Με αφορμή τις καλοκαιρινές εκδηλώσεις του Σωματείου μας, ας μου επιτραπεί να εκφράσω κάποιες προσωπικές απόψεις, ελπίζοντας να μην παρεξηγηθώ, διότι εγώ – όπως συνηθίζω να λέγω – «ό,τι ήταν να προσφέρω το προσέφερα, και ό,τι ήταν να πάθω τό’παθα».
Στο θέμα μας λοιπόν: (θα μου επιτρέψετε να μην αναφερθώ στο παρελθόν του ιστορικού μας Σωματείου αλλά μόνο στο παρόν και στο μέλλον).
Η ΕΒΑΤ λοιπόν προσφάτως είχε δύο αλλεπάλληλες εκδηλώσεις: το μνημόσυνο των Ναυτικών και την προσφορά γεύματος στους γέροντες. Για το δεύτερο δεν έχω κριτική διότι απλώς δεν παραβρέθηκα (σας γράφω από την Αθήνα).
Για το μνημόσυνο των απολεσθέντων Ναυτικών μας όμως (γράφω με το «Ν» κεφαλαίο!) έχω άποψη, διότι έχω χάσει μερικούς συγγενείς στη θάλασσα (στον υγρό τάφο, αν προτιμάτε), οι οποίοι ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονται στο μνημόσυνο, διότι (άκουσον-άκουσον!!!) δεν ήταν στις χρονολογίες που απαιτούσε η τιμητική εκδήλωση!!! Οι δύο αλλεπάλληλες ανακοινώσεις στον «Πολίτη» (27 και 28 Αυγούστου) έγραφαν, η μεν πρώτη: «Τιμή στους αδικοχαμένους ναυτικούς» με ομιλητή τον Αντιπρόεδρο της ΕΒΑΤ, καπ. Χριστόφορο Ματτέ (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, τράβηξε και τραβά όλο το «κουπί» των εκδηλώσεων), η δε δεύτερη ανακοίνωση έγραφε: «Η ημέρα των ναυτικών» με ομιλητή τον συνταξιούχο ναυτικό (και πρώην Πρόεδρο της ΕΒΑΤ καπ. Ιάκ. Ζαννίκο).
Ανεξάρτητα όμως του ποιος θα ήταν ο ομιλητής, το ερώτημά μου παραμένει: αν ο απολεσθείς ήταν εκτός της χρονικής περιόδου που περιλαμβάνει το μνημόσυνο, και αν ανήκει (και) στο Λιμενικό ή το Πολεμικό Ναυτικό, γι’αυτούς (τους απολεσθέντας) δεν αποτίωμεν φόρο τιμής; Ο τελευταίος συγγενής μου χάθηκε με το «Βασίλισσα Όλγα»[1] υπηρετώντας τη θητεία του και ήταν (και) Μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού. ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: ο Άγιος Πέτρος θα ζητάει VISA με χρονολογία θανάτου από τους Ναυτικούς μας και θα τους ρωτάει πού υπηρετούσαν;
Αλλά, για να επανέλθω στην εκδήλωση: πολλοί έλειπαν ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ (δεν τους αναφέρω για ευνόητους λόγους). Η εκδήλωση έγινε μεσημέρι στο ύπαιθρο με πλήρη ηλιοφάνεια (θα υπάρχουν ασφαλώς λόγοι) με αποτέλεσμα να διαλύσει πριν της ώρας της («όπου φύγει γλιτώσει» έλεγε η γιαγιά μου!).
Όμως – και με αυτό κλείνω – επειδή η θητεία του παρόντος Δ.Σ. της ΕΒΑΤ ωσονούπω τελειώνει κι επειδή δεν βρίσκονται άρρενες υποψήφιοι, θα πρότεινα οι κυρίες οι οποίες κάνουν άριστα τη δουλειά τους να… αναβαθμιστούν. Άλλωστε εδώ και λίγες ημέρες έχομε γυναίκα Πρωθυπουργό! Βεβαίως υποσχόμεθα (οι πρώην) να βοηθούμε όπου και όταν χρειαστεί και – βεβαίως – οι σύζυγοι θα βοηθούν τας συζύγους τους (Στέλιο μ’ακούς;).
