21.8.2015 13:58

Το σύνδρομο της Βάρκιζας

“Η Ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν δράμα και τη     δεύτερη σαν φαρσοκωμωδία.”

Κάρλ Μάρξ   

Το παραπάνω γνωμικό φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τα πρόσφατα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη χώρας μας. Ας το δούμε όμως αυτό ξετυλίγοντας το κουβάρι από την αρχή.

Πριν από επτά δεκαετίες περίπου οι Γερμανικές δυνάμεις κατοχής αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τον τόπο μας (Οκτώβριο του 1944) για δύο βασικά λόγους. Ο πρώτος είχε σχέση με το φόβο αποκλεισμού τους λόγω της προέλασης των Σοβιετικών δυνάμεων στα Βαλκάνια, και ο δεύτερος είχε σχέση με το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της χώρας είχε ήδη απελευθερωθεί από τις δυνάμεις της εθνικής αντίστασης και κυρίως από τον ΕΛΑΣ, ήταν δε θέμα χρόνου η απελευθέρωση και της υπόλοιπης Ελλάδας. Με την αποχώρηση λοιπόν των Γερμανών, κυρίαρχο στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας ήταν το αριστερής τοποθέτησης ΕΑΜ- ΕΛΑΣ.

Στο ΕΑΜ που είχε τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού είχαν εναποθέσει οι Έλληνες τις ελπίδες τους για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Όμως η τότε ηγεσία της αριστεράς (Σιάντος-Παρτσαλίδης) προχώρησε στη συμφωνία της Βάρκιζας με την οποία ο ΕΛΑΣ αφοπλίστηκε. Η συνέχεια; Οι διαφωνούντες (Βελουχιώτης) εξοντώθηκαν, ακολούθησε ο εμφύλιος, τα ξερονήσια κλπ.

Η ουσία όμως είναι ότι την κρίσιμη στιγμή η ηγεσία της αριστεράς φάνηκε ότι ήταν κατώτερη των περιστάσεων και των προσδοκιών του Ελληνικού λαού.

Ας έλθουμε τώρα και στα τεκταινόμενα της εποχής μας. Η πολιτική των γαλαζοπράσινων κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών οδήγησε τη χώρα μας ανέτοιμη στην Γερμανοκρατούμενη  Ευρωζώνη. Ταυτόχρονα λόγω της διαφθοράς, της διαπλοκής, της σπατάλης, και του λαϊκισμού που επικράτησαν στην πολιτική ζωή του τόπου το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε στα ύψη. Για την διαχείρισή του αναγκαστήκαμε να καταλήξουμε στην πολιτική των μνημονίων. Με τα μνημόνια όμως  ουσιαστικά εκχωρήσαμε το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών αποφάσεων που αφορούν τον τόπο μας (πέραν της νομισματικής  πολιτικής που είχε ήδη εκχωρηθεί στην ΕΚΤ  με την είσοδο στην ΟΝΕ) σε ξένα κέντρα.

Όσον αφορά τις γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις το μόνο που δικαιολογούσε το χαρακτηρισμό κυβέρνηση ήταν η εφαρμογή και υλοποίηση των μέτρων που είχαν επιβληθεί στη χώρα μας  με τα μνημόνια, γεγονός που καλλιεργούσε την δυσφορία  του Ελληνικού λαού. Εάν σ αυτό προσθέσουμε και το γεγονός ότι οι δανειστές και τα μνημόνια τους  δεν λάμβαναν υπόψη ούτε φυσικά ενδιαφέρονταν για την ευημερία και την πρόοδο του Ελληνικού λαού, κατανοούμε γιατί αναπτύχθηκε και καρποφόρησε η αντίθεση του Ελληνικού λαού σ΄αυτά.

