Φέτος συμπληρώνονται 55 χρόνια από την αποφοίτηση της τάξης μου από το Ανδρεάδειο Λύκειο Βροντάδου (1965). Δυστυχώς, λόγω κορωνοϊού, δε νομίζω ότι θα καταφέρουμε να ανταμώσουμε τούτο το καλοκαίρι όπως γινότανε κάθε χρόνο από το 2015 και εδώ. Το γεγονός αυτό καθώς και η ματαίωση-πάλι λόγω κορωνοϊού- όλων των μαθητικών εκδρομών (κυρίως τελειοφοίτων) της τρέχουσας περιόδου, με έσπρωξαν να γράψω το παρακάτω κείμενο το οποίο αφιερώνω με αγάπη τόσο στους, τότε, συμμαθητές και συμμαθήτριες, όσο και στους σημερινούς τελειοφοίτους των Λυκείων μας προς τους οποίους εύχομαι κάθε επιτυχία, ό,ποιον δρόμο και αν επιλέξουν από τώρα και στο εξής.
Και τότε φίλοι μου, (σχολικό έτος 1964-1965), υπήρξε “ματαίωση εκδρομής”, όμως για άλλο λόγο. Για παιδιά 18 περίπου ετών, είναι μεγάλο το ψυχολογικό σοκ από την απρόσμενη ανατροπή ενθουσιωδών νεανικών σχεδίων και τη ματαίωση υλοποίησης αυτών. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτήν την “ματαίωση”, και μάλιστα έτσι όπως αυτή έγινε, την “κουβαλάμε” έως και σήμερα όλοι όσοι την βιώσαμε τραυματικά το 1965.
Θυμάμαι ότι, αφ΄ότου “περάσαμε” από το τριτάξιο Γυμνάσιο στην Πρώτη Λυκείου, ένα από τα όνειρά μας, ήταν ο έγκαιρος και επιτυχής σχεδιασμός της καθιερωμένης “εκδρομής των τελειοφοίτων” εκτός Χίου (συνήθως στη χερσαία Χώρα).
Τότε, στο Λύκειο Βροντάδου, είχαν δημιουργηθεί δύο τμήματα, ένα Ναυτικής κατεύθυνσης και ένα Κλασσικής. Η τάξη μας, όπως και άλλες, από τότε που μπήκαμε στο Γυμνάσιο, ήταν πολυπληθής. Βλέπετε, εκτός από τα παιδιά του Βροντάδου, σ' αυτό φοιτούσαν (όπως και τώρα),παιδιά από Συκιάδα και Λαγκάδα, από Άγιο Λουκά, Αγία Παρασκευή και Λειβάδια, αλλά, επί πλέον και παιδιά-οικότροφοι του Τάγματος Αγίου Παντελεήμονος που προερχόταν από χωριά της Χίου αλλά και άλλα μέρη, εκτός του νησιού μας.
Η πολυπληθής τάξη μας έγινε πολυπληθέστερη όταν, τα χρόνια εκείνα, το Λύκειο Βροντάδου μετατράπηκε σε Ναυτικό αλλά, όπως προείπα, και με Τμήμα Κλασσικής κατεύθυνσης.
Αν δεν με απατά η μνήμη, τη σχολική χρονιά που αποφοιτούσαμε από το Λύκειο (1964-1965), το μεν Ναυτικό Τμήμα αριθμούσε περί τους 45-48 μαθητές (βέβαια δεν γίναμε όλοι ναυτικοί), το δε Κλασσικό περί τους 17, εκ των οποίων το ένα τρίτο ήταν αγόρια και τα υπόλοιπα κορίτσια.
Φαντάζεται λοιπόν κανείς, σε εποχές μιζέριας και πενιχρών εισοδημάτων, πόσο δύσκολο (οικονομικά) ήταν, να επιτευχθεί η υλοποίηση του στόχου μιάς πολυήμερης μαθητικής εκδρομής εκτός Χίου, για ένα τόσο μεγάλο αριθμό παιδιών.
΄Εχοντας αυτό κατά νου, αποφασίσαμε να ανοίξουμε έγκαιρα λογαριασμό στο Ταχυδρομικό Ταμ/ριο Βροντάδου (ΕΛ.ΤΑ), στον οποίον καταθέταμε όλοι και όλες τις πενιχρές μηνιαίες “αποταμιεύσεις-εισφορές” μας, ταυτόχρονα δε, με έκδοση ημερολογίων και θεατρικές παραστάσεις, επιδιώκαμε τη συγκέντρωση του αναγκαίου, για την εκδρομή, ποσού. Ό,τι θα μας έλλειπε, θα το “τσοντάριζαν” οι γονείς μας.
΄Ολα αυτά, ως σχεδιασμός, προχωρούσαν κανονικά, χωρίς να περνά από τον ενθουσιώδη αλλά ανώριμο νου μας, σκέψη ανησυχίας, όπως αυτή αποτυπώνεται στη γνωστή φράση, “όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει, ο Θεός γελά”!!
Στην περίπτωσή μας “Θεός” ήταν ο Σύλλογος Καθηγητών του Λυκείου μας!
Με απόφασή του, (διαφοροποιήθηκαν τότε λίγοι καθηγητές), ΑΠΑΓΟΡΕΥΘΗΚΕ Η ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΕΚΔΡΟΜΗ Ναυτικού και Κλασσικού Τμήματος. Ειδικά μάλιστα για τους μαθητές του Ναυτικού Τμήματος, αποφασίσθηκε, αντί πολυήμερης εκδρομής, να γίνει ένας μονοήμερος “εκπαιδευτικός πλους” στα Ψαρά!!