Κλείνω με την εμπεριστατωμένη ομιλία του φίλου Αντιπροέδρου (και πρ. Προέδρου) της ΕΒΑΤ καπ. Χριστοφόρου Ματτέ:
«ΠΟΛΕΜΟΣ 1939-1945
Ένα ανθρωπόμορφο τέρας μαζί με έναν μονοκράτορα και έναν θεατρίνο, ξεκίνησαν έναν τρελό και άδικο πόλεμο, ενάντια όλων των λαών σπρώχνοντας στους στο κατώφλι του χασάπη και πνίγοντας τους στο ίδιο τους το αίμα.
Πρώτο θύμα, την πρώτη μέρα του πολέμου 1/9/39, στο λιμάνι της Γδύνιας είναι το «ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΡΑΣ».
Με την έναρξη του πολέμου η Ελλάδα έχει 586 εμπορικά Φ/Γ πλοία, που σε Σας επεφύλασε η μοίρα να υπηρετείτε σ’αυτά για το ψωμί και την πατρίδα. Ναι, για την πατρίδα. Γιατί, κανένας πόλεμος δεν κερδίζεται από χώρες που βρέχονται με θάλασσα, χωρίς την προσφορά του 4ου όπλου - όπως λέγεται το Φ/Γ πλοίο για τη μεταφορά εφοδίων και προσωπικού μεταξύ των συμμάχων.
Σε Σας τους 328 που νοερώς βρίσκεστε μπροστά μας και αποτελείτε το θλιβερό μερίδιο της Χίου στο γενικότερο χαμό των 2.314 ψυχών των Ελλήνων ναυτικών, εκτός από ένα μεγάλο ευχαριστώ που οφείλουμε όλοι οι επιζώντες, σας εκφράζουμε το σεβασμό μας για την προσφορά σας και τη θυσία σας.
Εσείς οι σιωπηλοί κεντρικοί ήρωες, μιας ατυχούς για την ανθρωπότητα περιόδου. Εσείς που με τα χέρια κάτω χωρίς το δικαίωμα της αυτοάμυνας, εσείς που ζήσατε να βλέπετε με τα ίδια σας τα μάτια το αυλάκι της τορπίλης να έρχεται καταπάνω σας, που βλέπατε το βομβαρδιστικό να ευθυγραμμίζεται στο πλοίο σας, εσείς που νοιώσατε τον εκκωφαντικό θόρυβο της νάρκης να κόβει το καράβι σας στα δυο και ξαφνικά να βρίσκεσθε στη θάλασσα και να παλεύετε με φωτιά, σίδερα, ξύλα και ενίοτε καρχαρίες. Εσείς που για τη δική μας ηλικία υπήρξατε οι παππούδες μας, οι πατεράδες μας, οι συγγενείς μας, οι γείτονες μας που σας θυμόμαστε εν ζωή, πως είναι δυνατόν να σας ξεχάσουμε όσο θα υπάρχει μέσα μας ζωή; Γι' αυτό και κάθε χρόνο αυτή τη μέρα ερχόμαστε εδώ να γονατίσουμε νοερώς και να προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής σας.