Η αντίθεση  αυτή προσανατόλισε τον Ελληνικό λαό στα αντιμνημονιακά κόμματα και κυρίως προς τα αριστερά, φέρνοντας στις εκλογές της 25-1-2015 πρώτο κόμμα τον Σύριζα. Η  κυβέρνηση Τσίπρα φάνηκε να ακολουθεί σκληρή διαπραγματευτική πολιτική με τους δανειστές, σε σημείο που οι περισσότεροι Έλληνες πίστεψαν ότι είχαμε αποκτήσει πάλι εθνική κυβέρνηση. Οι ελπίδες του Ελληνικού λαού για πρόοδο ευημερία και εθνική ανεξαρτησία  αναπτερώθηκαν γιαυτό και στο δηνοψήφισμα της 5-7-2015 στήριξε την κυβέρνηση Τσίπρα σε ποσοστό 62%ασχέτως αν πολλοί από όσους ψήφισαν ΟΧΙ  διαφωνούσαν σε επιμέρους πολιτικές (παιδεία, μεταναστευτικό κ.α.). Να τονίσουμε εδώ ότι το ΟΧΙ του Ελληνικού λαού ήταν απόλυτα συνειδητό όσον αφορά τις πιθανές επιπτώσεις  του. Το δέλεαρ όμως της τελικής επανόδου στο δρόμο της ευημερίας και της προόδου ήταν αρκούντως ισχυρό για  να  έρθουν σε δεύτερη μοίρα οι όποιες πιθανές επιπτώσεις στη συνείδηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων.  Οι ελπίδες όμως του Ελληνικού λαού αποδείχθηκαν φρούδες. Στις 14-8-2015 η βουλή των Ελλήνων ενέκρινε το 3ο  μνημόνιο μετά  από εισήγηση της αριστερής- αντιμνημονιακής  κυβέρνησης Τσίπρα.

           Για άλλη μια φορά την κρίσιμη στιγμή η ηγεσία της αριστεράς αποδείχθηκε πάλι ότι ήταν κατώτερη των περιστάσεων και των προσδοκιών του Ελληνικού λαού.

           Την διαπίστωση αυτή στην γενικευμένη της διαχρονική μορφή θα την αποκαλούμε στο εξής “το σύνδρομο της Βάρκιζας»

           Μετά την ανασκόπηση του παρελθόντος και την εξαγωγή των σχετικών συμπεράσματος, ας περάσουμε και στην παρούσα πολιτική κατάσταση της χώρας μας την οποία θα προσεγγίσουμε από τη σκοπιά ενός υπεύθυνου πολίτη.

Κατ΄ αρχάς  εκείνο που περιμένουμε άμεσα είναι η εξόντωση (πολιτική) ή έστω η αποδυνάμωση των διαφωνούντων (Λαφαζάνης) και η εφαρμογή των μέτρων του 3ου μνημόνιου. Αυτά κατά πάσαν  πιθανότητα θα προκαλέσουν κάποιες λαϊκές αντιδράσεις. Ενδεχομένως  θα δούμε κάποιες μαζικές διαδηλώσεις, στα πλαίσια των οποίων οι γνώριμοι μας “γνωστοί άγνωστοι”  θα κάψουν μερικά αυτοκίνητα, θα σπάσουν κάποιες βιτρίνες, θα προβούν σε βανδαλισμούς στο Πολυτεχνείο, και η ζωή θα συνεχιστεί με το 3ο  μνημόνιο. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: Σ΄ ένα  τέτοιο πλαίσιο τι στάση πρέπει να κρατήσει ένας ενεργός πολίτης; Τι πρέπει να κάνει ένας πολίτης που βλέπει ότι τα βάρη εξακολουθούν να τα σηκώνουν οι ασθενέστερες τάξεις, την ανεργία να βρίσκεται στα ύψη ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους, τα νέα παιδιά  να αδυνατούν να τακτοποιήσουν τη ζωή τους λόγω οικονομικής δυσπραγίας  και έναν ολόκληρο λαό να έχει στερηθεί την ελπίδα για ένα καλύτερο  αύριο;

