Συχνά-πυκνά ακούγεται ότι η φύση εκδικείται. Μήπως όμως η φύση ακολουθεί τους δρόμους που η ίδια χάραξε εδώ και εκατομμύρια χρόνια χωρίς να εκδικείται κανέναν και τίποτα; Οι άνθρωποι είναι εκείνοι που προσπαθούν να τη φέρουν στα μέτρα τους κατά πώς τους βολεύει, οι άνθρωποι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο που λέγεται φύση και φυσικά φαινόμενα.
Παραφράζοντας τη ρήση «εν οίνω αλήθεια», θα λέγαμε «εν ύδατι αλήθεια» μια και το νερό, είτε με το κύμα στη θάλασσα είτε με τη βροχή στη στεριά, είναι εκείνο που αποκαλύπτει τα ανθρώπινα λάθη, τις ανθρώπινες παρεμβάσεις, που πολλές φορές είναι εγκληματικές.
Ας συγκεκριμενοποιήσουμε όμως τα πράγματα για τη Χίο του σήμερα:. Μελέτες επί μελετών, χρηματοδοτήσεις επί χρηματοδοτήσεων, για να γίνει αυτό το φίδι που φέρνει ζάλη σ’ όποιον οδηγεί και που ονόμασαν περιφερειακό δρόμο και να δεήσει, επιτέλους, να ολοκληρωθεί. Εγκιβωτίζοντας μέρος του χειμάρρου Παρθένη, από το Βαρβάσι ως τη Φάρκαινα όπου εκβάλει στη θάλασσα, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τους κατοίκους της περιοχής σε μία ακραία βροχόπτωση, αν φράξει με φερτά υλικά, ξέχασαν τι είχε συμβεί στην περιοχή το 2010. Συμβάλλοντας η άλλη άκρη του περιφερειακού με τον παραλιακό δρόμο Χίου-Βροντάδου-Καρδαμύλων, στην περιοχή Τάγμα Δεσπότη, ξέχασαν ότι το χειμώνα το οδόστρωμα εκεί μετατρέπεται σε θάλασσα, αφού οι άνεμοι εκτινάσσουν πολύ συχνά άμμο, βότσαλα, φύκια και μπόλικους τόνους αλατόνερο, έτσι που, αν ο θαρραλέος οδηγός κρατήσει την ψυχραιμία του και τη γλιτώσει από ατύχημα, δε θα γλιτώσει το όχημά του από το σάπισμα.
Πριν κοπούν οι κορδέλες του έργου (μπορούν να τις αντικαταστήσουν και με φύκια του θαλασσόδρομου), πριν οι αρμόδιοι καμαρώσουν για το επίτευγμα που ολοκληρώθηκε επί θητείας τους, ας κοιτάξουν να επιλύσουν κι αυτά τα θέματα που έχουν σχέση με την ασφάλεια και την περιουσία κατοίκων και διερχομένων και κάνουν την καθημερινότητά τους κόλαση.
Τούτες τις μέρες κυριάρχησε και το θέμα της αναποτελεσματικότητας του φράγματος «Κόρης Γεφύρι». Θα έλυνε το υδρευτικό πρόβλημα της πόλης, αλλά στοίχειωσε και μάλλον θα χρειαστεί κάποια θυσία κόρης πρωτομάστορα, προκειμένου να στεριώσει, να πιάσει νερό, να μην πνίξει την πόλη σε περίπτωση που δεν αντέξει και διαρραγεί, αν ποτέ φορτωθεί με το νερό που υπολογίζουν να φορτωθεί.
Η φύση λοιπόν δεν παίζει. Εμείς παίζουμε μαζί της και τιμωρούμαστε γι’ αυτόν μας τον εγωισμό.
Δεύτερη περίπτωση το πρόφραγμα του φράγματος-φάντασμα στο Σαραπιό, που γέμισε από τις βροχοπτώσεις, αλλά το νερό μη έχοντας τρόπο απορροής, το απείλησε με κατάρρευση. Πριν πάρει στο πέρασμά του ανθρώπινες ζωές και περιουσίες, διάλεξε από μόνο του το χωνευτήρι των γήινων βαράθρων και της θάλασσας.
«Έργα πνοής», «έργα ανάπτυξης», έργα όπως μπορούν να τα αποκαλούν, παραμελούνται, μένουν μισά. Μαζί τους μένει μισή και η ασφάλειά μας και η ποιότητα της ζωής μας.
Και μία και αναφέρθηκε η ασφάλεια ως πρώτη προτεραιότητα κάθε έργου που προορίζεται για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μας, ας αναρωτηθούμε ποιος από τους αρμόδιους περπάτησε εν ώρα βροχής και μετά από αυτήν σε άκρη δρόμου ή σε πεζοδρόμιο (όπου υπάρχει) και δε βράχηκε από διερχόμενα οχήματα, όταν οι δρόμοι είναι γεμάτοι νερολακκούβες, όσο κι αν οι οδηγοί κινούνται αργά και προσεκτικά; Ποιος οδηγός δίτροχου δεν κινδύνευσε διασχίζοντας ένα δρόμο-λίμνη; Ποιος οδηγός δεν έπαιξε κορόνα-γράμματα τη ζωή του και τη ζωή των επιβαινόντων στο όχημά του από τις πτώσεις βράχων στο οδόστρωμα κατά ή μετά από βροχή;
Αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους προβληματισμούς που μπαίνουν όταν η φύση πλουσιοπάροχα μας δωρίζει τα νερά της ή όταν το κύμα ζητά τα «δικαιώματά» του από όσους χτίσανε ή επέκτειναν δρόμους μέσα στη θάλασσα, χωρίς να λογαριάσουν τη δύναμή της. Λύσεις υπήρχαν και υπάρχουν αρχίζοντας από τις μελέτες, τους σχεδιασμούς, τις χρηματοδοτήσεις, την εποπτεία, τον έλεγχο και την παρακολούθηση κάθε έργου πριν, κατά και μετά την παραλαβή του.
Πόσα όμως τέτοια έργα χρονίζουν μισοτελειωμένα ή τελειωμένα και απειλούν εν πρώτοις τη ζωή και την ακεραιότητα μας και κατά δεύτερο δυσκολεύουν τη ζωή μας; Πάμπολλα, δυστυχώς! Γιατί ό,τι γίνεται, να γίνεται μισό ή ζαβό, έτσι που ο κίνδυνος κρέμεται πάντα πάνω από το κεφάλι μας;
Ας δείξουν οι αρμόδιοι τον απαιτούμενο σεβασμό στη φύση και στον άνθρωπο που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της. Ας δείξουν τον απαιτούμενο σεβασμό στο λαό που πάντα εκείνος πληρώνει με τον ιδρώτα του και τη ζωή του «το μάρμαρο», των αστοχιών, των παραλείψεων, της κωλυσιεργίας, της αδιαφορίας, της μη ανάληψης ευθυνών από όσους τις φέρουν.
Κι ένα υστερόγραφο-απάντηση σε όσους υποστηρίξουν ότι οι χρηματοδοτήσεις για αυτά τα έργα δίνονται από το ΕΣΠΑ ή οποιοδήποτε άλλο χρηματοδοτικό πρόγραμμα και άρα θα πρέπει να είμαστε και ευγνώμονες με όσα γίνονται. Τίποτα δεν μας δίνεται δωρεάν. Από εμάς πληρώνονται όλα εν είδει φόρων και έχουμε κάθε λόγο να απαιτούμε και να διεκδικούμε να γίνονται σωστά, ολοκληρωμένα και με ασφάλεια.
facebook
youtube
instagram
X