Κάπου στο βιβλίο του ο αείμνηστος Ναύαρχος Χρήστος Ντούνης αναφέρεται στο γνωστό Κίπλινγκ του «ΑΝ» που λέει ότι: «Στη φουρτούνα όλοι το Θεό σκέπτονται και το ναυτικό. Πέρασε ο κίνδυνος και όλα παν καλά. Ποιος θυμάται το Θεό, ποιος τον ναυτικό;» Ε ... ΟΧΙ. Εμείς οι της EBAT (Ένωση Βρονταδουσίων Αττικής) αποδείξαμε ότι τους ναυτικούς μας δεν του ξεχνούμε. Αισθανόμαστε το χρέος που έχουμε απέναντι τους και το σεβασμό στη μνήμη τους. Γι’αυτό και επί προεδρίας του κ. ΖΑΝΝΙΚΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ δημιουργήσαμε αυτό το πρωτότυπο και αιώνιο μνημείο με την υλική και ηθική συμπαράσταση των Βρονταδούσων εφοπλιστών αδελφών Λω, Ανδρεάδη, Βενιαμήν, Παλαιός, Μαργαρώνη, Φαφαλιών, Σκούφαλου Μακ., Βαριά Λεωνίδα και Χανδρή, τους οποίους ξανά ευχαριστούμε. Επίσης, ευχαριστούμε και τον κ. Μάρκο Ψώρρα για τη δωρεάν εγκατάσταση του μνημείου καθώς και το Ίδρυμα του μουσείου για τη φιλοξενία του έργου τούτου.
Τελειώνοντας και για να μη ξεχνιόμαστε σαν Έλληνες: Χάσαμε 154 Φ/Γ και 2.314 Έλληνες ναυτικούς μέσα σ’αυτά. Οι γενικότερες απώλειες για την πατρίδα σε έμψυχο και άψυχο υλικό ήταν τεράστιες για τη μικρή μας χώρα. Το μερίδιο μας σαν νικητές έναντι των ανωτέρω αποζημιώσεων και επειδή απ' αυτή τη χώρα δεν περνάνε τακτικά Ελευθέριοι Βενιζέλοι, οι... σύμμαχοι μας, μας φίλεψαν με έναν εμφύλιο για να έχουμε να ασχολούμεθα - αντί για διεκδικήσεις εκμεταλλευόμενοι βέβαια τα επίφοβα πλεονεκτήματα της φυλής μας που θέλουμε όλοι να γίνουμε αρχηγοί.
Κι έτσι, αντί η χώρα να αρχίσει να ανοικοδομείται μετά τον πόλεμο, πέσαμε σ'ένα άλλο αδελφοκτόνο λάκκο, καταστρέφοντας ό,τι είχε απομείνει όρθιο, αυξάνοντας τη μαυρίλα σε χήρες και ορφανά, κι έτσι ξεχάστηκαν δικαιώματα πολέμου και υποχρεωτικά δάνεια ή αποζημιώσεις και τα καταφέραμε τόσο καλά που ακόμα δεν μπορούμε να συνέλθουμε.
Τιμή και δόξα λοιπόν σε Σας που κάνατε το καθήκον σας, δοξάσατε το χωριό σας, τη Χίο μας, την Ελλάδα μας και την Ελληνική Εμπορική Ναυτιλία γενικότερα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους του Ιδρύματος που βοήθησαν ποικιλοτρόπως: Την κ. Άννα Σιταρά και τους κ.κ. Ιωάννη και Αντώνη Γλύκα.
Θερμές ευχαριστίες και στην κ. Βάσω Κριτάκη για τον τέλειο συντονισμό της όλης εκδήλωσης.
Ευχαριστώ, Χρ. Ματτές»
Τελειώνω με την «Προσευχή της Γαλήνης», την οποία βρήκα στο χώρο της Αιμοδοσίας του «Σκυλιτσείου» στις 24/3/2009:
«Θεέ μου, δώσε μου τη ΓΑΛΗΝΗ να δέχομαι αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω, το ΚΟΥΡΑΓΙΟ να αλλάξω αυτά που μπορώ και τη ΣΟΦΙΑ να γνωρίζω τη διαφορά».
[1] «Βασίλισσα Όλγα», αντιτορπιλικό κρούσεως, 2.000 περίπου τόνων (έμφορτο), 323 μ. μήκος με 34 μίλια μέγιστη ταχύτητα!... «Χάθηκε» στη Λέρο: 71 νεκροί, από τους 212 υπηρετούντας, εκ των οποίων 12 Χιώτες… (και ο θείος μου, μοναχογιός, μαζί τους!...).
facebook
youtube
instagram
X
