Τα δακτυλικά αποτυπώματα της κυβέρνησης είναι πάνω στη χρεοκοπία της χώρας

Χρόνος για βαθυστόχαστες αναλύσεις δεν υπάρχει

Το διχαστικό δημοψήφισμα της Κυριακής κρίνει την παραμονή μας στο «οχυρό» της Ευρώπης ή την «έξοδο» σε έναν αβέβαιο κόσμο, με άγνωστο το οικονομικό και κοινωνικό φορτίο που θα κουβαλήσουμε στην πλάτη.

Από σημερινό Υπουργό ειπώθηκε προεκλογικά το «Καμιά θυσία για το ευρώ». Με χρεοκοπία και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, πόσες άραγε θυσίες θα αναγκαστεί να κάνει μια χώρα που δεν έχει παραγωγή και θα μείνει χωρίς εξωτερική χρηματοδότηση;

Αν επιπλέον η κυβέρνηση της χώρας αυτής είναι και δημοσιονομικά ανεύθυνη, το εθνικό νόμισμα θα τιμωρηθεί με πολύ βαρύ πληθωρισμό που μέσα σε λίγες ώρες θα εξανεμίσει την όποια αγοραστική δύναμη κάθε οικογένειας.

Αλλά και στην αντίθετη περίπτωση, αυτή της συγκράτησης του πληθωρισμού, τι θα συμβεί αν στη χώρα αυτή, τα βασικά αγαθά και οι πρώτες ύλες {στις οποίες στηρίζεται η (ισχνή) μεταποίησή της}, είναι εισαγόμενα;

Η ανέχεια, η πείνα - να το πω με το όνομά της, θα φέρει την ανομία, όταν όλοι θα διεκδικούν το τελευταίο φάρμακο, το τελευταίο ψωμί, το τελευταίο λίτρο βενζίνης…

Δεν κινδυνολογώ.

Από χθες κατέρρευσε μπροστά στα ΑΤΜ, στα βενζινάδικα και δεν ξέρω που αλλού, ένα από τα πλέον βασικά χαρακτηριστικά του μαρξισμού, ότι δηλαδή η πολιτική και μόνον μπορεί να καθορίσει την οικονομία.

Αγαπητοί φίλοι,

Η Ελλάδα είναι Ευρώπη. Είναι αξία.

Η Ευρώπη είναι Ελλάδα. Είναι ιδέα.

Κατά τη Συνθήκη είμαστε ισότιμοι εταίροι. Ποτέ κανείς δεν μας στέρησε το λόγο στις Βρυξέλλες και οπουδήποτε αλλού. Το αν ο λόγος μας μετράει ή όχι, δεν είναι θέμα Συνθηκών. Αυτό κερδίζεται με το παράγωγο της αξιοπιστίας που έχει μια κυβέρνηση με το οποίο «ζυγίζεται» και το κύρος της. Όπως ακριβώς σε μια συντροφιά δεν μετράει το ίδιο ο λόγος του καθενός.

Το βασικό ερώτημα είναι το τι ακριβώς κάνεις με την ισοτιμία που έχεις. Πως την αξιοποιείς προς όφελος της χώρας σου. Δυστυχώς, οι πολύμηνες διαπραγματεύσεις της Κυβέρνησης δεν απέτυχαν απλώς, αλλά ανατίναξαν την οικονομία με το δυναμίτη που λέγεται μικροκομματικό συμφέρον. Τι θα συζητήσουμε, αν συζητήσουμε, μετά την καταστροφή; Το ύψος του πλεονάσματος;

Επιπλέον, με τις συγκεχυμένες απόψεις και προτάσεις τους, υπόσκαψαν το πολιτικό κλίμα που είναι απολύτως απαραίτητο για να βρεθεί μια λύση.

