Η ιστορικά τραγική φιγούρα του πρωθυπουργού να αναζητεί επί ματαίω τρόπους και επιχειρήματα προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα της 15μηνης θητείας της κυβέρνησής του, δεν προκαλεί καμία εντύπωση.
Θα προκαλούσε, εάν και εφόσον ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτό έστω για μία μόνο φορά προσέρχονταν σε δημόσια συζήτηση έχοντας ρεαλιστικές προτάσεις, ακόμη και για το ιδιαίτερα αγαπημένο τους θέμα: «Διαφθορά και διαπλοκή».
Περάσαμε ώρες ατέλειωτες να βλέπουμε έναν άνθρωπο που με ζωγραφισμένη την αποτυχία στο πρόσωπό του παλινωδούσε ανάμεσα σε τσιτάτα και νέες υποσχέσεις ότι τώρα, με τη χώρα να κατρακυλά στην άβυσσο της ανευθυνότητας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα συστήσει επιτροπές για να διαλευκάνει δάνεια κομμάτων και Μ.Μ.Ε. Λες και άλλο πόνο ο κοσμάκης δεν είχε... Κοιμάται και ξυπνά όχι με την αγωνία του καταποντισμού του εισοδήματός του από την αριστερή (λέμε τώρα) τούτη κυβέρνηση, όχι από την αγωνία του προσφυγικού που γιγαντώνεται έξω από την πόρτα του, όχι από την επικείμενη διάλυση του κράτους που μοιάζει ξόανο σε χωράφι σπαρμένο, αλλά από το αν δέκα ή δεκαπέντε υπάλληλοι της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων θα διαλευκάνουν την υπόθεση των κομματικών δανείων και του ποιος μίλαγε με ποιον στο τρίγωνο: κυβέρνηση – Μ.Μ.Ε. – μεσάζοντες.
Βαθιά νυχτωμένοι οι κυβερνητικοί, στο σύνολό τους, έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της αίσθησης του καθήκοντος, πόσο μάλλον εκείνη της προάσπισης του δημοσίου συμφέροντος.
Το έκαναν με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Μετέτρεψαν το κράτος -ότι είχε απομείνει από αυτό- προτού αναλάβουν τις κυβερνητικές θέσεις, σε ένα παλαιοκομματικό βιλαέτι που προκαλεί ζάλη στην ανάλυσή του. Έφεραν τη χώρα 40 χρόνια πίσω και μας ανάγκασαν όλους με σκοταδίστικες μεθόδους, ακριβολογώντας, να πιστέψουμε πως όλο αυτό αποτελεί μέρος μιας στρατηγικής καλά χαραγμένης για την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Η σημερινή πραγματικότητα δείχνει ότι ένα μεγάλο τμήμα του λαού εμπιστεύθηκε την τύχη του σε απίστευτα ελαφρούς ερασιτέχνες, που μέθυσαν εξουσία μέσα σε λίγους μήνες, επανέφεραν τα λαϊκίστικα πρότυπα στον τόπο, σκόρπισαν παπανδρεϊκές υποσχέσεις και τώρα χωρίς καμία αναστολή και συναίσθηση επιθυμούν να προχωρήσουν στην δημιουργία μιας ερασιτεχνικής καθημερινότητας.
Μόνο που όσο και εάν προσπαθούν, όσο και εάν το επιθυμούν, όσο και εάν τους βολεύει, η πραγματική εικόνα όλων μας για την σημερινή κυβέρνηση είναι πως κυριολεκτικά αποτελεί υπερεκτιμημένη παρένθεση. Είτε βάλουν τη λέξη σε εισαγωγικά, είτε τα βγάλουν, αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους 15μήνες δεν μπορεί να αποτελεί σε καμία περίπτωση κάτι το φυσιολογικό, ακόμη και για το μυαλό ενός αριστερού του ΣΥΡΙΖΑ. Το ξέρουν, το καταλαβαίνουν, γίνεται πλέον πραγματικότητα.
