Δρομοκαΐτειο 2019

Με την ευκαιρία ενός επικαίρου άρθρου στην ΕΣΤΙΑ της Μ. Πέμπτης (25/4/2019) του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά, τον οποίον δεν έχω την τιμή να γνωρίζω, γράφω κι εγώ δυο λόγια για το «Δρομοκαΐτειο», αφού πρώτα συγχαρώ τον κ. Σκιαδά που είχε την καλοσύνη και την ευαισθησία να ασχοληθεί με τους ξεχασμένους συνανθρώπους μας που ζουν σε μια «αξιο­πρεπή αποθήκη ψυχών», ξεχασμένοι πολλές φορές ακόμα και από τα προσφιλή τους πρόσωπα!... Κάποιος, βέβαια, έπρεπε να κάνει την αρχή!...

Ο Ζωρζής Δρομοκαΐτης λοιπόν, στο τέλος της περιπετειώδους ζωής του (τη βιογραφία του τη διαθέτω δωρεάν σε όποιον μου τη ζητήσει) αποτραβήχτηκε στην ιδιαιτέρα πατρίδα του (μας) τη Χίο, όπου έκανε αρκετές δωρεές. Μεταξύ αυτών δε έκτισε και μια εκκλησία, τον Αγ. Ιωάννη τον Σιερό(;). Να σημειωθεί ότι ο Δρομοκαΐτης ήταν άτεκνος και δεν είχε στενούς συγγενείς-κληρονόμους, η δε Χίος ήταν Τουρκοκρατουμένη (ελευ­θερώθηκε το 1912). Βλέποντας λοιπόν ότι στην ελεύθερη Ελλάδα δεν υπήρχε Ψυχιατρείο, και έχοντας πρόβλημα με τη σύζυγό του για την οποία κάποιοι αναφέρουν ότι είχε κάποιο είδος ψυχασθένειας[1], απεφάσισε να διαθέσει μεγάλο μέρος της περιουσίας του για να ιδρυθεί Ψυχιατρείο κλπ. κλπ. Για το παρεκκλήσιο έχω να προσθέσω ότι όταν το έκανε ο Μιλτιάδης Καλβοκορέσης ήταν Δήμαρχος Χίου (εγκαινιάσθηκε στις 6 Απριλίου 1902) και μάλιστα οι οπαδοί του τραγουδούσαν το δίστιχο: «σ’αρέσει δεν σ’αρέσει, ζήτω ο Καλβοκορέσης»).

Για να επανέλθομε στο «Δρομοκαΐτειο» και στο σήμερα, ιερέα μας χορηγεί η τοπική Μητρόπολη Νικαίας (ο Σεβασμιώτατος Αλέξιος), στα έξοδα δε του Ι. Ναού συμβάλει συμπατριώτης μας που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του. Ο Ι. Ναός χρειάζεται επισκευή, αλλά η Αρχαιολογία έχει… τον «χαβά» της!...

Τονωτική ένεση μας έδωσε η τότε ΕΟΚ, η οποία δια του αειμνήστου Γ. Γεννηματά (και ο γράφων δεν ήταν ποτέ οπαδός του ΠΑΣΟΚ, αλλά τα «σύκα-σύκα και η σκάφη-σκάφη») μας βοήθησε οικονομικά, και με ταξίδια του γράφοντος σε όλα – σχεδόν – τα μεγάλα Ψυχιατρεία της Ευρώπης, αναβαθμίσαμε το Ίδρυμα και εκτελέσαμε αυτό που σήμερα ονομάζομε «Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση». Ανοίξαμε δηλαδή τις πόρτες μας και κάναμε και πολλές εξωνοσοκομειακές δομές!

Σήμερα το Νοσοκομείο μας είναι ανοικτό 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο κι επιζητούμε την προσοχή του Κράτους και την επίσκεψη του κόσμου. Χθες είχαμε μια ομάδα Γερμανών επιστημόνων (Ψυχιάτρων κυρίως – 32 άτομα) οι οποίοι έφυγαν ικανοποιημένοι για την όλη κατά­στασή μας. Εφημερεύομε 2 ημέρες την εβδομάδα και οι περισσότερες εισαγωγές μας είναι Εισαγγελικές Εντολές (=υποχρεωτικές προσελεύσεις).

