Βρισκόμαστε σήμερα εδώ στην γενέτηρά του, στην επίσημη ανακοίνωση της εκκλησιαστικής αποκατάστασης του μακαριστού Μητροπολίτη Χίου Ιωακείμ Στρουμπή, 71 χρόνια μετά τον θάνατό του και 75 χρόνια από την καταδίκη του.
Ο Ιωακείμ γεννήθηκε το 1880 στα Θυμιανά, μέλος πολυμελούς οικογένειας, φοίτησε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και χειροτονήθηκε διάκονος στον ιστορικό Ναό του Αγίου Ιωάννη των Χίων του Γαλατά στην Πόλη.
Το 1911 χειροτονείται επίσκοπος Αρδαμερίου, αναπτύσσει δράση εναντίον του εξαρχικών Βουλγάρων και καταδικάζεται σε θάνατο. Το 1916 προσχωρεί στο κίνημα του Βενιζέλου της Θεσσαλονίκης, ευλογεί τα όπλα των υποστηρικτών του και τηλεγραφεί στην Ιερά Σύνοδο στην Αθήνα ότι παύει να μνημονεύει τον Βασιλέα.
Το 1922 εκλέγεται Μητροπολίτης Κορυτσάς, και επειδή οι Αλβανοί δεν αποδέχονται έλληνα Αρχιερέα, παραμένει στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ως διευθυντής των Πατριαρχείων, υπερασπίζεται με γενναιότητα τα οικήματα του Πατριαρχείου από τον τουρκικό όχλο και τον περιβόητο παπα – Ευθύμ.
Το 1924 εκλέγεται Μητροπολίτης Καρδαμύλων Βολισού και Οινουσσών, στη νεοσυσταθείσα τότε ομώνυμη Μητρόπολη. Εννέα χρόνια αργότερα μετά την παραίτηση του Μητροπολίτη Χίου Πολύκαρπου, εκλέγεται Μητροπολίτης της ενοποιημένης πλέον Μητροπόλεως Χίου Ψαρών και Οινουσσών. Κατά την διάρκεια της Κατοχής αναπτύσσει έντονη αντιστασιακή δράση, εντασσόμενος στις τάξεις του Εθνικού Απελευθερωτικού μετώπου.
Το 1946 κηρύσσεται έκπτωτος της Μητροπόλεως του και πεθαίνει στις 25 Μαΐου του 1950.
Το έργο του
Το έργο του ως ποιμενάρχης του νησιού μεγάλο.
Ιδρύει την Σχολή Αρρένων άνω Καρδαμύλων, εκπαιδεύει και στελεχώνει προσωπικό για τα αντιτραχωματικά Ιατρεία του νησιού, Θεμελιώνει το νέο Νοσοκομείο της Χίου στην περιοχή των Φυλακών και μεριμνά για την πλήρη χρηματοδότηση της κατασκευής του, ιδρύει την Γεωργική σχολή της Χίο σε Μετόχι της Νέας Μονής.
Σχεδιάζει και χρηματοδοτεί το έργο του Σανατορίου της Χίου στην περιοχή της Κουρνάς, φροντίζει για την κατασκευή του αγάλματος του Αδαμαντίου Κοραή έξω από την Μητρόπολη της Χίου.
Κατά την διάρκεια της Κατοχής μεριμνά για την ανακούφιση των εμπερίστατων και απόρων μέσω των Κοινωφελών ιδρυμάτων ΕΠΑΧ, ΕΕΣ, παρεμβαίνει για την απελευθέρωση αιχμαλώτων για την αποφυγή αντιποίνων από του Γερμανούς, διενεργεί εράνους για τα θύματα του Βίριλ, προσφέροντας ο ίδιος την χρυσοποίκιλτη μίτρα του στον έρανο.
Φροντίζει να κηδευτεί με τιμές ο ηρωικός συνεργάτης του Ιάσονας Καλαμπόκας, και το 1945 τελεί επιμνημόσυνη δέηση μόνος του στον τάφο του, παρά την απαγόρευση των αρχών. Για την δράση του αυτή τιμάται με το παράσημο του Τάγματος του Φοίνικος και με σχετικό δίπλωμα του συμμαχικού στρατηγείου Μέσης Ανατολής.