Οι ελπίδες που εναπόθεσε ο κόσμος απλόχερα στην κυβέρνηση Τσίπρα –Καμμένου δεν ήταν απλά φρούδες. Ήταν έπεα πτερόεντα.
Σήμερα, σχεδόν το σύνολο των δραστηριοτήτων σε αυτό που μόνο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ συνεχίζει να αποκαλεί κράτος, έχουν παγώσει.
- Το προσφυγικό ξυπνά σύνδρομα ξεχασμένα στις τοπικές κοινωνίας, γεννά ξενοφοβία, απειλεί να εξαντλήσει τα αποθέματα στήριξης που προσφέρονται στους πρόσφυγες.
- Η οικονομία είναι σε διάλυση, οι μικρομεσαίοι δεν πληρώνουν σχεδόν τίποτα στο κράτος υπό το βάρος των ατέλειωτων υποχρεώσεων τους που έχουν διογκωθεί και έπεται συνέχεια.
- Οι συνταξιούχοι με καταρρακωμένη την ψυχολογία έχουν αφεθεί στην τύχη του κυρίου με το «ποσσέτ» και τη γραβάτα, που στην χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής προσήλθε με το βιβλίο: «Η χρησιμότητα του άχρηστου» ανά χείρας, σε μια προφανώς έκρηξη αυτογνωσίας.
- Επενδύσεις δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να έρθουν διότι η κυβέρνηση αφενός δεν έχει ελκυστικό σχέδιο, αφετέρου δεν έχει συνειδητοποιήσει τι ακριβώς εννοούμε επένδυση στις μέρες μας. Για τον ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επένδυση είναι οι μετανάστες, για την πραγματική οικονομία όμως είναι όλες εκείνες οι επιχειρήσεις που πρέπει να προσεγγίσουν τον ελλαδικό χώρο για να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης και να παραχθεί οικονομία. Και πως να γνωρίζουν εξάλλου από επενδύσεις όταν στην συντριπτική πλειονότητά τους οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης προέρχονται από τον συνδικαλιστικό και ευρύτερο δημόσιο τομέα... Μπας και είχαν ποτέ την αγωνία μιας επιταγής;
- Όμως η διαφορά έγκειται και σε κάτι ακόμη. Ο λαός αποκαλεί αυτό που υπέγραψε ο Τσίπρας το καλοκαίρι «Μνημόνιο» με τα όλα του. Ο πρωθυπουργός και η χαρούμενη συντροφιά του, απέμειναν οι μόνοι που το αποκαλούν «Συμφωνία». Και τα χειρότερα...έρχονται που λέει και ο Αλεξιάδης.
Συμπερασματικά, η κυβέρνηση δεν έχει πλέον πολλά να προσφέρει. Όταν ακούς τον πρωθυπουργό να διατρανώνει και να εκρήγνυται για το γεγονός ότι διαθέτει λαϊκή εντολή, είναι απλά για να ροκανίσει λίγο χρόνο παραπέρα, μπας και τον ευνοήσουν κάπου στο βάθος οι δημοσκοπήσεις. Και από χθες, λαθεμένα ή ορθά, ο διάλογος για τις εκλογές άνοιξε.
Δικαίωμα τους να το διαχειριστούν κατά πως νομίζουν. Όμως με 5,5 δις μέτρα που ζητάνε πάλι από όλους μας να πληρώσουμε, με τις συντάξεις να θεωρείται δεδομένο ότι ολισθαίνουν, τους μετανάστες σε εξαθλίωση και με την πραγματική οικονομία (επιχειρηματίες, επαγγελματίες, εμπόρους, μικρομεσαίους) σε βαθιά κρίση, ο τοίχος στον οποίο θα προσκρούσουν δεν είναι μακριά....
facebook
youtube
instagram
X