Αυτό για το οποίο είμαστε υπερήφανοι είναι το Μουσείο μας και το άριστο αμφιθέατρο που διαθέτομε για εκδηλώσεις, με οπτικοακουστι­κά μέσα και όλο τον σύγχρονο εξοπλισμό! Ακόμα έχομε ανοικτό (υπαίθριο) θέατρο και πελώριο δάσος! Ό,τι διαθέτομε είναι διαθέσιμο και για τους γύρω Δήμους (Αιγάλεω, Αγ. Βαρβάρα και Χαϊδάρι) αν μας ζητηθεί. Δυ­στυχώς από το Κράτος (από όλες – σχεδόν – τις κυβερνήσεις) είμαστε ξεχα­σμένοι και οι μόνοι που μας συμπαραστέκονται είναι κάποιοι ιδιώτες[2] και το Σωματείο που έχομε ιδρύσει από 30ετίας με την επωνυμία «Οι Φίλοι του Δρομοκαϊτείου».

Εύχομαι – αν είναι δυνατόν – το κείμενο του κ. Σκιαδά, το δικό μου κείμενο και όποιοι άλλοι μπορούν να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο και τους ιθύνοντες, και να «ανακαλύψουν» την ύπαρξη δομών όπως το «Δρομοκαΐτειο», διότι – δυστυχώς – δεν είναι το μόνο!... Σ’αυτές τις δομές έρχονται οι συγγενείς και.. οι «φίλοι», και πολλές φορές ο Νόμος (διάβαζε οι Εισαγγελείς) και εγκαταλείπουν τους δικούς τους (σπανίως τους επισκέπτονται) και δεν έρχονται να πάρουν ούτε τη σωρό (το… κουφάρι) του αποβιώσαντος συγγενούς τους!...

Διαβάζοντας πολύ, μέχρι και την υπογραφή των κειμένων, διαπι­στώνω ότι αρκετοί συνάνθρωποί μας, αξιόλογοι και μορφωμένοι (μεταξύ αυτών και κληρικοί), δεν γνωρίζουν πολλάκις το αντικείμενο που περι­γράφουν, δεν το έχουν επισκεφθεί. Τι ωραίο θα ήτο αν είχαμε (στο «Δρομο­καΐτειο») επισκέψεις σχολείων, σωματείων ή και ατόμων, ιδιωτικώς. Στα 40 χρόνια σχεδόν που βρίσκομαι εκεί, μόνο μια φορά θυμάμαι επίσκεψη πολιτικού προσώπου (Υφυπουργού Προνοίας, γυναίκας).

Δεν κατάλαβα ποτέ τους μοναχούς (και το μοναχισμό) όπου κλει­σμένοι σε ένα κελί, κακοποιούν κυριολεκτικά τους εαυτούς τους προσπα­θώντας να σώσουν την ψυχή τους, τη στιγμή που τα αδέλφια τους είτε πεινάνε, είτε κρυώνουν, είτε τους λείπει μια κουβέντα ή και ένα χαμόγελο, κλεισμένοι σε κάποιο «άσυλο»[3], είτε ακινητοποιημένοι στο κρεβάτι του πόνου στο θάλαμο κάποιου Γενικού Νοσοκομείου!

Αδέλφια, ανοίξτε λίγο τα παράθυρα της ψυχής σας και κοιτάξτε γύρω σας: Υπάρχουν πολλά «Δρομοκαΐτεια», όχι μόνο αυτό που ευρίσκεται επί της Ιεράς Οδού 343! Και δεν χρειάζεται να είναι Πασχαλιά για να επισκεφθείτε τους εγκαταλελειμμένους και πονεμένους συνανθρώπους σας!...

Αγαπάτε Αλλήλους!

Με Αγάπη, και από εμένα

και από το «Δρομοκαΐτειο»,

Αναστ. Ι. Τριπολίτης

Ιατρός – Αγγειοχειρουργός

(κάποιος συγγενής με αποκαλεί Ιατρόν Ψυχής και Σωμάτων)

Υ.Γ.:     (1) Επαναλαμβάνω: αν κάποιος ενδιαφέρεται για την ιστορία (βιογραφία) του Δρομοκαΐτη τη διαθέτομε ΔΩΡΕΑΝ.  (2) Τελείως τυχαίως, βρέθηκα σε κινηματογραφική αίθουσα σήμερα (6/5/2019) όπου παρακολούθησα την προβολή της ταινίας «Ο καθηγητής και ο τρελός» και όπου καταγράφεται η Ψυχιατρική της τότε εποχής (1872) στην Αγγλία: παλάτια τα τότε Ψυχιατρεία με επαρκές προσωπικό, αλλά με υποτυπώδη ψυχιατρική περίθαλψη και με μεθόδους θεραπείας της τότε εποχής.

Στο στήσιμο του «Δρομοκαϊτείου» μεγάλη ήταν η βοήθεια του Δημητρίου Βικέλα, ο οποίος μετέ­φερε σχέδια και γνώσεις από τη Γαλλία όπου κατοικούσε!...

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.