Συμπληρώσαμε χρόνο όπου η γη σταμάτησε να γυρίζει έτσι όπως την ξέραμε. Ο κόσμος σε παράκρουση, η ζωή σε καραντίνα. Κι εγώ κλειδωμένος σπίτι, πειθαρχημένος με «τας υποδείξεις» μα κι από φόβο, αφού η ηλικία μας από μόνη της είναι «υποκείμενο νόσημα». «Κάτσε μέσα – κάτσε μέσα», η φωνή της αυτοσυντήρησης φρενάρει κάθε σκέψη απόδρασης. Κι εκεί που λες χειρότερα δεν γίνεται, κάνεις τη λάθος κίνηση, πατάς το κουμπί να δεις ειδήσεις.
Έχουμε καιρό για χάσιμο; Τρίτη είναι ή Δευτέρα; Έχει σημασία; «Τη μια μονότονη μέρα, άλλη απαράλλακτη ακολουθεί» και «καταντά το αύριο σαν αύριο να μη μοιάζει», όπως πολύ εκφραστικά περιγράφει ο ποιητής.
Ποιος θα το φαντάζονταν ένα παρασιτικό σωματίδιο θα αποδιάρθρωνε την οικουμένη. Πλούσιοι, φτωχοί, δυνατοί, διάσημοι, μεγάλοι, μικροί, στο ίδιο καζάνι. Το λες και δικαιοσύνη.
Ο χρόνος παίζει με τον πόνο μου. Πίσω από το τζάμι τον βλέπω να περνά βιαστικός, αδιάφορος, ψυχρός, να κλέβει ζωή απ’ τη ζωή μου. Με εκδικείται, το διαισθάνομαι. Ανταποδίδει την περιφρόνηση που του έδειξα στα νιάτα μου.
Παγιδευμένος, αδυνατώ να αντιδράσω.
Κι ας γνωρίζω ότι τα ποτάμια και ο χρόνος δεν γυρίζουν πίσω, και ο χρόνος επίσης δεν μετράει το ίδιο για όλους. Οι νεότεροι π.χ. έχουν μπροστά τους χρόνια, μπορούν να χαλαλίσουν κι ένα. Τα δικά μας είναι μετρημένα.
«...δεν είναι ο βίος Μάιος, αιώνιος δεν είναι», λόγια σοφά που αψήφησα, όπως κι εκείνο του Τσαρούχη «τί κρίμα τα νιάτα να χαραμίζονται στους νέους». Εγωπαθές μου φαινόταν, τώρα συνειδητοποίησα το νόημα.
Τούτη η καθημερινότητα είναι ανυπόφορη. Ευτυχώς η γενιά μας έχει να θυμάται ωραίες στιγμές. Είμαστε τυχεροί με άλλες γενιές που προηγήθηκαν. Έρχονται όμως και κάποιες ερινύες που με πιλατεύουν. Όχι γι' αυτά που έκανα ή δεν έκανα, αλλά για το χρόνο που χαράμισα ανωφέλετα.
Ανυπομονώ τη μέρα της επιστροφής στην κανονικότητα. Τη μέρα που θα ανταμώσουμε ξανά, ανέμελα, χωρίς περιορισμούς ή απαγορεύσεις.
Λένε, με τα χρόνια και τα παθήματά του ο άνθρωπος ωριμάζει. Το 2010 ήταν χρόνος σημαδιακός. Θυμάστε, τότε που διαπιστώθηκε ότι η ευημερία της πατρίδας μας είχε κουσούρια. Την κύρια ευθύνη φέρουν οι πολιτικοί μας, αφενός γιατί φτάσαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας κι αφετέρου, ο τρόπος που διαχειρίστηκαν την κρίση.
Ο λαός εύκολα παρασύρεται από δημαγωγούς, ιδιαίτερα αν οι συνθήκες ευνοούν. Τα ζήσαμε. Δέκα χρόνια χρειάστηκαν να βγούμε στο ξέφωτο, άλλες χώρες με παρόμοια προβλήματα τα κατάφεραν στα δύο.
Αυτό συνέβη γιατί κάποιοι πολιτικοί άδραξαν την ευκαιρία και ως νέοι «σωτήρες» διατυμπάνιζαν ότι κατείχαν τη «μαγική συνταγή». Μας εξαπάτησαν κι εμείς πληρώσαμε ακριβά την αφέλειά μας, και όπως είμαστε στα κάτω μας, πήγαμε πιο κάτω κι ακόμη παρακάτω, μέχρι που πιάσαμε πάτο.
Ελπίζαμε ότι όλοι πήραμε το μάθημα. Πρώτα και κύρια τα κόμματα, οι πολιτικοί, και οι ηγέτες μας, θα είχαν αποκτήσει συναίσθηση της βαρύτητας του ρόλου τους. Αλλοίμονο. Στο ίδιο έργο θεατές. Ο αντιπολιτευτικός τους λόγος ξανά διχαστικός και ισοπεδωτικός, χαμηλός και επικίνδυνος. Τι επιδιώκουν ένα νέο κύμα αγανακτισμένων; Ματαιοδοξούν. Από την πανδημία θα ελευθερωθούμε, από τον λαϊκισμό των κομματικών επιτελείων δεν ξέρω αν ποτέ τα καταφέρουμε.
Αφήστε, που έχομε μπερδευτεί τι είναι προοδευτικό, τι κατεστημένο, τι αριστερό, τι δεξιό. Όποιος γνωρίζει ας μας διαφωτίσει.
«Ολοκληρώνοντας»: (όπως συνηθίζομαι στις τοποθετήσεις μας…)
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η σύζυγός μου στολίζει το βάζο με κυκλάμινα, ζιμπούλια και βιορέτες. Πρώτη φορά πρόσεξα την απέριττη ομορφιά και το λεπτό τους άρωμα!!! Τα περασμένα χρόνια; Σίγουρα ήμουν αλλού, άλλος άνθρωπος. Η καθημερινότητα βλέπετε. Αυτή που μας απορροφά, μας ξεζουμίζει, μας στερεί την αληθινή ομορφιά της ζωής. Είμαι αισιόδοξος. Το αύριο θα είναι καλλίτερο. Η πανδημία μας δίδαξε να εκτιμάμε τη ζωή και το κυριότερο να τη ζούμε.
facebook
youtube
instagram
X
