου αναμνήσεις για το πρώτο πραγματικό μπάρκο μου πριν κάμποσα χρόνια, το 1958, γράφει ο Παντελής Πρώιος και η άντληση έγινε από την ιστοσελίδα www.e-nautilia.gr, όπου διατηρείται η σύνταξη και η στίξη, φέρει δε τίτλο: «Η εξιστόρηση του πρώτου μου μπάρκου 60 χρόνια πριν…»:

«Τότε υπήρχε μεγάλη κρίση στην Ελληνική και την παγκόσμιο Ναυτιλία και πάρα πολλά πλοία ήταν παροπλισμένα στον κόλπο της Ελευσίνας. Μάλιστα ήμουν σε ένα από αυτά τα παροπλισμένα, Αμερικάνικο Liberty του Λιβανού, μαζί με τον Ανθυποπλοίαρχο όπου κάναμε συντήρηση, λέγε ματσακόνι και χρωματισμούς, κλπ.… εν αναμονή κάποιου κατσέλου για απόπλου… Τελικά ήλθε από άλλη Εταιρεία, Χανδρή, η πολυπόθητη ευκαιρία να μπαρκάρω σε ένα νεότευκτο, 2 ετών, φορτηγό που είχε κατσέλα για κάρβουνο από ΗΠΑ, κυρίως τα λιμάνια της Virginia, Hampton Roads, με προορισμούς κυρίως σε λιμάνια της Γερμανίας στον Έλβα ποταμό και Ολλανδία, Άμστερνταμ ή Ρότερνταμ.

Ταξίδι για το Κίελο

Το πλοίο ερχόταν από Γδύνια Πολωνία, όπου είχε ξεφορτώσει, δεν θυμάμαι τι και θα το συναντούσαμε στο Κίελο της Γερμανίας. Ήμασταν μια ομάδα 6 ατόμων, 2 ναύτες και τέσσερις ακόμα, 1 λαδάς, δόκιμοι και 2 τζόβενα. Επειδή έτυχε να ξέρω Αγγλικά και Γαλλικά, από ιδιαίτερα και το Γυμνάσιο Ελευσίνας, είχα κατά κάποιο τρόπο την ευθύνη της επικοινωνίας με τα τελωνεία για τα διαβατήρια-φυλλάδια, καθώς πετάξαμε από Αθήνα Ιταλία και από κει με τα τρένα ταξιδέψαμε 3-4 ημέρες διασχίζοντας Ιταλία, Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία. Ένα αρκετά μεγάλο, κοπιαστικό, αλλά τουλάχιστον για μένα, πολύ ενδιαφέρον ταξίδι περνώντας μέσα από όλες αυτές τις χώρες που τότε είχαν πολύ αυστηρούς ελέγχους στα σύνορα και έπρεπε κάθε φορά να τους εξηγώ ότι είμαστε Έλληνες ναυτικοί με προορισμό το πλοίο μας στο Κίελο. Ευτυχώς οι βαλιτσούλες μας ήταν μικρές, καθώς δεν χρειάζονταν πια να κουβαλάμε την «προίκα» μας, πετσετοσέντονα κλπ., όπως μια γενιά πριν από μας, καθώς μου διηγούνταν ο αδελφός της μητέρας μου, που ήταν θερμαστής στα χρόνια των πολέμων, όπως του Β΄ παγκοσμίου με τα Ελληνικά πλοία να διασχίζουν τον Ατλαντικό με κίνδυνο να τορπιλιστούν από τα Γερμανικά U Boats (υποβρύχια). Πράγματι πολλοί Έλληνες και κυρίως Χιώτες ναυτικοί χάθηκαν στον Ατλαντικό τότε. Τέτοιες ιστορίες είχα ακούσει και από τον θείο μου, όπως και τον Ανθυποπλοίαρχο που ήμασταν μαζί στο παροπλισμένο Liberty, στον κόλπο της Ελευσίνας. …. …. Στο ταξείδι για το Κίελο, όπου τελικά φθάσαμε κατάκοποι αλλά σώοι και αβλαβείς και καταλύσαμε σε ένα μικρό ξενοδοχείο κοντά στις Λεκάνες από όπου θα περνούσε το πλοίο μας ερχόμενο από Γδύνια. Για «καλή» μας τύχη είχε καθυστερήσει λόγω ομίχλης και έτσι αναπληρώσαμε τον ύπνο χουζουρεύοντας σε κρεβάτια και με ζεστό φαγητό καθώς ήταν παραμονές Χριστουγέννων και με την παγωνιά στα τρένα να μας έχει διαπεράσει μέχρι τα κόκαλα. Τότε ήταν μεγάλη επιτυχία το Ιταλικό τραγούδι «volare cantare» και οι κοπελίτσες που μας σερβίριζαν ή μας περιποιούνταν τις φλερτάραμε και τις πειράζαμε εκμεταλλευόμενοι το «una fatsa una ratsa”, καθώς όλοι, εκτός του Ναύτη, ήμασταν νεαροί!!».

Καπνιστήριο ή ο «Θάλαμος Αερίων»

Τελικά όταν επί τέλους έφθασε το πλοίο ήταν μάλλον σκοτεινά και τότε άρχισε μια αξέχαστη πρώτη εμπειρία, καθώς έπρεπε να πιάσουμε αμέσως δουλειά εμείς του καταστρώματος και να μοιραστούμε πρίμα, πλώρα για να δένουμε και ν’ αμολάμε τους κάβους περνώντας τις Λεκάνες του Καναλιού του Κιέλου. Κάποιος, υποθέτω ο λοστρόμος, καθώς δεν συστηθήκαμε καν με κανένα!!!μου έδωσε μια νιτσεράδα, που έφτανε μέχρι τα νύχια μου και η κωνική κουκούλα σαν καπουτσίνου μοναχού έφτανε μέχρι τα μάτια μου που μου έκρυβε τον σκοτεινό και έτσι κι αλλιώς άγνωστο ορίζοντα. Αυτό που θυμάμαι ήταν να τραβώ τον κάβο όταν άκουγα το βίρα και να τον αφήνω σιγά, σιγά όταν άκουγα το λάσκα. Δεν ήξερα με ποιον Ναύτη ήμουν βοηθός και υποθέτω κι’ αυτός το ίδιο για μένα!! Μεταξύ Λεκανών είχαμε ένα χρονικό διάστημα να ξεκουραστούμε, αλλά δεν μας είχαν δώσει καμπίνα κι έτσι την βγάζαμε στους καναπέδες, καρέκλες του καπνιστηρίου που ντουμάνιαζε από τσιγαρίλα και για μένα που δεν κάπνιζα ήταν σωστός «θάλαμος αερίων»…. ….Έτσι, χάρις σε αυτή την συγκυρία και την επιμονή μου να κάνω «εκπαίδευση» στην Γέφυρα και όχι στην φασίνα τα πράγματα εξελίχτηκαν κανονικά, καθώς κατά το κανονικό 8ωρο δούλευα στην κουβέρτα με τους υπόλοιπους ναύτες, λοστρόμο κλπ. και μιας και το πλοίο φόρτωνε και δημητριακά, σόγια, καλαμπόκι κ.α. εκπαιδεύτηκα και ειδικεύτηκα στην κατασκευή μπουλμέδων εν πλω, και άλλα πράγματα που με βοήθησαν και στην περαιτέρω ναυτική μου ζωή. Μόνο που αυτή κράτησε μια δεκαετία, όπως μας είχε πει ο Καπετάνιος όταν πρωτομπάρκαρα, δηλαδή «Τα πρώτα δέκα χρόνια είναι δύσκολα». Είχε δίκιο!!

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.