Αδαμάντιος Λεμός: Ο μύστης

Μαζευτήκαμε χθες βράδυ, στο ανοιχτό θέατρο Καρδαμύλων “ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΛΕΜΟΣ” κάμποσοι παλιοί φίλοι του Θρυλικού θεατράνθρωπου Αδαμάντιου Λεμού.

Ένοιωσα έντονα την ανάγκη να βρεθώ “κοντά του” τη βραδιά αυτή, και να ζεσταθώ από εκείνη τη λαμπερή φλόγα που έκαιγε τη ζωή του , και φώτιζε και ζέσταινε τις ψυχές των ανθρώπων που είχαν την τύχη να τον συναντήσουν, στη ζωή τους.

Ευτυχώς για μένα , δεν θα είμαι από εκείνους , που κάποτε θα αναρωτηθούν “Πως έγινε και δεν πήρα χαμπάρι αυτή την συγκλονιστική ανθρώπινη παρουσία δίπλα μου?”

Ευτυχώς για μένα, για πολλά χρόνια , ήμουν πλάι του στο αγώνα της δικαίωσης, της αναγνώρισης, της ανεκτίμητης προσφοράς του στο θεατρικό γίγνεσθαι της πατρίδας μας, στη γέννηση και την ενηλικίωση του Ελληνικού θεάτρου.

Και φυσικά και ο Αδαμάντιος δεν ξέφυγε από την τύχη όλων των μεγάλων προσωπικοτήτων στην πατρίδα μας.

Πέθανε πικραμένος και πιό φτωχός από όσο γεννήθηκε, έχοντας διαμοιράσει τα ιμάτια της ψυχής και της ζωής του, στον όπου Γης Ελληνισμό, μέσω της θεατρικής πράξης του ηθοποιού του σκηνοθέτη του συγγραφέα του θιασάρχη , του σκηνογράφου, του εμπνευσμένου δασκάλου . Πλάι του συν μάρτυρες των αγώνων του , η ηθοποιός και σύζυγός του Μαίρη Γιατρά -Λεμού και η κόρη του Μυρτώ.´

Δεν ξέρω αν η Τέχνη των ηθοποιών έχει όπως πολλές συντεχνίες τον “Άγιό” της .

Η θυσιαστική προσφορά του Αδαμάντιου Λεμού στην τέχνη του θεάτρου, η ασυμβίβαστη απέναντι στον πλούτο και την εξουσία πορεία του , ο μέχρι τελευταία πνοής της ζωής του

θηριώδης αγώνας για τη θεατρική παιδεία , η κάτω από τις πιό εχθρικές συνθήκες παρουσία της θεατρική τέχνης, η συνολική προσφορά του στο όραμα μιας κοινωνίας αξιών, προσδίδουν στον Αδαμάντιο Λεμό όλα εκείνα τα στοιχεία της Αγιοσύνης των ανθρώπων που έδωσαν ολοκληρωτικά και με απόλυτο τρόπο , τη ζωή τους στο όραμα μιας αγαπητικής κοινωνίας . Της κοινωνίας που ύμνησε μέσω της Αντιγόνης ο Σοφοκλής.

Χθες , στο ανοιχτό θέατρο Καρδαμύλων ( που είναι το μόνο υλικό στοιχείο που φέρει το όνομά του μεγάλου μύστη του Ελληνικού θεάτρου) με το φεγγάρι στη φάση της “χάσης” η ψυχή του, αναμμένο κάρβουνο, όπως ήταν όλη του η ζωή , μας συντρόφευε και μας βροντοφώναζε με απλωμένα τα χέρια, όπως το συνήθιζε... “ βρε τι κάθεστε άπραγοι...το φως του φεγγαριού όπου να ναι τελειώνει ... Κάνετε κάτι να έρθει ο ήλιος..

Καλή αντάμωση μεγάλε μύστη !

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.