Αυτό ως “ΤΙΜΩΡΙΑ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ”, επειδή, κατά τον τότε καθηγητή Χημείας, μέσα στο βρυσάκι όπου έπλενε ο ίδιος τα χέρια του, “βρέθηκαν κάτουρα” που, πάλι κατ΄εκείνον, δήθεν είχε ρίξει μαθητής της δικής μας τάξης, χωρίς αυτό να προκύπτει από κάποια απόδειξη.
Προφανώς, και όπως μου αποκάλυψε πολλά χρόνια μετά άλλος καθηγητής μας, δεν ήταν αυτός ο λόγος ματαίωσης των ονείρων μας. Απλά, οι περισσότεροι καθηγητές, με τις αντιλήψεις (τις πολύ αυστηρές) εκείνης της εποχής, είχαν φόβους για το “τί θα μπορούσε να συμβεί”, σε περίπτωση κοινής πολυήμερης εκδρομής αγοριών και κοριτσιών μιάς και υπήρχαν υπόνοιες για κάποια ειδύλλια μεταξύ αγοριών του Ναυτικού Τμήματος και κοριτσιών του Κλασσικού.
Μετά την “καταδίκη” μας από το Σύλλογο διδασκόντων, κλήθηκα στο γραφείο τους, όπου μου ζητήθηκε να παραδώσω (ως διαχειριστής των οικονομικών της τάξης μας) ολόκληρο το ποσό που, έως τότε, είχαμε συγκεντρώσει. Τη δική μου άρνηση, ακολούθησε και ομαδική άρνηση και έντονη αντίδραση όλων των συμμαθητών. Αποφασίσαμε και δώσαμε μόνο αυτά που αναλογούσαν στα παιδιά του Κλασσικού Τμήματος.
Θορυβημένοι ο τότε Λυκειάρχης, αείμνηστος Γεώργιος Πιτταούλης και οι λίγοι αλλά πιο “φωτισμένοι” καθηγητές-καθηγήτριες μας, προκειμένου να “πέσουν οι τόνοι” της πρωτόγνωρης αντιπαράθεσης, αποδέχθηκαν εισήγηση του τότε Λιμενάρχη Χίου, Πλωτάρχη Π. Παγουλάτου (μας έκανε μαζί με τον Πλοίαρχο Ε.Ν. Ορέστη Τσιχλή τα ναυτικά μαθήματα), να πραγματοποιηθεί “τριήμερος εκπαιδευτικός πλους” με ένα πολύ μικρό φορτηγοπόσταλο, το “Παναγιώτης ΙΙ”, που εκτελούσε την εποχή εκείνη την άγονη γραμμή από Βόρεια Ελλάδα προς Ρόδο μέσω την νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
΄Οπως ήταν φυσικό, από το “τίποτα” ή την κοροϊδία της μονοήμερης εκδρομής στα Ψαρά, προτιμήσαμε τον “εκπαιδευτικό πλου” κατά τον οποίον, ο καπετάνιος του πλοίου, έγινε ο πρακτικός δάσκαλός μας. Συνοδοί μας ήταν ο μαθηματικός Αιμίλιος Δαμιανίδης και, ίσως, ο τότε επιστάτης του Λυκείου, αείμνηστος Ιωάννης Ανδρεάδης.
΄Ετσι, γνωρίσαμε βιαστικά, για λίγες μόνο ώρες, τη “βιτρίνα” της Ρόδου, επιστρέφοντας στα σπίτια μας κατάκοποι και σχεδόν άϋπνοι, μετά από το τριήμερο ταξίδι μας. Την “πολυήμερη” βέβαια εμείς την χάσαμε. ΄Οχι όμως και τα παιδιά του Κλασσικού Τμήματος.
Προς όλα αυτά τα “παιδιά” εκείνης της εποχής, συμμαθητές και συμμαθήτριες, τόσο του Κλασσικού όσο και του Ναυτικού Τμήματος του Λυκείου Βροντάδου, απευθύνω την ευχή να είναι (να είμαστε) καλά, μήπως και καταφέρουμε να ανταμώσουμε ξανά εδώ “εν ευθέτω χρόνω”.
Επίσης, προς τα σημερινά παιδιά, μαθητές και μαθήτριες της Γ΄Λυκείου, μαζί με τις ευχές μου για “καλή επιτυχία” στις επικείμενες εξετάσεις τους, ένα έχω να πω:
-Ας μη το “βάζουν κάτω” στην πρώτη δυσκολία και αναποδιά της ζωής. Η ζωή (καθενός) είναι ένας δύσβατος, ανηφορικός δρόμος με σχετικά λίγες (συνήθως μικρές) χαρές και πολλές λύπες και λαχτάρες, ανατροπές σχεδίων και διαψεύσεις προσδοκιών.
Γι' αυτό όμως και έχει ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ Η ΖΩΗ. Αν όλα ήταν συνεχώς εύκολα, ωραία και απλά, η ζωή κάθε ανθρώπου θα οδηγούσε σε πλήξη (βαρεμάρα).
Κλείνω με ένα “ευχαριστώ” στους φίλους συμμαθητές Αρμενάκη Αλέκο και Βολίκα Κοσμά για όσα μου θύμισαν προκειμένου να γραφτεί τούτο το κείμενο.
“Καλό καλοκαίρι”.
facebook
youtube
instagram
X