Στις ιδέες του υπήρξε ένα φωτεινό μυαλό, υποστηρίζοντας πως η εκκλησιαστική περιουσία πρέπει να έχει κοινωνική αποστολή, ήταν εναντίον της αγαμίας των αρχιερέων και ήθελε τον κλήρο μορφωμένο και απαλλαγμένο από δεισιδαιμονίες και θρησκοληψίες. Η δίωξη του Ιωακείμ μεθοδεύτηκε από ακραίους εθνικιστικούς κύκλους του νησιού μας.
Τον Δεκέμβριο του 1945 η Εθνική Οργάνωση Χίου συγκροτεί ειδική Επιτροπή και συντάσσει κατηγορητήριο κατά του Ιωακείμ και το διαβιβάζει προς την Ιερά Σύνοδο και το Υπουργείο Εκκλησιαστικών.
Ασκεί δε κάθε είδους πιέσεις για την καταδίκη του. Η Σύνοδος κωλυσιεργεί αρχικά την εκδίκαση. Στις 17 Ιανουαρίου του 1945 δολοφονούνται δυο νέα παιδιά στον προσφυγικό συνοικισμό του Βαρβασιού από τις αστυνομικές δυνάμεις. Ο Ιωακείμ συμμετέχει στην κηδεία και εκφωνεί πύρινο λόγο στιγματίζοντας την αποτρόπαια πράξη. Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Ορίζεται ανακριτικός Έξαρχος ο Μητροπολίτης Μαντινείας, ο οποίος ενεργεί ανακρίσεις - παρωδία, αποπέμποντας μάρτυρες που θα κατέθεταν υπέρ του Ιωακείμ.
Το Συνοδικό Δικαστήριο τον καταδικάζει πρωτόδικα σε καθαίρεση. Και τότε γράφεται μια από τις μελανότερες σελίδες της σύγχρονης εκκλησιαστικής ιστορίας. Ο Ιωακείμ εκβιάζεται να παραιτηθεί κάθε μέσου που διέθετε για να εφεσιβάλει την ποινή του. Ως Μητροπολίτης Νέων Χωρών είχε το δικαίωμα του εκλύτου, να προσφύγει δηλαδή στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και να ασκήσει έφεση κατά της ποινής του.
Ο Ιωακείμ, εξασθενημένος πάμπτωχος και ασθενής, δέχθηκε τον εκβιασμό, παραιτήθηκε αυτού του δικαιώματος προκειμένου το Συνοδικό Δικαστήριο να μετατρέψει την ποινή του σε έκπτωση.
Έτσι το 1946, μεσούντος του Εμφυλίου, ο Ιωακείμ κηρύχτηκε τελεσίδικά έκπτωτος του Μητροπολιτικού του Θρόνου. Εφησυχάζει στη Χίο, με την στοργική φροντίδα των συγγενών του και στις 28 Μαΐου 1950 πεθαίνει, και κηδεύεται μέσα σε πάνδημο πένθος. Στη θέση του τοποθετείται ο από Καρυστείας Παντελεήμων Φωστίνης, γνωστός για τα φιλοκαθεστωτικά του φρονήματα.
Αναμφισβήτητα ο Ιωακείμ Στρουμπής ήταν ένα φωτισμένος εκκλησιαστικός άνδρας, με προοδευτικές για τη εποχή του ιδέες, φίλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που τίμησε τα ράσα του και υπηρέτησε τον λαό του. Προφανώς υπήρξε και άνθρωπος. Με ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη. Όμως όσον αφορά τους διώκτες του ισχύει το ευαγγελικό «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Το μεγάλο πατριωτικό, κοινωνικό και ποιμαντικό του έργο τις επισκιάζει απολύτως.
Ιωακείμ του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου Ψαρών και Οινουσών, Υπερτίμου και Εξάρχου πάσης Ιωνίας κυρού Ιωακείμ αιωνία η μνήμη.
Δρ. Ανδρέας Φρ. Μιχαηλίδης
facebook
youtube
instagram
X