Αυτά, δυστυχώς, συμβαίνουν όταν η εσωτερική (μικρο)πολιτική καθορίζει την εξωτερική, άποψη που και αυτή έχει βαθιές μαρξιστικές ρίζες. Αλλά και το αντίστροφο είναι βλαπτικό για τα συμφέροντα της χώρας: δηλαδή το να χρησιμοποιείς την εξωτερική πολιτική για σκοπούς εσωτερικής (μικρο)πολιτικής.

Αγαπητοί φίλοι,

Αναγνωρίζω ότι με τους κανόνες λειτουργίας της Ευρώπης δύσκολα ενθουσιάζεται κανείς. Όμως, από την εποχή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής "έκλεισε" όλα τα διαπραγματευτικά κεφάλαια προσχώρησης της χώρας μας στην Ένωση, με κανόνες πορεύεται και προοδεύει η Ευρώπη, με διαδικασίες, φάσεις και ταχύτητες που διαπερνούν κάθε μορφή, κάθε πεδίο και κάθε επίπεδο της ευρωπαϊκής σχέσης.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν οι κανόνες αυτοί (και ο σεβασμός τους) έχουν για τη χώρα μας μεγαλύτερο κόστος σε σχέση με τις ωφέλειες που θα μπορούσε να αποκομίσει εκτός Ευρώπης (τα άλλα «λιμάνια» κατά Λαφαζάνη).

Δεν χρειάζονται πολλά επιχειρήματα: μέχρι σήμερα, δεν υπήρξε κανένα κράτος-μέλος που είχε τη βούληση και την ικανότητα να συμμετέχει ενεργά στην ευρωπαϊκή σχέση, και να μην αποκόμισε πολλαπλάσιες ωφέλειες σε σχέση με το κόστος.

Η Ελλάδα πρέπει και μπορεί να εισέλθει σε μια νέα καλύτερη περίοδο στην ευρωπαϊκή μας σχέση και να αξιοποιήσει όλες τις ευκαιρίες.

Χρειάζονται λογική αντίληψη, νηφάλιες και τεκμηριωμένες απόψεις για όσα πρέπει να γίνουν. Τόσο ο εσωτερικός όσο και ο διεθνής βίος της χώρας μας μπορούν να αναδιοργανωθούν με τρόπο που να αποτρέπει την επανάληψη στο μέλλον τέτοιων καταστάσεων. Αυτό μπορεί να γίνει μόνον με σταθερότητα και ανάπτυξη και αφού κατανοήσουμε ότι η συμμετοχή μας στην Ευρώπη δημιουργεί σχέσεις αλληλεξάρτησης που για να λειτουργήσουν με τρόπο ωφέλιμο για τη χώρα μας δεν απαιτούν μόνο αποδοχή και συμμόρφωση στους κανόνες αλλά και ουσιαστική συνεργασία.

Υπάρχουν παραδείγματα χωρών που κατόρθωσαν από δανειολήπτες να γίνουν δανειοδότες.

Ο Πρωθυπουργός δανείστηκε μια φράση του Αβραάμ Λίνκολν για το φόβο.

Φόβος δεν υπάρχει σε όσους πιστεύουν στον εαυτό τους, στην ελευθερία, την εξωστρέφεια, τον ανταγωνισμό. Φόβος υπάρχει μόνο σε εκείνους που ελπίζουν πως πάντα και για πάντα, κάποιος άλλος θα πληρώνει γι' αυτούς. Είναι αυτό αξιοπρέπεια;

Και κάτι ακόμη. Ο εθνικός εγωισμός είναι αναγκαιότητα, αλλά ο προσωπικός εγωισμός του ηγέτη μιας χώρας, όχι μόνο δεν είναι αναγκαίος αλλά είναι και βλαπτικός. Το ίδιο και ο αυθορμητισμός του. Όποια χώρα κυβερνήθηκε με εγωισμούς και αυθορμητισμούς της ηγεσίας της καταστράφηκε.

