Η κοινωνία μας εξελίσσεται, αναπτύσσεται, προοδεύει. Δυστυχώς όμως ακόμη και σήμερα θέματα όπως ο αυτισμός, η ελλειμματική προσοχή, η υπερκινητικότητα των παιδιών παραμένουν ταμπού και ο γονιός αρνείται πολλές φορές να δεχθεί ότι το παιδί του δεν είναι όπως τα υπόλοιπα.
Ο παιδοψυχίατρος Γιώργος Πυλαρινός μιλάει στον «π» για όλες εκείνες στις ιδιαιτερότητες που ταλανίζουν τις παιδικές ψυχούλες, επισημαίνοντας ότι όλα εξαρτώνται από το οικογενειακό περιβάλλον και από τον τρόπο που οι γονείς το αντιμετωπίζουν.
Η έμφυτη ευγένεια του, η ηρεμία του χαρακτήρα του και θετική του αύρα είναι διάχυτη στο χώρο ενώ η ζεστή χειραψία καλωσορίσματος στο ιατρείο του έσβησε κάθε αρχική αμηχανία.
Ο Γιώργος Πυλαρινός μετά από 3,5 χρόνια στο νοσοκομείο της Χίου αποφάσισε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα σε ένα δικό του χώρο όπου θα υποδέχεται τα παιδιά και τις οικογένειές τους.
Εμπειρία ζωής το αγροτικό μου στην Παρπαριά
Παρότι δεν κατάγεται από τη Χίο, η γνωριμία του με τη σύζυγό του Ελευθερία στάθηκε η αφορμή να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στο νησί και να επιλέξει την Παρπαριά για το αγροτικό του. «Η πρώτη μου επαφή με το νοσοκομείο της Χίου έγινε κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού μου όπου για 6 μήνες εκπαιδεύτηκα στην ακτινοδιαγνωστική, μόλις ολοκλήρωσα το στρατιωτικό μου επέλεξα αγροτικό στην Παρπαριά και πραγματικά ήταν εμπειρία ζωής. Οι άνθρωποι ήταν καλοί, ανοιχτόκαρδοι αλλά συνάμα είχε πολλές δυσκολίες λόγω απόστασης. Θυμάμαι σοβαρά περιστατικά για τα οποία αναμέναμε ώρες το ασθενοφόρο».
Ήθελα να ανακαλύπτω τη ψυχική ασθένεια εν τω γενέσθαι
Η αρχική επιλογή του Γιώργου Πυλαρινού ήταν η ψυχιατρική αλλά εξαιτίας μεγάλης αναμονής στην ειδικότητα επέλεξε παιδοψυχιατρική.
«Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο έλεγα ότι θα ακολουθήσω ψυχιατρική. Όταν όμως είδα πόσο μεγάλη αναμονή είχε για να ολοκληρώσω τους 6 μήνες της παθολογίας( έπρεπε να περιμένω 4-5 χρόνια) κατευθύνθηκα προς παιδοψυχιατρική και ανακάλυψα πόσο μου άρεσε να ανακαλύπτω τη ψυχική ασθένεια εν τω γενάσθαι. Βλέπεις πώς διαμορφώνεται μια ψυχιατρική διαταραχή, πώς επηρεάζεται από το περιβάλλον, πόσο πολύ το περιβάλλον συμβάλει για να εμφανιστεί το πρόβλημα»
Η κοινωνία αρχίζει να δέχεται τις ιδιαιτερότητες
Όπως εξηγεί ο παιδοψυχίατρος παλαιότερα όλες οι ψυχικές διαταραχές ή ιδιαιτερότητες δεν αντιμετωπίζονταν γιατί απλά οι γονείς δεν δεχόταν ότι το παιδί έχει πρόβλημα. « Όταν ένα παιδί έπασχε από κάποια ψυχική διαταραχή ή ήταν υπερκινητικό ή είχε διάσπαση προσοχής οι δικοί του δεν το έστελναν σχολείο γιατί πίστευαν ότι δεν το έχει με τα γράμματα και έτσι απορροφούνταν στην οικογενειακή επιχείρηση ή στο χωράφι. Σήμερα αυτό έχει αλλάξει ως ένα βαθμό. Ο παιδοψυχίατρος και η ομάδα των ειδικών εκπαιδεύει τα άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα ώστε οι επιπτώσεις να είναι όσο το δυνατόν πιο ήπιες. Να μην υπάρχει έντονη συμπτωματολογία»
Το μεγαλύτερο άγχος των γονιών είναι η ομιλία του παιδιού
Η καθυστέρηση της ομιλίας ανησυχεί τους περισσότερους γονείς οι οποίοι αποφασίζουν να ζητήσουν τη γνώμη του ειδικού «Όταν το παιδί φτάσει 2-3 ετών και δεν μιλάει τότε ο γονιός αρχίζει να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Όμως η καθυστέρηση της ομιλίας δεν είναι σημάδι αυτισμού. Άλλα συμπτώματα που μπορεί να παρουσιαστούν είναι η απομόνωση του παιδιού, το ότι δεν παίζει με άλλα παιδιά, περίεργες κινήσεις, σοβαρά προβλήματα διατροφής. Ο αυτισμός είναι μία σειρά συμπτωμάτων που θα αξιολογηθούν. Επίσης υπάρχουν άλλες διαταραχές που εμφανίζονται συνήθως όταν το παιδί πάει σχολείο. Για παράδειγμα κάποια παιδιά δεν συνεργάζονται, έχουν ανάρμοστη συμπεριφορά, δεν κάθονται στην καρέκλα, δεν συγκεντρώνονται, διαταράσσουν το μάθημα».