Μήπως να στηρίξει τους γαλαζοπράσινους παραβλέποντας το γεγονός ότι αυτοί μας οδήγησαν στα μνημόνια;  Μήπως να στηρίξει τους νεοεμφανισθέντες παραβλέποντας τον μνημονιακό προσανατολισμό τους; Μήπως να στηρίξει την αριστερά παραβλέποντας το σύνδρομο της Βάρκιζας; Μήπως τέλος να στηρίξει την  Χρυσή Αυγή παραβλέποντας την ιδεολογία της;

Αδιέξοδο;

Λάθος. Φαρσοκωμωδία. Κανένας δεσμοφύλακας και κανένα ξερονήσι δεν μας υποχρεώνει να παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στη λογική των αρχηγικών κομμάτων. Αρκεί να αλλάξουμε νοοτροπία για να ξεφύγουμε από αυτό το αδιέξοδο. Εδώ  φυσικά μπορεί να τεθεί το ερώτημα: Πως συμβιβάζεται να είναι κάποιος ενεργός πολίτης και ταυτόχρονα αποστασιοποιημένος από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς της κεντρικής  πολιτικής σκηνής; Διπλός ο αντίλογος σ΄αυτό. Ι) Τι νόημα έχει για κάποιον που βλέπει την προσωπική του πρόοδο και ευημερία σαν αναπόσπαστο τμήμα της αντίστοιχης συλλογικής, να αγωνίζεται για την προώθηση κάποιων θέσεων (πολιτικών), αφού το ΟΧΙ της μιας μέρας θα γίνει ΝΑΙ της επόμενης; ΙΙ) Το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα του τόπου μας δεν είναι  η επιλογή πολιτικού σχηματισμού αλλά το έλλειμμα δημοκρατίας.

Αυτό το τελευταίο και η επίλυσή του πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα κάθε υπεύθυνου πολίτη. Μας χρειάζονται νέοι θεσμοί και πολιτικοί σχηματισμοί  με διαφορετική οργανωτική δομή.

Πως θα τα πετύχουμε αυτά; Η απάντηση σ΄αυτό το ερώτημα μας οδηγεί σε αχαρτογράφητα ύδατα και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σκιαγραφήσουμε αχνά τον οδικό χάρτη που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Το πρώτο που χρειάζεται είναι μέσα από δημόσιο διάλογο η ανακάλυψη και εξέταση νέων θεσμών και κοινωνικών μηχανισμών με τη βοήθεια της Ιστορίας (π.χ. Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία), της φαντασίας, της λογικής κ.λ.π. Στη συνέχεια αυτά πρέπει να εφαρμοστούν τοπικά και σε περιορισμένη κλίμακα (π.χ. Σύλλογος, Συνεταιρισμός). Μόλις επιτευχθεί το πρώτο συλλογικό μόρφωμα που δεν θα καταντήσει σφραγίδα μετά από λίγο, θα έχει ολοκληρωθεί το πρώτο βήμα και θα μπορούμε να προχωρήσουμε σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης για να φθάσουμε τελικά και στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Για να προχωρήσει λοιπόν αυτή η διαδικασία πρέπει άμεσα να ξεκινήσει ο  δημόσιος διάλογος  πάνω σ΄αυτά  μέσα από τον οποίο κάθε  υπεύθυνος πολίτης  θα καταθέσει την άποψή του. Η τοπική μας κοινωνία είναι μικρή, λίγο ως πολύ όλοι είμαστε γνωστοί. Αν έχουμε καταθέσει την άποψή μας είναι εύκολο στη συνέχεια να βρεθούμε και να προχωρήσουμε.

Οι συνθήκες από την άποψη του παράγοντα της αναγκαιότητας είναι υπερώριμες. Ο χρόνος θα δείξει αν είναι ώριμες και από την άποψη του υποκειμενικού παράγοντα.

Ειδήσεις σήμερα. Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Τα νέα της Χίου κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας. Γίνετε συνδρομητής της εφημερίδας «πολίτης» συμπληρώνοντας την ηλεκτρονική φόρμα εδώ.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