Η κυβέρνηση ακόμα και αυτή την ώρα μηδέν, δεν σταματά να ηθικολογεί, λες και η φιλοσοφία της, αλλά και τα στελέχη της δεν έχουν καμιά ευθύνη για ότι έχει συμβεί. Λες και δεν πολέμησαν λυσσαλέα όποιον προσπάθησε να κάνει κάποια μεταρρύθμιση ή να αξιοποιήσει κάποιο πλεονέκτημα της χώρας. Τα δακτυλικά τους αποτυπώματα είναι πάνω στη χρεοκοπία της χώρας. Είναι αναπόσπαστο τμήμα, αν όχι ο πυρήνας των αδυναμιών του πολιτικού συστήματος, στην ευρύτητά του και στην ολότητά του.

Έχουν την αίσθηση ότι γνωρίζουν καλύτερα τι είναι σωστό ή λάθος για τους Έλληνες, αλλά δεν το υποστηρίζουν με βάση μια ορθολογική, εμπεριστατωμένη και καλά τεκμηριωμένη ανάλυση, αλλά με μια δική τους ερμηνεία στην οικονομία, τον κόσμο, τις ίδιες τις έννοιες της ηθικής και της αξιοπρέπειας. Το κόστος της διάλυσης των ψευδαισθήσεων αυτών, άλλος θα το πληρώσει και όχι ο συνασπισμός μειοψηφιών που απαρτίζουν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που η κάθε μια ζει με τις δικές της ονειρώξεις.

Η παράταξή μου οφείλει να επαναδιατυπώσει την πρόκληση απέναντι σε αυτό το μοντέλο. Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Αγαπητοί φίλοι,

Εκείνος που οραματίστηκε την Ευρωπαϊκή Ένωση" ο Ζαν Μονέ είχε πει ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που θέλουν να είναι κάποιοι και αυτοί που θέλουν να κάνουν κάτι".

Ο Πρόεδρος Γιουνκέρ στον οποίο έχω εμπιστοσύνη ανήκει σαφώς στη δεύτερη κατηγορία.

Σε αυτήν ανήκετε και εσείς.

Την ώρα του υπέρτατου κινδύνου σας καλώ να οδηγείστε εσείς τις εξελίξεις.

Η επιλογή μας είναι μια: μένουμε Ευρώπη.

Όλοι μαζί την Κυριακή κρατάμε την Ελλάδα στην Ευρώπη.

Το οφείλουμε στο όνομα των επόμενων γενεών, γιατί η Ευρώπη είναι και θα είναι η μόνη εγγύηση για όλους, σήμερα και αύριο.

Δώστε μια καθαρή μαζική απάντηση.

Και κάτι ακόμη. Αρνηθείτε στην καθημερινότητά σας ένα νέο εθνικό διχασμό, όσο μεγάλος και να είναι ο θυμός που έχουν προκαλέσει στην οικογένειά σας οι δοκιμασίες που πέρασε και περνά.

Κλείνοντας απευθύνομαι στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.

Συμπατριώτες μου Χιώτες, Εγνουσιώτες και Ψαριανοί. Γνωρίζετε ότι σας εκπροσώπησα όλους όσο καλύτερα μπορούσα, ανεξάρτητα αν βρισκόμαστε στον ίδιο ή όχι ιδεολογικό χώρο. Οι δεσμοί μας είναι ισχυροί, όχι μόνο για το λόγο αυτό. Είμαστε κληρονόμοι ενός πανέμορφου τόπου. Είμαστε απόγονοι σπουδαίων ανθρώπων. Γι’ αυτό σας κάνω έκκληση να πείτε ένα βροντερό ΝΑΙ στην Ευρώπη. Να δώσετε το υψηλότερο ποσοστό στην Ελλάδα. Θα είστε περήφανοι γι’ αυτό.

Η Δευτέρα 6 Ιουλίου ας είναι μαζί ένα τέλος, αλλά και μια νέα αρχή.

Και η στιγμή που η Ευρώπη θα αγγίξει ξανά κάθε ελληνική ψυχή δεν είναι μακριά.

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.