Αυτισμός και διάγνωση
Ασφαλή διάγνωση αυτισμού γίνεται στα τρία έτη αλλά συμπτώματα παρατηρούμε από πολύ νωρίς. «Συμπτώματα βλέπουμε από 6 μηνών,8 μηνών αλλά οι γονείς κάποιες φορές τα παραβλέπουν. Είναι η λεγόμενη άρνηση. Όταν υπάρχει αποφυγή πνευματικής επαφής, δεν νοιώθουμε το μωρό στην αγκαλιά μας, σοβαρές διατροφικές ιδιαιτερότητες., δεν κρατάει τη θηλή, είναι παθητικό ή γκρινιάρικο. Όλα αυτά εμφανίζονται στους 6-8 μήνες. Στη συνέχεια στους 12-,15,18 μήνες γίνονται πιο έντονα και εμφανίζονται νέα συμπτώματα όπως για παράδειγμα μη εμπλουτισμός της διατροφής(επιμένει στις κρέμες και αρνείται τη στερεά τροφή) δεν έχει καλή βάδιση, δεν μπουσουλάει».
Πρώιμη παρέμβαση
Η πρώιμη παρέμβαση, όπως τονίζει ο παιδοψυχίατρος είναι ίσως η μοναδική ασφαλή παρέμβαση-θεραπεία σε αυτή την ηλικία. « Όσο ο εγκέφαλος είναι ζυμαράκι, εύπλαστος μπορούμε να αναπτύξουμε δεξιότητες που δεν αναπτύσσονται ή θα αργήσουν να αναπτυχθούν. Η εργοθεραπεία και η λογοθεραπεία επίσης βοηθάει. Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε το σύστημα της μάσησης. Έχουμε τις δυνατότητες να βοηθήσουμε τα παιδιά με αυτισμό αρκεί να το αποδεχθεί ο γονιός. Αν ο γονέας το αποδεχτεί η βελτίωση θα είναι μεγάλη. Αγαπάω το παιδί μου έτσι όπως είναι. Η αποδοχή θα το βοηθήσει να βελτιωθεί. Το 50% της βελτίωσης έχει να κάνει με την αποδοχή του γονιού».
Παιδική ηλικία και κατάθλιψη
Στις μέρες μας παρατηρούμε ολοένα και περισσότερα περιστατικά παιδικής κατάθλιψης.
«Η κατάθλιψη είναι γονίδια. Το περιβάλλον στα πρώτα χρόνια ζωής επηρεάζει την ανάπτυξη του παιδιού. Παίζουν καθοριστικό ρόλο τα πρώτα χρόνια ενός παιδιού για το πώς θα είναι ως ενήλικας. Επίσης η έννοια της συναισθηματικής νοημοσύνης παίζει σημαντικό ρόλο. Το συναίσθημα επηρεάζει άμεσα τον εγκέφαλο και βλέπουμε για παράδειγμα μαθητές που πάσχουν από αγχώδη διαταραχή να μην μπορούν να λειτουργήσουν και να αφομοιώσουν γνώσεις".
Η διαταραχή της ελλειμματικής προσοχής δεν διαγνώσκετε σε μία ημέρα
Η διάγνωση των ψυχικών διαταραχών απαιτεί χρόνο. «Ιδιαιτέρως σε παιδιά με ελλειμματική προσοχή απαιτείται να δούμε τη συμπεριφορά τους στο χώρο του σπιτιού, στο σχολείο και μετά στο ιατρείο. Αφού γίνει η παρακολούθηση της συμπεριφοράς στα διάφορα μέρη που δραστηριοποιείτε το παιδί τότε γίνεται η διάγνωση. Πολλές φορές χρειάζεται να γίνει αλλαγή στη συμπεριφορά των γονέων είναι η λεγόμενη ανοριοθέτηση ορίων. Συχνά λέμε στο παιδί κάνε ότι θέλεις, δίχως να βάζουμε όρια.Η οριοθέτηση ξεκινάει από την ηλικία των 2 ετών. Πρέπει να σέβεσαι πρώτα εσύ ως γονιός το παιδί σου και μετά εκείνο μιμούμενο εσένα θα δείξει σεβασμό. Το παιδί μεγαλώνει και συμπεριφέρεται όπως μάθει από τους γονείς του. Η μικρή κοινωνία η πρώτη είναι το σπίτι. Το παιδί αποτελεί καθρέφτη του σπιτιού, οι πρώτες παρεμβάσεις γίνονται στο σπίτι».
Ο παιδοψυχίατρος ασχολείται με όλη την οικογένεια και η επιτυχία της θεραπείας του ψυχικά ασθενή εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη συνεργασία των υπολοίπων μελών της οικογένειας. Παράλληλα ο παιδοψυχίατρος παρακολουθεί και την ανάπτυξη του παιδιού ενώ αξιολογεί και θέματα κηδεμονίας τέκνων.
- Ο παιδοψυχίατρος αναζητά τις συνεργασίες. Συνεργάζεται με ψυχολόγο, λογοθεραπευτή, εργοθεραπευτή.
facebook
youtube
instagram
X
